Ακούσατε κάτι στη μέχρι σήμερα προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων που να κεντρίσει το ενδιαφέρον σας; Υπήρξε κάποια πρόταση, ιδέα, ενέργεια που να δημιούργησε έστω την εντύπωση ότι κάτι κινείται, κάτι καινούργιο αναδεικνύεται; Είμαι βέβαιος πως η απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών είναι αρνητική στα ερωτήματα αυτά. Άλλωστε, στην όλη προεκλογική εκστρατεία όλων των υποψηφίων, είναι αμφίβολο εάν έχουν εμπλακεί (έστω και ως απλή παρουσία) 5-6 χιλιάδες άνθρωποι. Μήπως διανύουμε την πιο ανούσια και βαρετή προεκλογική διαδικασία;
Τρεις μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, μπορεί τα επιτελεία των υποψηφίων να γεμίζουν τις μηχανές, η κοινωνία όμως δείχνει επιδεικτικά να απέχει. Το γεγονός και μόνο ότι για να βγάλουν κάποιοι τις δημοσκοπήσεις τους καλούν 8-9 χιλιάδες πολίτες για να πάρουν με το ζόρι χίλιες απαντήσεις, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί. Εάν δε ανατρέξει κανείς στα νούμερα τηλεθέασης που καταγράφουν οι εκπομπές με υποψηφίους ή εκπροσώπους τους, το σκηνικό είναι καταθλιπτικό.
Τι είναι αυτό που καθιστά τόσο ανιαρή αυτή την προεκλογική εκστρατεία; Ο κόσμος έχει πολλή ένταση να διαχειριστεί στην καθημερινότητά του που η επιπλέον ένταση που δημιουργούν οι πολιτικοί μας με τις συνεχείς αντιπαραθέσεις, δεν αντέχεται. Διότι, όποιος παρακολουθήσει την προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων, θα διαπιστώσει ότι δεν προσπαθεί με σοβαρά επιχειρήματα και θέσεις να αποδείξει πόσο ικανός είναι ο ίδιος, αλλά πόσο ανίκανοι, επικίνδυνοι και άσχετοι είναι οι ανθυποψήφιοί του. Με απλά λόγια, παρακολουθούμε μια αναμέτρηση μέσα από την οποία θα αναδειχθεί όχι ο ικανός να διαχειριστεί τα προβλήματά μας, αλλά αυτός που θα μπορέσει να πείσει πως οι αντίπαλοί του είναι πιο ανίκανοι από τον ίδιο.
Κι όμως, διανύουμε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους στην Ιστορία του τόπου. Το Κυπριακό ναυάγησε στο Κραν Μοντανά και αντί η συζήτηση να επικεντρώνεται στο τι θα κάνουμε από 'δω και μπρος, εξαντλείται σε διαξιφισμούς για τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν στο ελβετικό θέρετρο. Με μπόλικη σάλτσα συνθημάτων, όπως συνήθισε να βάζει αυτή η πολιτική ηγεσία. Στην οικονομία, παρά την πρωτοφανή κρίση που πέρασε ο τόπος, δεν καταφέραμε ακόμα να οικοδομήσουμε ένα σταθερό μοντέλο ανάπτυξης, δεν αναδείξαμε νέους τομείς παραγωγής και αρκεστήκαμε στις συγκυριακά θετικές εξελίξεις που καταγράφηκαν. Τα κοινωνικά προβλήματα είναι τόσα πολλά που σε διάφορους τομείς παρουσιάζουμε φαινόμενα αποσύνθεσης ως χώρα. Μπροστά σε όλα αυτά, ο πολίτης αναμένει προτάσεις, ιδέες, εισηγήσεις οι οποίες όμως να είναι ρεαλιστικές και να πείθουν για τη σοβαρότητά τους. Οι εποχές που ο κόσμος παρασυρόταν από πυροτεχνήματα, έχουν περάσει. Διότι, αυτό που ακόμα δεν κατάλαβαν οι πολιτικοί μας, είναι ότι η κοινωνία ωριμάζει σε αντίθεση με τους ίδιους...
