ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ το βράδυ κάποιοι που θέλουν να λογίζονται «άνθρωποι», οδήγησαν ένα βαν εναντίον ανύποπτων ανθρώπων που έκαναν την βόλτα τους στους δρόμους της πανέμορφης Βαρκελώνης και άφησαν πίσω τους 14 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Έτσι απλά!
ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ του Σαββάτου, εδώ σε μας, κάποιος ή κάποιοι που επίσης θέλουν να λογίζονται «άνθρωποι», στάθηκαν μπροστά από ένα κλουβί γεμάτο από απροστάτευτα σκυλιά και ρίχνοντας προφανώς κάποια εύφλεκτη ύλη και ανάβοντας ένα σπίρτο, τα έκαψαν ζωντανά. Έτσι απλά !
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ και καλά τί σχέση έχει το ένα με το άλλο και από που ως που τα συνδέεις; Ή μήπως εξισώνεις τον θάνατο 14 ανθρώπων με τον θάνατο 9 σκύλων;
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΞΙΣΩΝΩ, το μέγεθος της απώλειας, αλλά εξισώνω την βαρβαρότητα και κτηνωδία των δύο πράξεων και την ψυχική ανισορροπία των δραστών τους. Συγκρίνω τα αρρωστημένα μυαλά και των μεν και των δε, τον τρόπο σκέψης τους και τον τρόπο δράσης τους και ναι, τα βρίσκω ακριβώς τα ίδια. Επίσης, και αυτό είναι και το χειρότερο, και οι μεν και οι δε, έκαναν ότι έκαναν συνειδητά, στοχευμένα και γνωρίζοντας πολύ καλά ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα των πράξεων τους.
ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΝΔΕΩ τα δύο αυτά συμβάντα, είναι για να καταδείξω ότι ένας «άνθρωπος» που είναι ικανός να βάλει φωτιά και να κάψει ζωντανά σκυλιά, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει το ίδιο ή κάτι ανάλογο και εναντίον ανθρώπων. Ούτε λόγο, ούτε αφορμή χρειάζεται. Απλά ένα σαλεμένο μυαλό. Και αυτό που έγινε στο Ζακάκι δεν πρέπει να το υποτιμήσουμε επειδή τα θύματα ήταν αυτή τη φορά σκυλιά αλλά αντίθετα να μας προβληματίσει πολύ σοβαρά αλλά και να μας αφυπνίσει σαν κοινωνία.
ΟΠΩΣ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ πρέπει να μας προβληματίσει και ο παχυδερμισμός με τον οποίο εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τα απανωτά αιματοκυλίσματα που προκαλούν και τα σαλεμένα, από θρησκευτικό φανατισμό μυαλά, των τρομοκρατών του ISIS.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που ακούμε για νέο πολύνεκρο χτύπημα σε κάποια Βαρκελώνη, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Μόναχο, Κωνσταντινούπολη, Παρίσι, Νίκαια, Βρυξέλλες, το προσπερνάμε σχεδόν αδιάφορα και με το άκρως κυπριακό, «ευτυχώς εμείς εδώ, δεν έχουμε και δεν κινδυνεύουμε, από τέτοια».
ΚΑΙ ΟΜΩΣ δεν είναι καθόλου έτσι.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ κομμάτι, αυτού του ίδιου κόσμου και είμαστε και εμείς ανά πάσα στιγμή, όπως και ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος σε οποιαδήποτε γωνιά και γειτονιά αυτού του πλανήτη, δυνητικά και πιθανά θύματα τους και άρα είναι ίδια και δικό μας πρόβλημα και ζήτημα.
ΟΥΤΕ ΑΤΡΩΤΟΙ είμαστε, όπως αφελώς και υπερφίαλα πιστεύουμε, ούτε το ότι δεν μπήκαμε ακόμα στον χάρτη των τρομοκρατών σημαίνει ότι αποκλείεται να συμβεί κάποια στιγμή.
ΚΑΙ ΚΑΛΟ θα είναι να το συνειδητοποιήσουμε το γρηγορότερο προτού πάθουμε όπως και τότε με την οικονομική κρίση, που με τον ίδιο ακριβώς «ωχ-αδελφισμό» λέγαμε ότι ο κόσμος όλος να καταρρεύσει, την Κύπρο μας δεν την αγγίζει τίποτα και οι τράπεζες μας είναι πιο σίγουρες, ακόμα και από εκείνες της Ελβετίας.
ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΑΘΑΜΕ, αλλά φαίνεται, ακόμα δεν μάθαμε!
