Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε μια τόσο υποτονική και ανούσια προεκλογική εκστρατεία όπως αυτή που διανύουμε. Είναι πλέον εμφανές σε όλα τα επίπεδα ότι το ενδιαφέρον των πολιτών βρίσκεται στο ναδίρ, ανεξαρτήτως του ποσοστού που θα καταγράφει ή θα καταγράψει η αποχή. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μέσα στον πανζουρλισμό μιας ασυνάρτητης προεκλογικής εκστρατείας, ο κόσμος παρακολουθεί αδιάφορα τους διαξιφισμούς των υποψηφίων και των επιτελείων τους, αδυνατώντας να ξεχωρίσει μια συγκροτημένη και τεκμηριωμένη πρόταση η οποία να αξίζει προσοχής. Γι' αυτό και εμφανίζεται κυρίαρχος ο Νίκος Αναστασιάδης. Διότι παραπέμπει στην πενταετία που πέρασε, την πολιτική της οποίας ο καθένας μπορεί να κρίνει θετικά ή αρνητικά. Είναι, πάντως, κάτι συγκεκριμένο, κάτι χειροπιαστό.
Σε αυτή λοιπόν την αδιάφορη προεκλογική, αναδείχθηκε ως κυρίαρχο στοιχείο του δημόσιου διαλόγου η αναζήτηση ενός λάθους από πλευράς του αντιπάλου. Ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να προσδιοριστεί όχι ως αυτόνομη προσωπικότητα και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση, αλλά έναντι του «κακού ανθυποψήφιου». Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, οι τελευταίες εβδομάδες της προεκλογικής τροφοδοτούνται από τα «λάθη» και τις ατάκες των υποψηφίων.
Έτσι, πεδίον δόξης λαμπρό δημιούργησε η δήλωση του Νίκου Αναστασιάδη για την ΑΟΖ. Το ίδιο και η δήλωσή του για «τα λεφτά της μαμάς». Προηγήθηκε η δήλωση Λιλλήκα για την προσπάθεια εξαγοράς του. Αλλά και η δήλωση Νικόλα για την καθυστέρηση στην αποπληρωμή των χρεών. Όλα τα επιτελεία αναζήτησαν το λάθος (ή το «λάθος») του αντιπάλου για να κτίσουν την προεκλογική τους στην τελική ευθεία προς τις εκλογές. Όλο αυτό παραπέμπει σε μια ανομολόγητη διαπίστωση των υποψηφίων: «Ξέρω πως δεν μπορώ να σας πείσω, ξέρω ότι δεν κέρδισα το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη σας, αλλά... κοιτάξτε, ο άλλος είναι χειρότερος». Χειρότερος από αυτόν που περνά απαρατήρητος δεν υπάρχει, στη λογική όμως των πολιτικών προφανώς τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, το φαινόμενο αυτό θα κορυφωθεί. Όλα τα επιτελεία βρίσκονται σε εγρήγορση για να εντοπίσουν το επόμενο λάθος, το οποίο ελπίζουν να είναι και μεγάλο, του αντιπάλου. Δεν έχουν αντιληφθεί όμως ότι αυτή η τακτική επηρεάζει μόνο όσους έχουν ήδη αποφασίσει και όχι όσους πραγματικά προβληματίζονται επί της ουσίας των προβλημάτων. Αυτοί διαπιστώνουν ένα ακόμα καραγκιοζιλίκι της πιο αδιάφορης προεκλογικής εκστρατείας.
