Αυτόν που σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Είναι φορές που αναρωτιέμαι με τις ώρες μα καλά από τι είμαστε φτιαγμένοι τελικά; Προσπαθεί ο νους να επεξεργαστεί την είδηση πως μία μητέρα μετατράπηκε σε σύγχρονη Μήδεια αφήνοντας το πλάσμα που η ίδια έφερε στη γη να ξεψυχήσει μαρτυρικά λίγα βήματα παραδίπλα, από τα χέρια του συντρόφου της. Χωρίς να κάνει τίποτα για να το σταματήσει, να το αποτρέψει. Μέσα σε ένα και μόνο τίτλο ξετυλίγεται μια ολόκληρη φρίκη, την οποία έζησε ένα επτάχρονο παιδί.
Και κάπου εδώ ξεκινάει το ίδιο έργο το γνωστό. Σοκ, αποτροπιασμός γράφουν οι τίτλοι ενημέρωσης. Πληροφορίες πάνε και έρχονται, ανοίγουν στόματα, μιλάνε οι γείτονες...ακούγαμε τα ουρλιαχτά του επτάχρονου λένε!
Μα καλά όλοι αυτοί που ήταν όταν ο Ανδρέας είχε ακόμη ανάσα; Πριν τσιμεντωθεί στον αυτοσχέδιο τάφο που του έκαναν τα τέρατα που τον είχαν υπό την δήθεν προστασία τους.
Κάποιοι που ήξεραν και δεν μίλησαν, κάποιοι που υποψιάζονταν αλλά είπαν άστο μωρέ τώρα που να ασχολούμαι και να μπλέκομαι...
Αλλά και κάποιοι άλλοι που μπορεί να είδαν με τα μάτια τους αλλά προσπέρασαν.
Το ''Χαμόγελο του παιδιού'' κάνει λόγο για κενά του συστήματος που ενώ έπειτα από αλλεπάλληλες ενημερώσεις για την κατάσταση της προβληματικής προφανώς οικογένειας, δεν υπήρξε εν τέλει η ολιστική στήριξη και επίβλεψη αυτής. Έτσι τα παιδιά έγιναν έρμαιο στην κακοποιητική συμπεριφορά των ενήλικων τεράτων.
Χιλιοειπωμένα θα μου πεις όλα αυτά. Ακριβώς! Κάθε φορά μας προλαβαίνουν τα φρικιαστικά γεγονότα και μετά αναρωτιόμαστε τί θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αποφύγουμε το κακό. Θυμάστε την ιστορία του serial killer στην Κύπρο; Έφυγαν πήγαν κατεχόμενα είπαν…
Όσο ακόμη παιδιά βιάζονται, κακοποιούνται, κλαίνε, πεθαίνουν…όλοι έχουμε ευθύνη!
