Από καιρό το σκεφτόμουνα αλλά σήμερα τελικά το αποφάσισα. Θα γράψω και εγώ τη δική μου ασυναρτησία / ανοησία ή καλύτερα θα καταθέσω και εγώ τη δική μου πολιτική «βλακεία». Στο κάτω κάτω για να είμαι και εγώ μέσα στο πνεύμα και το νόημα των ημερών. Όλοι λένε τόσα και τόσα ασυνάρτητα, ανέφικτα, απαράδεκτα και θέλουν μάλιστα να μας τα παρουσιάσουν σαν ορθές και λογικές πολιτικές θέσεις. Εγώ τουλάχιστον το παραδέχομαι το ατόπημά μου από την αρχή.
Η δική μου «αρλούμπα» λοιπόν είναι η εξής: «Να μην διεξάγονται προεδρικές εκλογές μέχρις ότου λυθεί το κυπριακό». Να βρούμε τέλος πάντων μια φόρμουλα, ένα σύστημα εκ περιτροπής προεδρία (μεταξύ Ελληνοκυπρίων βέβαια, γιατί το άλλο είναι πλέον πολύ επιλήψιμο) στο οποίο ο εκάστοτε πρόεδρος να μη δικαιούται να διαπραγμάτευται το κυπριακό. Το εθνικό θέμα να το διαχειρίζεται το Εθνικό Συμβούλιο. Όχι βέβαια στη μορφή που είναι σήμερα, δηλαδή ένας «πολιτικός καφενές» που τα πάντα διαρρέουν και μάλιστα αμέσως σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά σε μια νέα δομή στη βάση μιας εθνικής πολιτικής η οποία να μην αλλάζει. Όπως για παράδειγμα το National Plan των ΗΠΑ, το οποίο σε θέματα εθνικής πολιτικής παραμένει το ίδιο ανεξάρτητα του εκάστοτε προέδρου. Τέλος ο χρόνος προεδρίας του κάθε κόμματος θα είναι ανάλογα της δύναμης στις βουλευτικές εκλογές. Για παράδειγμα ένας μήνας προεδρίας για κάθε ποσοστιαία μονάδα. Και για πρακτικούς λόγους, να συμμετέχουν μόνο κοινοβουλευτικά κόμματα. Τώρα θα μου πείτε δεν είναι πρακτικό η αλλαγή προεδρίας. Μήπως η πρόταση Λιλλήκα για το ανακλητό του πρόεδρου, δηλαδή να αλλάζουμε τον πρόεδρο όποτε μας αρέσει, με άλλα λόγια πρόεδρο με «κάρτα αλλαγής», είναι πιο πρακτικό;
Αναγκάστηκα λοιπόν να «εφεύρω” αυτή την πρόδηλη ανοησία βλέποντας το κακό που γίνεται από τους διάφορους πολιτικάντηδες κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών. Λέγονται τα πάντα και στο τέλος γίνεται τόσο κακό στο εθνικό θέμα που η πενταετία αναλώνεται στην επούλωση των πληγών που άφησε ο προεκλογικός αγώνας.
«Πενία τέχνας κατεργάζεται». Έτσι και στη δική μου περίπτωση η «Η πολιτική πενία συστήματα επεξεργάζεται».
Όχι μόνο στην Κύπρο αλλά γενικότερα στον ευρύτερο ελληνισμό σε προεκλογικές περιόδους, οι μεταλλάξεις, οι κωλοτούμπες και οι ασυναρτησίες είναι τόσο έντονες που στο τέλος αναπόφευκτα εφαρμόζονται αλλοπρόσαλλες πολιτικές με αποτέλεσμα οι εθνικοί στόχοι να παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.
Σίγουρα θα πει κανείς ότι παρόμοια φαινόμενα συναντούμε σχεδόν σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες. Σωστό επιχείρημα. Όμως στη μικρή Κύπρο, την ημικατεχόμενη, την σκλαβωμένη, την βασανισμένη, οι επιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα μπορεί λόγω του λαϊκισμού, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, να υπάρχουν επιπτώσεις στην οικονομία και γενικά στην κοινωνική πολιτική αλλά όλα αυτά είναι αναστρέψιμα. Στη δική μας πατρίδα όμως όλα αυτά επιβαρύνουν το ήδη βεβαρυμένο εθνικό θέμα και οι επιπτώσεις είναι κάθε άλλο από αναστρέψιμες. Είναι δυστυχώς μη αναστρέψιμες και καταστροφικές.
Οι μεν κατηγορούν τους δε για μειοδοσίες. Οι μεν θέτουν τον «πήχη» του πατριωτισμού στην υψηλότερη δυνατή βαθμίδα και οι δε στην κατώτατη. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, στην άλλη πλευρά τρίβουν τα χέρια τους για τα ανέλπιστα «κεκτημένα» που η ανεπάρκεια και η επιπολαιότητά μας, απλόχερα τους προσφέρει.
Σίγουρα όλη αυτή η ιδέα είναι μια ανοησία. Ίσως όμως να είναι η πλέον λιγότερο ζημιογόνα πολιτική ανοησία που λέχθηκε, σε σύγκριση με όλες τις άλλες τις «σοβαρές» που ακούμε καθημερινά.
Καταθέτω λοιπόν και εγώ τη δική μου αρλούμπα για την οποία τουλάχιστον έχω την ευγένεια, την ευαισθησία και το θάρρος να απολογηθώ εκ των προτέρων.
