Λένε ότι την πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν πολιτικό την κάνεις όταν κλείσουν οι κάμερες και τα μικρόφωνα. Την περασμένη Πέμπτη βρέθηκα στο γραφείο του πρώην προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Γιώργου Βασιλείου. Μπήκα στο γραφείο με σεβασμό και χωρίς τουπέ. Με καλωσορίζει. Κάθομαι σε μια καρέκλα απέναντι από το γραφείο. Αυτός καθόταν στο γραφείο του σιωπηλός και κοίταζε ειδήσεις στο smartphone που κρατούσε. Όπα, λέω. Εγώ στα 87 μου χρόνια δεν φαντάζομαι ότι θα μπορώ να είμαι τόσο εξοικειωμένος με την τεχνολογία. Μέχρι να τελειώσει την ενημέρωσή του, κάθομαι σιωπηλός και κάνω μια σύντομη ακτινογραφία του δωματίου. Μόνο βιβλία, πίνακες, λουλούδια και οικογενειακές φωτογραφίες. Ούτε μια φωτογραφία με πολιτικούς ηγέτες άλλων κρατών.
ΜΕΤΑ από λίγο αρχίζει η συνέντευξη. Κράτησε ακριβώς 45 λεπτά. Όταν ολοκλήρωσα την συνέντευξη τον ευχαρίστησα και σηκώθηκα για να τον αποχαιρετήσω. Σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεται να του τρώω άλλο χρόνο. Είναι και μεγάλος άνθρωπος και θα τον έχω κουράσει, λέω από μέσα μου! Κατά τον αποχαιρετισμό, μου χαμογελάει και μου λέει: «αύριο στις 11 το πρωί αν δεν έχεις πολύ πίεση, πέρνα από το γραφείο μου να σου κεράσω σπιθκιάσιμη λεμονάδα και να κάνουμε και μια πιο χαλαρή κουβέντα γιατί σε είδα πολύ προβληματισμένο» .
ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ το πρωί ήμουν και πάλι εκεί. Κάτσαμε στο μικρό σαλονάκι. Μου έφερε λεμονάδα από λεμόνια του σπιτιού του. Ήταν τόσο ωραία που συγκρινόταν με τη λεμονάδα που κάνει η μάνα μου. Του το είπα και γέλασε! Ακολούθησε μια συζήτηση, όμοια της οποίας δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν. Άκουσα πράγματα που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ξανά. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι δεν έπαιζε τον δάσκαλο. Ούτε προσπαθούσε να πουλήσει τον εαυτό του ως μια προσπάθεια να κερδίσει την υστεροφημία του. Κυρίως, προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι εμείς οι Έλληνες της Κύπρου δεν καταφέραμε ποτέ να μάθουμε από τα λάθη μας. Ότι δεν διδαχτήκαμε ποτέ από την ιστορία. Δεν έχει σημασία αν συμφώνησα ή διαφώνησα με όλα. Σημασία έχει ότι δεν προσπαθούσε να μου επιβάλει την άποψη του.
ΤΟΥ ΕΚΑΝΑ πολλές ερωτήσεις, τόσο για τον καιρό που εκείνος ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο και για το σήμερα. Μου εξήγησε τα δύσκολα χρόνια που πέρασε το κυπριακό, με ηγέτη τον Τουρκοκυπρίων τον Ραούφ Ντενκτάς. Αναφέρθηκε σε χαμένες ευκαιρίες. Μου είπε για την ανέκαθεν στρατηγική να τα ρίχνουμε όλα στους άλλους, δημιουργώντας κακές σχέσεις ακόμη και με τα Ηνωμένα Έθνη.
ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΑΚΟΜΑ πόσο λυπάται όταν περνάει την πόρτα του Προεδρικού για να συμμετάσχει σε συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου. «Πως είναι εκεί το κλίμα κύριε Γιώργο;». «Είναι για να κλαίς. Για να λυπάσαι. Δεν θα πάμε πουθενά. Δεν θα λύσουμε κανένα κυπριακό με τέτοια κόντρα μεταξύ μας».
ΕΙΧΑ ΠΟΛΛΕΣ απορίες για τη σημερινή κατάσταση του κυπριακού. «Καλά κύριε Πρόεδρε. Σήμερα έχουμε δύο ηγέτες οι οποίοι είναι υπέρ της λύσης του κυπριακού. Δεν έχουμε ούτε Ντενκτάς, ούτε Έρογλου. Γιατί δεν γίνεται κάτι σημαντικό;». Χαμογέλασε όταν του έκανα αυτή την ερώτηση. Αισθάνθηκα ότι δεν ένιωθε άνετα να μου απαντήσει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου είπε: «Η ιστορία γιε μου μας έδωσε πολλές ευκαιρίες. Το κυπριακό είναι ένας συμβιβασμός που αν τον κάνουμε με αμοιβαίο σεβασμό και όφελος τότε μόνο θα πετύχει». Τότε εγώ του λέω: «Ξέρεις πως νιώθω εγώ; Λες και τα πεθερικά βάζουν το αντρόγυνο να κάνει άλλη μια προσπάθεια να είναι μαζί και οι δύο τους βάζουν από 100 προϋποθέσεις για να πάμε πίσω στο σπίτι». Αυτό ακριβώς, μου απάντησε και κάπου εκεί αρχίσαμε να μιλάμε για την σπιθκιάσιμη λεμονάδα. Τελικά είναι μεγάλη τέχνη να κάνεις καλή λεμονάδα. Το κατάλαβα την περασμένη Παρασκευή.
