Αφού περιήλθαμε μέσα από όλες τις προγραμματισμένες και μη εξελίξεις, ορίστηκε τελικά και η ημερομηνία του δείπνου Αναστασιάδη-Ακιντζί. Έπρεπε να προηγηθεί η κρίση στην ΑΟΖ, οι αποφάσεις της ΕΕ, η σύνοδος της Βάρνας... Άλλωστε, τα πάντα εντάσσονται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό, απ' όποια πλευρά και να βλέπει κανείς το νόμισμα.
Έχουμε όμως πια ημερομηνία δείπνου. 16 Απριλίου 2018. Μετά από πολύμηνη περίοδο «κακοφανίσματος», οι δύο ηγέτες θα συναντηθούν ξανά. Μπορούμε να αναμένουμε κάτι από αυτή τη συνάντηση; Πολύ δύσκολα. Το διεθνές περιβάλλον δεν δείχνει να καίγεται για μια νέα ουσιαστική διαδικασία στο Κυπριακό. Ηνωμένες Πολιτείες, Βρετανία, ΕΕ, Ηνωμένα Έθνη, δεν επενδύουν πλέον δυνάμεις και φαιά ουσία σε ένα πρόβλημα το οποίο μοιάζει (δεν είναι) πολύ μικρότερο αυτών που απασχολούν τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Άρα; Η όποια επένδυση μπορεί να γίνει, αφορά την πιθανότητα οι δύο ηγέτες να βρουν ξανά τον τρόπο να επικοινωνήσουν.
Καμιά φορά η πολιτική είναι και θέμα χαρακτήρων και ανθρώπινης επαφής. Αναστασιάδης και Ακιντζί ξεκίνησαν πολύ καλά, χάθηκαν όμως στο δρόμο. Γιατί;
- Διότι ο Νίκος Αναστασιάδης άφησε εκτεθειμένο τον συνομιλητή του στο Μοντ Πελεράν 1. Ο Ακιντζί, υπερβαίνοντας τους όρους που έθετε η Άγκυρα, έκανε τότε το επιπλέον βήμα και έδωσε το ποσοστό του 29.2% στο εδαφικό. Ένα ποσοστό που δημιουργούσε δυναμική συμφωνίας σε ένα από τα κορυφαία ζητήματα του Κυπριακού, εάν λάβει κανείς υπόψη ότι η ε/κ θέση αναφερόταν σε 28.2%. Τι έκανε όμως ο κ. Αναστασιάδης; Αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση στη λογική του χάρτη και του καθορισμού ημερομηνίας διεθνούς διάσκεψης (που θα ήταν το «κέρδος» Ακιντζί έναντι της οργισμένης αντίδρασης της Άγκυρας), διέκοψε τις συνομιλίες και ήρθε Κύπρο. Είναι γεγονός ότι ήθελε να διαχειριστεί τις ενστάσεις της Αθήνας. Πλην όμως, όταν έγινε γνωστό και το παραμύθι που πούλησε περί δήθεν αντιδράσεων εντός ΑΚΕΛ, ήταν προφανές ότι ο χειρισμός έπαιρνε το χαρακτήρα «εξαπάτησης».
- Ο Ακιντζί τότε έφαγε το ξύλο της αρκούδας τόσο στο εσωτερικό των κατεχομένων, όσο και -πολύ περισσότερο- στην Τουρκία. Εμφανιζόταν περίπου σαν ο αφελής που τον τύλιξε σε ένα κομμάτι χαρτί ο Αναστασιάδης. Στον Μοντ Πελεράν 2, τα πράγματα είχαν πια αλλάξει. Κι ας πέρασαν λίγες μόνο μέρες. Ο Ακιντζί πήγε εκεί για να πάρει το αίμα του πίσω. Δεν συνεργάστηκε για τα κριτήρια του εδαφικού, μείωσε τους αριθμούς αυτών που θα επέστρεφαν και, γενικά, έδειξε μιαν εντελώς διαφορετική συμπεριφορά . Έκπληκτοι (αν και δεν έπρεπε), οι ελληνοκύπριοι συνομιλητές του μιλούσαν για έναν «άγνωστο Ακιντζί». Αποτέλεσμα το ναυάγιο.
- Οι σχέσεις των δύο αντρών είχαν από τότε περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν υπήρχε πια κοινό όραμα, δεν υπήρχε προοπτική, ήταν μια μάχη μεταξύ τους για το ποιος θα εμφανιστεί ότι κερδίζει την παρτίδα. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, ήταν και οι δύο (όσο κι αν δεν το παραδέχονται) να προσαρμοστούν πλήρως στις θέσεις και τις στρατηγικές των «μητέρων πατρίδων». Οι πάντες συμφωνούμε στη διαπίστωση ότι ο Ακιντζί ικανοποιεί πλήρως τώρα την Άγκυρα (ακόμα και στο πότε θα όριζε το δείπνο). Δεν συζητούμε όμως ποτέ το γιατί και πως εκμηδενίστηκαν πλήρως οι διαφορές μεταξύ Αναστασιάδη και στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης που κάποτε ήταν πολύ έντονες.
Στα επιπλέον πρέπει να καταγράψουμε και την προσπάθεια Ακιντζί να προκαλέσει προεκλογικό κόστος στον Αναστασιάδη με την απόσυρση του χάρτη και στο γεγονός ότι ποτέ δεν επικοινώνησαν (μετά το Κραν Μοντανά) έστω και τηλεφωνικά.
Μπορούν, λοιπόν, οι δύο αυτοί ηγέτες, με όσα μεσολάβησαν, να ανοίξουν μια νέα σελίδα στη μεταξύ τους σχέση; Είπαμε, κάποτε είναι και θέμα χαρακτήρων. Κάποιοι, δηλαδή, ξεπερνούν προσωπικές πικρίες και κακοφανίσματα και προχωρούν μπροστά, κάποιοι άλλοι μένουν δέσμιοι των αδυναμιών τους. Στις 16 Απριλίου θα ξέρουμε σίγουρα από ποια πάστα είναι φτιαγμένοι οι δικοί μας ηγέτες. Αν και το πράγμα έχει γίνει πλέον πολύ πιο περίπλοκο...
