Αμήχανος φάνηκε ο Νικόλας Παπαδόπουλος στο ερώτημα «τι σημαίνει ένας άνθρωπος, μια ψήφος που περιλαμβάνεται στις βασικές παραμέτρους της λύσης που προβλέπει η στρατηγική του». «Αυτό που λέει η φράση», απάντησε, χωρίς όμως –στις ερωτήσεις που ακολούθησαν- να είναι σε θέση να εξηγήσει γιατί έκρινε σκόπιμο να το περιλάβει στη στρατηγική του. Μέχρι που σκέφθηκε να πει ότι απορρίπτει λογικές περί σταθμισμένης ψήφου κτλ.
Το πιο εύκολο πράγμα στην πολιτική είναι να λες μεγάλα λόγια χωρίς να εννοείς τίποτα ή, ακόμα χειρότερα, για να δημιουργήσεις εντυπώσεις προκαλώντας κυρίως το φόβο και την αμφιβολία. Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα γύρω από αυτό το θέμα; Το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας που ουσιαστικά αποτελεί το ευαγγέλιο του κράτους μας, προβλέπει ότι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι εκλέγουν «κεχωρισμένως» τον πρόεδρο και αντιπρόεδρο και τους βουλευτές τους. Με απλά λόγια, η κάθε κοινότητα εκλέγει χωριστά αυτούς που την εκπροσωπούν. Η ιδέα της σταθμισμένης ψήφου συνιστά στην πραγματικότητα σημαντική βελτίωση του συντάγματος του ’60. Κι αυτό γιατί, για πρώτη φορά, η κάθε κοινότητα θα έχει λόγο στην εκλογή των αξιωματούχων της άλλης κοινότητας. Οι ελληνοκύπριοι, δηλαδή, θα έχουν λόγο –σε ένα ποσοστό που θα αποφασιστεί- στο ποιοι θα εκπροσωπούν τους τουρκοκύπριους στη δομή του ομοσπονδιακού κράτους. Και το ανάλογο θα συμβαίνει με τους τουρκοκύπριους. Η ρύθμιση αυτή δημιουργεί τις προϋποθέσεις ανάδειξης των πιο μετριοπαθών στην εξουσία και επιβάλλει στους πολιτικούς να απευθύνονται όχι μόνο στη δική τους κοινότητα αλλά και την άλλη. Αποτελεί, συνεπώς, ένα σημαντικό βήμα προς την οικοδόμηση μιας ενιαίας αντίληψης για το κράτος μας.
Το «ένας άνθρωπος μια ψήφος», εάν παραπέμπει στη λογική μιας ενιαίας εκλογικής περιφέρειας όπου η εθνική πλειοψηφία αποφασίζει και η μειοψηφία απλώς συμμετέχει για να νομιμοποιεί την άποψη της πλειοψηφίας, είναι προφανές ότι όχι μόνο ανατρέπει το δικοινοτικό σύνταγμα του ’60, αλλά και το σύνολο της κυπριακής πραγματικότητας. Διότι, εάν μετά από 43 χρόνια κατοχής, με την Τουρκία μέσα στην πατρίδα μας και την οριστική διχοτόμηση να οριστικοποιείται, η πρόθεση κάποιων είναι να επανέλθουν στη λογική της τουρκοκυπριακής μειονότητας και όχι κοινότητας, το μόνο που μπορεί να πει κάποιος είναι ότι η Άγκυρα βρήκε τον πιο πιστό σύμμαχο στην υλοποίηση των σχεδίων της.
Τώρα, εάν θα αποφασίσουμε ότι δεν θα λύσουμε το Κυπριακό διότι στα χωριά του βορρά δεν θα μπορούμε να εκλέγουμε τους μουχτάρηδες που θέλουμε, είναι ένα θέμα που πρέπει να αναμετρηθεί μόνο με την κοινή λογική.
Τα συνθήματα είναι εύκολα. Από τη στιγμή όμως που δεν μπορούν να στηριχθούν με την ελάχιστη έστω σοβαρότητα, καθίστανται επικίνδυνα και συνεισφέρουν απλώς στη συντήρηση της παρούσας κατάστασης. Η οποία, για κάποιους, ήταν και αποτελεί τη second best solution…
