Η λύση του κυπριακού εξαρτάται από τα θέλω της Τουρκίας. Αυτό είναι κατανοητό από όλους. Μόνο εμείς δεν φαίνεται να το έχουμε καταλάβει. Εκτός και αν το έχουμε καταλάβει, αλλά μας βολεύει να λέμε παραμύθια για εσωτερική κατανάλωση. Για να μην εκλάβει κάποιος λανθασμένα το πιο πάνω δεν εννοώ ότι το κυπριακό θα επιλυθεί μόνο όταν θέλει η Τουρκία. Εννοώ ότι το κυπριακό θα επιλυθεί με τον τρόπο που θέλει η Τουρκία. Εξάλλου, ακόμη και αν σήμερα δεν βρεθεί πολιτική λύση, για την Άγκυρα το κυπριακό είναι διευθετημένο από τον Αύγουστό του 1974. Εξ ού και δεν ενδιαφέρεται για μια πολιτική διευθέτηση. Δεν μπορεί άλλωστε κανένας να αμφισβητήσει ότι η μοναδική φορά που η Τουρκία μπήκε σοβαρά στο παιχνίδι των επιδιώξεων, ήταν τη στιγμή που στην εξίσωση μπήκε το ζήτημα του φυσικού αερίου. Χωρίς βεβαίως να συνδέει το κυπριακό με την ΑΟΖ. Αντιθέτως, επιδιώκει διευθέτηση του ζητήματος των υδρογονανθράκων χωρίς την επίλυση (του ήδη επιλυμένου για την ίδια) κυπριακού προβλήματος.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ του σημερινού άρθρου, δεν είναι αυτό που ανέφερα στην εισαγωγή. Το πιο πάνω το κατέγραψα απλώς επειδή πρέπει σιγά σιγά να μάθουμε να ζούμε τις πραγματικότητες. Ο λόγος που γράφω σήμερα, είναι γιατί θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα λίγες ώρες μετά την κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την τουρκική αεράμυνα. Ήταν Νοέμβριος του 2015 όταν η κατάρριψη του SU-24 δημιούργησε μεγάλο διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα. Εκείνη την ημέρα μίλησα με έναν γνωστό πολιτικό αναλυτή (όνομα και μη χωριό, που λέει και το γνωμικό) ο οποίος μου εξήγησε το πιο κάτω: Πρέπει να περιμένουμε και να μην επιλύσουμε τώρα το κυπριακό, γιατί τα επόμενα χρόνια η Τουρκία θα έχει μεγάλα προβλήματα με τις υπερδυνάμεις. Αν αφήσουμε το πρόβλημα στην Κύπρο ως έχει, σε μερικά χρόνια η Τουρκία θα έχει ισχυρά προβλήματα το κυπριακό θα επιλυθεί μόνο του και όπως εμείς θέλουμε.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ μέχρι σήμερα πέρασαν δυόμιση χρόνια. Η Τουρκία και η Ρωσία όχι απλά δεν μπήκαν σε πόλεμο, αλλά τα βρήκαν στο θέμα της Συρίας, συμφώνησαν για τον πυρηνικό σταθμό στην Τουρκία με ρωσική συμμετοχή και προχώρησαν σε μια συμφωνία δισεκατομμυρίων για την αγορά των ρωσικών S-400 από τον τουρκικό στρατό. Την ίδια ώρα, η Τουρκία κατάφερε να εδραιώσει τον ρόλο της στη Μέση Ανατολή, χωρίς να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα στις σχέσεις της με το Ιράν και το Ιράκ. Την ίδια ώρα, κατάφερε να κάνει πράξη τα σχέδια της στο συριακό έδαφος, χωρίς να την ενδιαφέρει και πολύ η σύγκρουση των συμφερόντων με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα αυτά από μια χώρα, η οποία ενώ πριν από μερικά χρόνια ήταν στη σκιά των μεγάλων δυνάμεων, πλέον έχει καταφέρει να ασκεί την δική της εξωτερική πολιτική στην περιοχή.
ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ δε την σχέση της με την Ευρώπη, κατάφερε να πάρει όσα προενταξιακά κονδύλια ήθελε και απείλησε ανοικτά κερδίζοντας ότι ήθελε στο προσφυγικό. Το γεγονός δε ότι κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος (στην Κύπρο) επί της ουσίας δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για την Τουρκία, πέραν από κάτι διάσπαρτες πολιτικές αναφορές εκ μέρους των Βρυξελλών. Η σημερινή Τουρκία σίγουρα δεν είναι όπως ήταν την δεκαετία του 2000. Είναι πολύ πιο δυνατή και στρατιωτικά και πολιτικά. Χρόνο με τον χρόνο δείχνει να γίνεται ακόμη πιο δυνατή. Για τέλος, θα αναφέρω μια φράση που είπε στην τηλεόραση του Άλφα ο Διεθνολόγος Ζήνωνας Τζιάρρας: «Η Τουρκία δεν παίζει πλέον τον ρόλο της χώρας που υπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα της Δύσης. Πλέον εξελίσσεται σε 3ος πόλος στην περιοχή». Και εμείς περιμένουμε την διάλυση της Τουρκίας για να πετύχουμε τους στόχους μας στο κυπριακό.
Ποιος ξέρει. Ίσως να μας βγει σε καλό ο ευσεβοποθισμός!
