«Οι εκλογές αποτελούν τη γιορτή της δημοκρατίας». Ατάκα τετριμμένη, βγαλμένη από τα χείλη πολιτικών και αυλικών, κάθε φορά που ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι εκλογές εκλαμβάνονταν όντως ως γιορτή, ενδεικτικό αυτού η συμμετοχή του κόσμου στις εκλογικές διαδικασίες.
Τέσσερις μήνες μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου που «γέννησαν» την Κυπριακή Δημοκρατία, στις 13 Δεκεμβρίου 1959, ο κυπριακός λαός κλήθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία του, να επιλέξει αυτόν που θα ηγείτο του κράτους. Η συμμετοχή, όπως ήταν αναμενόμενο, άγγιξε το εντυπωσιακό 91,24%.
Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν και αφού ο τόπος βίωσε τον εμφύλιο σπαραγμό και τη βαρβαρότητα του πολέμου, ο λαός ήθελε να πάρει το μέλλον στα χέρια του και να παλέψει για την εθνική, οικονομική και φυσική του επιβίωση.
Μοναδική διέξοδος της εποχής τα κόμματα. Ηγετικές φυσιογνωμίες όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο Σπύρος Κυπριανού και ο Βάσος Λυσσαρίδης κατάφεραν να συσπειρώσουν γύρω τους, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, πλατιές λαϊκές μάζες που για χρόνια, ακολουθούσαν πιστά τις επιλογές και τις επιθυμίες τους.
Στο πέρασμα του χρόνου, η κομματική ταυτότητα απέκτησε ισχύ, ο «κομματικός πατριωτισμός» διατήρησε για μακρά περίοδο πολωμένο το κλίμα και η σχέση κόμματος - πολίτη απέκτησε μορφή... πελατειακή.
Στην πορεία ήρθαν τα σκάνδαλα και ακολούθησε η κρίση. Κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική, με τον λαό εξοργισμένο να τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα. Με τον λαό που τους θεωρεί όλους υπεύθυνους, που κάνει στροφή στα «σκληρά» που στέλνει το ΕΛΑΜ στη Βουλή και μεγάλη μερίδα να γυρίζει την πλάτη στο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό την ώρα της κάλπης.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Στις εκλογές του 2013, η αποχή άγγιξε το 18,42%, ενώ τρία χρόνια αργότερα, στις βουλευτικές εκλογές του 2016, το ποσοστό εκτοξεύθηκε στο 33,26%.
Δεδομένου πως οι προεδρικές εκλογές του 2018 συναντούν, βάσει Συντάγματος, στο ημερολόγιο το τριήμερο του καρναβαλιού, κυβέρνηση, κόμματα και επιτελεία φορούν μάσκες... οξυγόνου, καθώς θεωρούν βέβαιο πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η αποχή θα σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ... Υπό αυτό το πρίσμα, η κυβέρνηση φαίνεται να αναμένει στο ακουστικό τη συγκατάθεση όλων των πολιτικών δυνάμεων και υποψηφίων προκειμένου να προχωρήσουν από κοινού σε τροποποίηση της νομοθεσίας, καθιστώντας εφικτή την πραγματοποίηση των εκλογών νωρίτερα.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας δεν έλαβαν το μήνυμα. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε τα καρναβάλια ούτε η ημερομηνία των εκλογών και το χαμένο τριήμερο. Ο κόσμος βαρέθηκε τα ίδια. Βαρέθηκε τις ίδιες αψιμαχίες, τα ίδια παιδιαρίσματα, το συνεχιζόμενο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών και τις βαρύγδουπες δηλώσεις.
Το 1988, οι Γιώργος Βασιλείου και Γλαύκος Κληρίδης αναμετρήθηκαν στον Β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών ανήμερα της μεγάλης καρναβαλικής παρέλασης στη Λεμεσό. Και όμως, η αποχή μόλις που άγγιξε το 5,70%, το οποίο έως και σήμερα αποτελεί το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου πρέπει στο σύνολό της να αντιληφθεί πως διακύβευμα τον Φεβρουάριο δεν είναι μόνο η άνοδος στην εξουσία, αλλά και η επανάκτηση της εμπιστοσύνης του λαού. Υποψήφιοι, κόμματα και επιτελεία οφείλουν να εμπνεύσουν τον πολίτη, να του δώσουν λόγο για να επιστρέψει στην κάλπη.
Η σημαντικότερη εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να μετακινείται για χάρη του καρναβαλιού. Τυχόν αλλαγή στην ημερομηνία διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών θα επιφέρει σημαντικό πλήγμα στη σοβαρότητα της όλης διαδικασίας και ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα, στην ήδη καταβαραθρωμένη εικόνα του πολιτικού συστήματος.
