Κάποιος ανακαλύπτει μια κατάσταση επιδομάτων σε αλλοδαπό. Χωρίς να ερευνήσει το θέμα, χωρίς να προσπαθήσει να καταλάβει τι αντιπροσωπεύουν οι αριθμοί, το ανεβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεκάδες ή εκατοντάδες σπεύδουν, με την ίδια πάντα ταχύτητα, να τα βάλουν με τους αλλοδαπούς που «μας τρώνε το ψωμί».
Έρχεται μια βάρκα με πρόσφυγες. Ανάμεσά τους μικρά παιδιά, άρρωστα και ταλαιπωρημένα. Ξεσηκώνονται και πάλι οι «ευαίσθητοι» για τους «νέους κούλλουφους που θα ταίζουμε».
Της άλλης έφυγε ο άντρας της με μια άλλη. Και ξελαρρυγίζεται στις τηλεοράσεις «για τις ξένες που μας παίρνουν τους αντράες»...
Ο Αρχιεπίσκοπος εξακολουθεί να θεωρεί ανώμαλους κάποιους ανθρώπους που αν έπεφταν στα χέρια του -λέει- θα μπορούσε να τους «φτιάξει». Γι' αυτό και στήνει σχολεία της εκκλησίας για να βγάζουν σωστούς ανθρώπους...
Επίσημες πολιτικές στήνουν σκηνικό μίσους, αντιπαράθεσης, περιχαράκωσης, καταστροφής κάθε έννοιας επικοινωνίας και επαφής. Για να ικανοποιούν όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι γιατί έτυχε να γεννηθούν στο συγκεκριμένο κομμάτι χώμα και οποίοι θεωρούν όλους τους άλλους «μογγόλους», «απολίτιστους», «ζώα».
Κι ύστερα... όλοι μαζί σχολιάζουμε και διαμαρτυρόμαστε για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού στην Ευρώπη. Κι έχουμε χιλιάδες ερμηνείες όλοι για το επικίνδυνο αυτό φαινόμενο. Μας διαφεύγει πάντα ότι το σπόρο του, τον αφήσαμε ήδη να φυτρώσει μέσα μας...
