Οι περισσότεροι θυμόμαστε τις προσπάθειες του υπουργού Δικαιοσύνης για την κάρτα φιλάθλου. Ένα μέτρο που θα έβαζε γερές βάσεις για περιορισμό του φαινομένου βίας στα γήπεδα. Οι καλές προθέσεις του Ιωνά Νικολάου ήταν κάτι περισσότερο από εμφανείς. Οι προθέσεις έγιναν προσπάθειες, οι προσπάθειες έγιναν νομοσχέδιο και το νομοσχέδιο έγινε νόμος.
Από τότε πέρασαν τρία χρόνια. Η κάρτα φιλάθλου δεν τέθηκε ποτέ σε εφαρμογή. Λίγο η ευθυνοφοβία, λίγο τα «προϊστορικά» μας γήπεδα, λίγο το οικονομικό κόστος και λίγο η αποτυχημένη προσπάθεια στους αρμόδιους φορείς του ποδοσφαίρου να ξεχωρίσουν ρόλους, βρισκόμαστε στο σημείο να έχουμε νόμο, όχι όμως κάρτα φιλάθλου.
Εν τω μεταξύ κάποια σωματεία βαρέθηκαν να περιμένουν τους αρμόδιους και αποφάσισαν να προχωρήσουν μόνοι τους με μέτρα. Σωστά η λάθος, εντός ή εκτός νόμου, αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Έκαναν αυτό που νόμιζαν ορθότερο, για να προστατεύουν τα σωματεία τους από τα επεισόδια και κατ’ επέκταση από τα πρόστιμα από την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου.
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ποτέ όταν διαφώνησα έντονα δια τηλεφώνου με τον Ιωνά Νικολάου. Θυμάμαι ήταν αρχές του 2014, όταν η συζήτηση για το νομοσχέδιο βρισκόταν σε εξέλιξη, την ώρα που η βία στα γήπεδα αυξανόταν Σαββατοκύριακο με Σαββατοκύριακο. Ο λόγος που θυμάμαι την συγκεκριμένη συνομιλία, είναι γιατί ο κ. Νικολάου με αποστόμωσε με τις απαντήσεις του. Με έκανε να πιστέψω ότι μόνο η κάρτα φιλάθλου θα επιλύσει το πρόβλημα. Είχα γράψει τότε ένα άρθρο με τίτλο «Η λύση είναι στις παραδειγματικές τιμωρίες». Μέσα στο άρθρο είχα τονίσει ότι η κάρτα φιλάθλου δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Κύπρο γιατί δεν έχουμε νοοτροπία. Πίστευα από τότε, ότι η άμεση λύση στο πρόβλημα είναι οι παραδειγματικές τιμωρίες. Μετά από εκείνη την συνομιλία που είχα με τον Ιωνά, σταμάτησα να επιμένω στην θέση μου. Υπουργός είναι, είπα, κάτι θα ξέρει περισσότερο.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν έκανε κάποιο λάθος. Οι κινήσεις του ήταν σωστές και το νομοσχέδιο αναγκαίο. Προσπάθησε όμως να το εφαρμόσει σε λάθος κοινωνία. Στην Κύπρο δεν έχουμε τέτοιες νοοτροπίες. Και δεν μιλώ μόνο για τους φιλάθλους. Δεν φταίνε οι φίλαθλοι γιατί οι αρμόδιοι στην ΚΟΠ και τον ΚΟΑ δεν κατάφεραν να προχωρήσουν την διαδικασία με την κάρτα φιλάθλου. Δεν φταίνε οι φίλαθλοι αν κάποιοι εξυπηρετούν κάποιους άλλους σκοπούς με την υφιστάμενη κατάσταση. Με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, όχι σε τρία, ούτε σε δεκατρία χρόνια δεν θα έχουμε κάρτα φιλάθλου.
ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ η λύση ακόμη και σήμερα. Οι παραδειγματικές τιμωρίες. Αυτός που παρανομεί μέσα στο γήπεδο, να διώκεται ποινικά. Χωρίς να έχει πολιτική κάλυψη και χωρίς να έχει κάποιος το δικαίωμα να εμπλακεί στη διαδικασία τιμωρίας. Η απάντηση στο πρόβλημα βρίσκεται στη θέληση της πολιτείας να επιλύσει το πρόβλημα. Αυτοί που ονομάζουμε χουλιγκάνοι, δεν θα σταματήσουν ποτέ να προκαλούν προβλήματα, από την στιγμή που θα ξέρουν ότι το κράτος δεν έχει τον μηχανισμό να τους εντοπίσει και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Είναι αυτό που συμβαίνει και στο σχολείο. Οι άταχτοι μαθητές γίνονται ακόμη πιο άταχτοι στην τάξη, όταν ξέρουν εκ των προτέρων ότι δεν θα καταγγελθούν στον διευθυντή από τον δάσκαλο. Μέχρι λοιπόν να έρθει εκείνη η άγια μέρα που θα εφαρμοστεί πλήρως η κάρτα φιλάθλου, ας διασφαλίσουμε ότι οι τιμωρίες θα είναι παραδειγματικές.
