Στην καθημερινή ρητορική των κομμάτων που επιχειρούν συνεργασίες για κοινή υποψηφιότητα στις Προεδρικές Εκλογές (ως συνέχεια βεβαίως συνταγών προηγούμενων πενταετιών που το αποτέλεσμά τους είναι καλά γνωστό) είναι οι αρχές, οι αξίες, οι θέσεις τους, ακόμα και οι εμμονές τους, ως έννοιες αφηρημένες, ενίοτε σκονισμένες σε πεισματικά κλειδωμένα χρονοντούλαπα. Σε δεύτερο χρόνο βεβαίως όταν το εγχείρημα στεφθεί με επιτυχία είναι η μοιρασιά των λαφύρων, ήτοι των υπουργικών και άλλων χαρτοφυλακίων.
Πλην όμως ένας Πρόεδρος (της Δημοκρατίας) άμα την εκλογή του δεν είναι καταστατικά και θέσεις πλειοψηφίας κομμάτων που καλείται μηχανικά να ακολουθεί. Είναι την σκληρή πραγματικότητα σε τοπικό και διεθνές επίπεδο που καλείται να διαχειριστεί και αυτή δεν είναι στρωμένη με δείπνα, χειραψίες, μνημόσυνα και έτοιμες ομιλίες.
Συνεπώς άλλη θα έπρεπε να ήταν η συζήτηση.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν Πρόεδρο σπουδαίο; Είναι η κοινή συμπάθεια και εμπιστοσύνη που επιδεικνύουν στο πρόσωπό του οι ηγεσίες των κομμάτων που τον στηρίζουν ή τον χρήζουν υποψήφιο; Ή είναι η προσωπικότητά του, η διορατικότητα, το ήθος, οι αξίες που κουβαλά και για τα οποία έχει ήδη να επιδείξει δείγματα γραφής από τον χώρο όπου ήδη δραστηριοποιείται; Ακόμη και ως πολιτικός αρχηγός. Διότι ο υποψήφιος δεν είναι μέγεθος ρούχου για να ράβεται, παραμένει αυτόνομη προσωπικότητα που θα κληθεί πρώτιστα να επιλέξει τους συνεργάτες που ο ίδιος κρίνει ότι συνάδουν με το πρόγραμμά του, να κυβερνήσει και να μας εκπροσωπήσει σε διεθνή φόρα χωρίς πατερίτσες και υποβολείς.
Έρευνα που παρουσιάστηκε στο παρελθόν σε Συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας όπου εξετάστηκε η προσωπικότητα 41 προέδρων των ΗΠΑ καταλήγει σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Μεταξύ άλλων καταδείχθηκε ότι οι μεγάλοι πρόεδροι, εκτός από πεισματάρηδες και δυσάρεστοι, είναι πιο εξωστρεφείς, ανοιχτοί στην εμπειρία, διεκδικητικοί. Προσπαθώντας να επιτύχουν αναζητούν τον ενθουσιασμό και είναι πιο ανοιχτοί στη φαντασία, την αισθητική, τα συναισθήματα, τις πράξεις, τις ιδέες και τις αξίες. «Οι πρόεδροι που πετυχαίνουν θέτουν φιλόδοξους στόχους για τους εαυτούς τους και κινούν τον ουρανό και τη γη για να τους εκπληρώσουν», είπαν οι ερευνητές.
Που θέλω να καταλήξω: Ο Πρόεδρος κυβερνά με τον ίδιο τρόπο που πάει τουαλέτα. Μόνος του, είναι δικοί του οι χειρισμοί. Δεν διακόπτει να ρωτήσει, να πάρει οδηγίες, να προτείνει.
Κάποια στιγμή λοιπόν και το τώρα είναι πάντα η κατάλληλη ώρα, το πολιτικό σύστημα μας πρέπει να ωριμάσει. Οι ηγεσίες των κομμάτων επίσης. Η κοινωνία σε πιο απαιτητικό ρυθμό. Εμείς οι δημοσιογράφοι επιβάλλεται. Οι προεκλογικές πρέπει να αφορούν τους ίδιους τους υποψήφιους, τις απόψεις τους, την όψη εκείνη του χαρακτήρα τους που μπορεί να μας στοιχήσει ως κράτος και ως κοινωνία επειδή αφήνεται στο σκοτάδι. «Ναι» ή «όχι», «υπερ» ή «κατά» για σειρά ζητημάτων όπως οι σχέσεις εκκλησίας- κράτους, οι γάμοι και η τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών και τόσα άλλα ευαίσθητα θέματα που παραμερίζονται για τις επαναλαμβανόμενες θέσεις στο Κυπριακό και τα της οικονομίας…
ΥΓ: «Οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας». Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να σταβλίζουν.
