Σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια ο κυπριακός Ελληνισμός συνόδευε στην τελευταία του κατοικία τον Γλαύκο Κληρίδη, μια από τις σημαντικότερες πολιτικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου αλλά και του ευρύτερου Ελληνισμού.
Όπως αρμόζει σε ένα ηγέτη του βεληνεκούς του αειμνήστου προέδρου, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τελούνται μνημόσυνα, τρισάγια και άλλες εκδηλώσεις για να αποδοθεί η πρέπουσα τιμή στον άνθρωπο που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδας του, θέτοντας στόχο ζωής την επανένωση της Κύπρου.
Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης και τιμής στον μεγάλο ηγέτη έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί δυστυχώς το εθνικό μας θέμα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση εδώ και 43 χρόνια. Ίσως στο τέλος των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού, στο τέλος μιας «μακροχρόνιας διαδρομής» όπως αγωνιωδώς αλλά και προφητικά έλεγε: «Βαδίζουμε προς διατήρηση του status quo, που το Συμβούλιο Ασφαλείας με δικές μας παρεμβάσεις χαρακτήρισε απαράδεκτο; Βαδίζουμε προς την οριστική διχοτόμηση που είχε επιδιώξει ο πρωθυπουργός της εισβολής Ετζεβίτ, ο οποίος, γι’ αυτό τον λόγο, δεν βιαζόταν για λύση, εκτιμώντας ότι, τελικά αυτή θα ήταν η λύση στο τέρμα μιας μακροχρόνιας διαδρομής;».
Ο πρόεδρος Κληρίδης υπήρξε ο εμπνευστής της ρεαλιστικής αλλά και διεκδικητικής πολιτικής στο κυπριακό. Αν και κατηγορήθηκε έντονα γι’ αυτή του τη φιλοσοφία, κανένας μέχρι σήμερα μπόρεσε να υποδείξει μια εναλλακτική πρόταση η οποία να έχει έστω και την παραμικρή προοπτική να απαλλαγεί η πατρίδα μας από την κατοχή. Εκτός από κούφια συνθήματα, μακροχρόνιους αγώνες, ανέφικτες προτάξεις και γελοιότητες περί πρόκλησης κόστους στην Τουρκία, δεν έχει προταθεί ποτέ μια άλλη σοβαρή στρατηγική που να μπορεί να διασφαλίσει την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού.
Σήμερα, όσον ποτέ άλλοτε, είναι επιβεβλημένο να στραφούμε προς τις παρακαταθήκες του Γλαύκου Κληρίδη για να μετατρέψουμε την αμυδρή έστω ελπίδα σε μια δυναμική που να μπορεί να ανατρέψει τη, σχεδόν μη αναστρέψιμη, κατάσταση. Η στροφή προς την πολιτική του φιλοσοφία θα πρέπει να είναι ουσιαστική. Με σεμνότητα και διάθεση αυτοκριτικής, είναι η κατάλληλη στιγμή να ευθυγραμμίσουμε επιτέλους τη στρατηγική μας με αυτήν που πρακτικά και αποδεδειγμένα μπορεί να αποτρέψει την εδραίωση των τετελεσμένων και τη διχοτόμηση της πατρίδας μας. Τα «αφηγήματα» για το ναυάγιο στην Ελβετία δεν είναι της ώρας. Η ιστορία θα αποδώσει «τα του Καίσαρα τω Καίσαρι». Να είστε σίγουροι ότι θα είναι φειδωλή στα εύσημα και αμείλικτη στις ευθύνες.
Ο Γλαύκος Κληρίδης δεν υπήρξε ποτέ θιασώτης της όποιας λύσης, όπως ορισμένοι ανιστόρητοι, απορριπτικοί και νεοαπορριπτικοί αποκαλούν αυτούς που ασπάζονται την πολιτική του. Ακόμα όλοι αυτοί της «Κληριδικής Σχολής» δεν είναι «ραγιάδες» και «εφιάλτες» όπως οι «όψιμοι εθνοσωτήρες» τους χαρακτηρίζουν. Τουναντίον χάραξε τον δρόμο για τη μόνη διαχρονικά εφικτή λύση βασισμένη στη ρεαλιστική πολιτική.
Αν θέλουμε να αποτίσουμε τον σωστό φόρο τιμής, τότε σήμερα είναι η αφετηρία. Οι πύρινοι λόγοι και οι ζητωκραυγές είναι σαν τις σύγχρονες σειρήνες που στο τέλος όταν κοπάσουν θα μείνει μόνο η σκληρή πραγματικότητα και οι τεράστιες και ασήκωτες ευθύνες.
Το να δηλώνουμε, φραστικά μόνο, πιστοί στην πολιτική φιλοσοφία του Γλαύκου Κληρίδη δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. Τουναντίον, ίσως να αποτελεί και ασέβεια στη μνήμη του. Είναι καιρός, έστω και την υστάτη, να μετατρέψουμε τα μεγάλα λόγια σε πράξεις πραγματικής μνήμης και τιμής.
Σαν σήμερα ο Γλαύκος Κληρίδης, ο πολιτικός με την πιο αξιοζήλευτη υστεροφημία, έφυγε από τη ζωή προβληματισμένος και ανήσυχος για την πορεία της πατρίδας μας. Quo Vadis Patria Mea? «Που πηγαίνεις πατρίδα μου», αναρωτιόταν αγωνιωδώς. Ο κίνδυνος της εδραίωσης των τετελεσμένων και η οριστική διχοτόμηση ήταν για τον πρόεδρο Κληρίδη ο μεγάλος του εφιάλτης. Προτιμούσε τον θάνατο παρά να είναι μάρτυρας του τέλους των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού: «Προτιμώ να αποδημήσω εις Κύριον, παρά να δω αυτό το τέλος των αγώνων του κυπριακού λαού».
Ας του αποδείξουμε λοιπόν ότι δεν έχει φτάσει το τέλος του δρόμου. Ας του αποδείξουμε επιτέλους, με έργα και όχι με λόγια, ότι πιστοί στη δική του πολιτική κληρονομιά θα αγωνιστούμε για ένα διεκδικητικό αλλά και ρεαλιστικό συμβιβασμό, χωρίς υπεροψία, αλαζονεία και μαξιμαλιστικές θέσεις. Σήμερα, τέταρτη επέτειο του θανάτου του, ας διαψεύσουμε τις ανησυχίες του για το «τέλος της διαδρομής». Ίσως υπάρχει ακόμα μια αμυδρή ελπίδα.
