Όταν πάντα είναι οι άλλοι. Μια κατάσταση που τείνει να βαφτιστεί φαινόμενο της εποχής μας τόσο στα απλά καθημερινά μας όσο και στην πολιτική σκηνή. Την βαθιά ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος στην Ελλάδα την αφήνω στους ειδικούς ωστόσο θα αναφερθώ στην αίσθηση που αυτό μου άφησε. Υπάρχει μια ήττα – διαφοράς είκοσι ποσοστιαίων μονάδων που τραντάζει τα θεμέλια ενός ολόκληρου κόμματος – κι όμως αντί να ‘’καρπωθεί’’ προκειμένου να αντιμετωπιστεί μεθοδικά, ρίχνεται στους άλλους. ‘’Οι προοδευτικές δυνάμεις στις οποίες τείναμε το χέρι της συνεργασίας, καθ’ όλη τη προεκλογική περίοδο, είχανε μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ’’ λέχθηκε. Οι άλλοι!
Μια αξιωματική αντιπολίτευση που ενώ είχε χρόνια μπροστά της να πείσει με βαθιές, ουσιώδεις πολιτικές ότι μπορεί να βγει στην εξουσία, αναλώθηκε στο πώς θα αποδομήσει τις στρατηγικές των άλλων. Όχι στο πώς θα παρουσιάσει κάτι καλύτερο. Αντί να αναδείξει την αλήθεια της, εστίασε στην εικόνα των άλλων κακίζοντας την με διάφορους χαρακτηρισμούς. Στην πλευρά των άλλων πέρασαν μέχρι και οι δημοσκόποι – που για να λέμε τα πράγματα όπως είναι μάλλον κι αυτοί απέτυχαν καθώς τους ξέφυγε η διαφορά του πρώτου με δεύτερου – ωστόσο έδιναν μηνύματα πτώσης αρκετό καιρό τώρα, αλλά είπαμε…ήταν κι αυτοί στην κατηγορία των άλλων.
Αρένα είναι η πολιτική αλλά όταν βλέπεις τον ταύρο να έρχεται κατά πάνω σου μήπως καλύτερα να δεις εσύ τι μπορείς να κάνεις;
