῎Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ
πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσε·
πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω.
Η αρχή της Οδύσσειας του Ομήρου. Γνωστή και διαχρονική αξία και έμπνευση για κάθε ταξιδιώτη. Αναφέρεται στον άνδρα τον πολύπραγο που περισσά πλανήθηκε και είδε χώρες πολλών ανθρώπων κι έμαθε πως σκέφτονται οι λαοί. Υμνεί το ταξίδι και την γνώση που προσφέρει και με αυτή την έννοια, δεν αφορά μόνον τον Οδυσσέα, αλλά την πλειονότητα των ταξιδιωτών, ανδρών και γυναικών που γαλουχήθηκαν με τα δικά του λόγια. Ή μήπως ο μεγάλος ποιητής μας με την ικανότητά του εξάπτει την φαντασία μας και δημιουργεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη της αίσθησης του ταξιδιού, που διαπερνά γενιές και γενιές άραγε σε όλον τον κόσμο και σε εμάς τους Έλληνες ίσως λίγο παραπάνω;
Η περιπέτεια για την απόκτηση γνώσης, αλλά και το ταξίδι ως απόλαυση, φαίνεται να είναι στο γονίδιο του Έλληνα, όπου κι αν ζει. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ακόμα κι όταν στεριώνει και αποκτά όλα αυτά που θεωρούνται σταθερές στην ζωή, σπίτι, οικογένεια, περιουσία, σε οποιοδήποτε σημείο της γης, έχει πάντα ένα πανί ανοιχτό στον ούριο τον άνεμο, τον άνεμο της αναζήτησης του νέου, που θα πλουτίσει τον νού και θα διευρύνει τους ορίζοντες . Είναι και αυτός ο λαμπερός ο ήλιος της Μεσογείου που μας λούζει απ την στιγμή της γέννας μας... Μας καλεί έξω από το σπίτι, μας σέρνει στην περιπέτεια του ταξιδιού της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας αλλά και εκτός των "τειχών" της πατρίδας . Είναι και η Ιστορία που μας ταξιδεύει απ την πρώτη στιγμή που μαθαίνουμε να διαβάζουμε. Η Ιστορία μας, που θαυμάζουν όλοι. Που έβαλε τα σημάδια της στις άκρες της γης προσκαλώντας μας για την επαναψηλάφιση τους.
Δεν θα μπορούσα να είμαι εξαίρεση, Ελληνίδα γαρ. Από την Ελλάδα. Καλαμαρού, όπως με λένε εδώ στην Κύπρο. Μου αρέσουν τα ταξίδια. Των βιβλίων, της γης, της θάλασσας και του αέρα. Τα μικρά και τα μεγάλα. Ταξιδεύω με κάθε ευκαιρία, άλλοτε προς κοντινούς προορισμούς και άλλοτε προς μακρινούς. Με αυτοκίνητο σε Σαββατοκυριακάτικες εξορμήσεις, με καράβι το καλοκαίρι στα νησιά, με τραίνο στην κεντρική Ευρώπη και με αεροπλάνο όταν η απόσταση ή ο χρόνος το επιβάλει. Ένα αεροπλάνο με έφερε κι εδώ, στην Μεγαλόνησο στο χρυσοπράσινο φύλλο, το ριγμένο στο πέλαγος, του ποιητή.
Ο δικός μου άνεμος πρέπει να ήταν Μαίστρος, Σορόκος που λένε και οι ναυτικοί. Φύσηξε πριν δύο χρόνια απ το Ελευθέριος Βενιζέλος προς την Κύπρο. Ο ίδιος άνεμος πρέπει να είχε δείξει τον δρόμο του γυρισμού και στον Στασίνο που έφερε μαζί του από την γη της Ιωνίας την κόρη του Ομήρου την Αρσιφόνη με προίκα, σύμφωνα με μία άποψη του μύθου, τα Κυπριακά έπη. Πλούσιος τόπος και ευλογημένος η Κύπρος, με πόνο και σημάδια κατοχής, παλιά και νέα. Άξια παρατήρησης , άξια αγάπης. Και εγώ παρατηρώ με σεβασμό. Θαυμάζω τον τόπο αλλά απορώ με συμπεριφορές. Γεύομαι τα υπέροχα παραδοσιακά φαγητά αλλά ανησυχώ για τα πολλά έτοιμα που καταναλώνουν οι νέοι. Οδηγώ στους πολύ καλούς δρόμους αλλά τους αποφεύγω την νύχτα που είναι αφώτιστοι. Γι αυτή την Κύπρο, θέλω να γράψω, με την ματιά κάποιου που την αγαπά κάθε μέρα πιο πολύ, αληθινά και χωρίς να εθελοτυφλεί.
