Τα γηροκομεία που μας αξίζουν

Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να σε ενοχλεί λίγο περισσότερο. 

Υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που έχουμε μάθει, κακώς, να αγνοούμε. Το αφήνουμε στην άκρη, λες και δεν υπάρχει. Ανάπηρους, ψυχικά διαταραγμένους, ηλικιωμένους και κάθε ένα που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να φροντίσει ή να διαχειριστεί πλέον τον εαυτό του. Δεν τους βλέπουμε και ξεχνιούνται.

Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να σε ενοχλεί λίγο περισσότερο. 

Άκουγα σε μια εκπομπή ότι υπάρχουν 111 γηροκομεία στην Κύπρο και μόλις 8 λειτουργοί των Κοινωνικών Υπηρεσιών που τα ελέγχουν (οι οποίοι ελέγχουν και τα νηπιαγωγεία). Έχω ακούσει και πολλές ιστορίες για την κατάσταση αυτών των γηροκομείων - “Οίκων Ευγηρίας”- απολογούμαι. Κτίρια που θυμίζουν περασμένες δεκαετίες, βαριεστημένο προσωπικό και ένας χώρος γεμάτος θλίψη. 

Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να σε ενοχλεί λίγο περισσότερο. 

Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνει κάθε οικογένεια. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, πήραν κάποιες αποφάσεις για τα γηραιότερα μέλη της οικογένειας τους. Κρίνω όμως αυτούς που προτίθενται να τους φιλοξενήσουν αλλά και το κράτος. Σεβόμενος ο γραφών πρώτα από όλα για τη φθορά που προκαλεί το επάγγελμα της περίθαλψης και νοσοκομειακής φροντίδας, αρνείται όμως να κατανοήσει την παρακμή του τομέα αυτού. Και εξηγούμαι. 

Δε γίνεται οι χώροι αυτοί να θεωρούνται “δοχεία” όπου αποθέτουμε τους ηλικιωμένους (και πιθανόν ανήμπορους). Ούτε γίνεται να τους συντηρούμε απλά, μέχρι την ύστατη στιγμή. Αυτό που χρήζει υψίστης σημασίας είναι η δημιουργία ενός πλαισίου όπου οι γηραιότεροι θα απασχολούνται δημιουργικά και ωφέλιμα, κυρίως για τους ίδιους. Στο εξωτερικό μάλιστα, έχουν δημιουργηθεί μηχανισμοί όπου συνεισφέρουν στη δημόσια υπηρεσία ή ακόμα δραστηριοποιούνται εθελοντικά για διάφορους σκοπούς. Τα αποτελέσματα στην υγεία τους (σωματική και ψυχική) είναι εκπληκτικά, για να μην πω για τη μείωση της γραφειοκρατίας. 

Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να σε ενοχλεί λίγο περισσότερο. 

Το προσωπικό και ο έλεγχος είναι κάτι το οποίο πρέπει να μας απασχολεί. Το χρωστάμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα που για κάποιο λόγο βρίσκονται στους οίκους ευγηρίας. Εδώ είναι που πρέπει το κράτος να μεριμνήσει για περισσότερο έλεγχο των χώρων αυτών., έτσι ώστε η ποιότητα τους να μην αμφισβητείται και να δίνει την αξιοπρέπεια που αρμόζει στον παππού και την γιαγιά μας. Αυτό, για να εξηγούμαστε, δε θα πρέπει ούτε να επιβαρύνει οικονομικά τους νεώτερους, καθώς αυτό δημιουργεί ένα άλλο ζήτημα. 

Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να σε ενοχλεί λίγο περισσότερο. 

Πως γίνεται αγαπητέ και αγαπητή να έχεις αδιαφορήσει; Ξέρω έχεις τα δικά σου προβλήματα και για τους λόγους σου ξεχάστηκες. Ήρθαν Χριστούγεννα και κάποιος δικός σου είναι σε ένα από αυτούς τους Οίκους. Πήγαινε μια βόλτα και συνέχισε να πηγαίνεις. Η συνεχής επαφή, όχι μόνο θα ευχαριστεί τους οικείους σου αλλά θα σου δώσει μια εικόνα για το χώρο όπου διαμένουν. Ότι σε ενοχλεί απαίτησε να αλλάξει. Είναι κι αυτό ένας τρόπος, ίσως ο καλύτερος, για να αλλάξουν τα πράγματα. 

Αυτές τις μέρες θα έπρεπε να σε ενοχλεί λίγο περισσότερο. 

Όχι. 

Όλες τις μέρες του χρόνου θα έπρεπε να σε ενοχλεί.

[Διαφωνίες/Συζήτηση στο Twitter: Roussos90 (https://twitter.com/Roussos90)]