Κυριακή στο μπαλκόνι, δοκιμάζω αν πέτυχα τον καφέ διαβάζοντας εφημερίδα. Στιγμιαία συνειδητοποιώ ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε απέκτησε κι αυτό τις ιδιαιτερότητες του. Όλοι και όλες θα θυμόμαστε ένα τραγούδι, ένα παιχνίδι και έστω μια διακοπή από την καθημερινότητα μας. Σε βουνά ή παραλίες, μια ανάσα την πήραμε. Έφτασε όμως η ώρα να επιστρέψουμε πίσω.
Ανάμεσα στα πολλά, η ειδησεογραφία αναμένεται να καταπιαστεί το επόμενο διάστημα από τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Οι υποψήφιοι, τα κόμματα, ο πολιτικός κόσμος γενικά θα επανέλθουν αναζωογονημένοι. Ο καθείς για τον εαυτό του και αυτό που εκπροσωπεί. Το Κυπριακό - που μόνο στη σκέψη στεγνώνει το στόμα μου, η οικονομία και η κυπριακή πραγματικότητα θα διυλιστούν από μια αδιάκοπη επιχειρηματολογία. Αλλά ποιος νοιάζεται;
Αρκετοί ένοικοι στη γειτονιά φοιτητές - το αύριο αυτής της χώρας. Αρκετοί από αυτούς δεν αναφέρονται στην εφημερίδα που διαβάζω. Αυτό το αύριο, προσπαθεί να βιώσει τη νιότη του μέσα από την ανεργία, την ρηχή πολιτική και γενικά του κάθε είδους επανάληψη στην τηλεόραση. Κυβερνώντες, πολιτικοί και δημόσιοι παράγοντες δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να αφουγκρασθούν την κοινωνία. Το “Γιατί να ασχοληθώ;” του κάθε νέου, είναι ακριβώς το ερώτημα και το πρόβλημα που κάθε κυβέρνηση επιβάλλεται να λύσει. Αλλιώς, η αποστασιοποίηση και η αποχή, όχι μόνο στις εκλογές, είναι δεδομένη.
Πικρός ο καφές μου τελικά και τίποτα νέο στην εφημερίδα.
