Του Ευάγγελου Αγαπίου
Στον ελεύθερο του χρόνο, ο κύριος Σάββας Παπασάββας απολαμβάνει τις βόλτες με το ποδήλατό του. Στις 21 Μαϊου από την Γαλλία όπου διαμένει ξεκίνησε ένα ακόμη περίπατο, τον μεγαλύτερο όχι μόνο σε διάρκεια αλλά κυρίως σε ανθρωπιά.
Συγκλονισμένος από την τραγωδία στα Τέμπη και ιδιαίτερα από τον θάνατο του 23χρονου Κυπριανού αποφάσισε να πάρει το ποδήλατό του, να ταξιδέψει σε 3 διαφορετικές χώρες θέλοντας να συναντήσει τους γονείς του, τους οποίους θαύμασε για το μπόι της ψυχής τους. Είναι όπως αναφέρει στον Alpha, ένα τάμα, ένας αγώνας προς τιμή του αδικοχαμένου νέου.
Σάββας Παπασάββας – Ποδηλάτης
Ήταν η ιστορία του Κυπριανού και της οικογένειας του που τους εθαύμασα. Πρώτη φορά άκουσα ένα άνθρωπο να μιλά με τόση τιμή, είναι μεγαλείο ψυχής. Λέω αφού αυτοί έχουν τόση δύναμη γιατί να μην μπορώ εγώ να το κάνω αυτό το πράμα. Θα χαρώ πολύ να πάω , ανθρώπους που δεν γνωρίζω να πάω μέχρι εκεί. Μέχρι τον τάφο του Κυπριανού.
Καβάλα στο ποδήλατο με μια σκηνή στο σακίδιό του, ξεκίνησε από την γαλλική πλευρά των Αλπεων, με τρένο πέρασε στην Ιταλία, και από εκεί στην Ελλάδα. Μέσα σε μια μέρα διένυε αποστάσεις 150 χιλιομέτρων. Από την Αθήνα έκοψε εισιτήριο για Κύπρο, με ενδιάμεσο προορισμό την Πάφο και τελικό το Αυγόρου.
Το ταξίδι ήταν να ποδηλατώ μέχρι τις 6 το βράδυ και από τις 6 που θα διανικτερεύσω. Έπρεπε να βρω ένα δάσος, ένα ίσιο μέρος να δω που να στήσω τα πράματα μου. Να φτιάξω το ποδήλατό μου, να βάλω ένα κάλυμμα που πάνω, να φάω κάτι που έβρισκα ένα κομμάτι τυρί, σαλάμι. Δεν ήξερα ούτε που θα κοιμηθώ ούτε που θα φάω αλλά ο θεός μου έδωσε λύση σε κάθε περίπτωση.
Στόχος του είναι μέσα στις επόμενες μέρες να φτάσει στο χωρίο του Κυπριανού, προκειμένου να συναντήσει από κοντά τον πατέρα Χριστόδουλο και την σύζυγο του, εκφράζοντας τον θαυμασμό του για τον τρόπο με τον οποίο παρέδωσαν τον γιο τους στην αγκαλιά του θεού.
Θα πάρω το ποδήλατό μου από εδώ και θα ξεκινήσω, θα βρω από που πρέπει να περάσεις , όχι από αυτοκινητόδρομους, από μικρά χωριά. Θα βρω από που πρέπει να πάω και να πάω.
Aφιερώνει το ταξίδι του όχι μόνο στον Κυπριανό, αλλά στο, στον κάθε νέο που έφυγε νωρίς. Στη θύμηση του φέρνει ιστορίες παιδιών από την Κύπρο που είχε την ευκαιρία να γνωρίσει όντας ερευνητής στη Βιολογία. Πίσω από κάθε ένα και μια ιστορία.
Υπήρχε μια μεγάλη σχέση μεταξύ πολλών ανθρώπων στην Κύπρο. Ήρθαν από την Κύπρο για εγχείρηση καρδιάς και μικρά παιδιά. Η σκέψη μου πάει στο μικρό Λεωνίδα ένα μικρό παιδάκι που πέθανε στα χέρια τους γονιούς του, της νοσοκόμας και εγώ.
Δύναμη του έδινε το χτύπημα της καμπάνας σε κάθε εκκλησία που έβρισκε στο ταξίδι του. Τι και αν είναι 68 ετών, Με φάρο την αγάπη του για τη ζωή θα συνεχίσει τα ταξίδια του έχοντας πάντα στη καρδιά του όπως αναφέρει τη Κύπρο, τα χωρία και τους Αυθεντικούς ανθρώπους της.
