Της Όλγας Κωνσταντίνου
Τη δική της συγκλονιστική εμπειρία κατέθεσε στον Άλφα η Κερυνειώτισσα Ειρήνη Γεωργίου Μικελίδου. Ήταν μόλις 15 ετών όταν ο Αττίλας εισέβαλε στην Κερύνεια. Η κατάσταση δεν τους επέτρεπε να παραμείνουν στο σπίτι και μαζί με τους γονείς της και με τον αδελφό της Σίμο βρήκαν αρχικά καταφύγιο στο υπόγειο του ξενοδοχείου Ντοράννα. Οι δραματικές στιγμές που έζησαν εκεί τους ώθησαν να αλλάξουν καταφύγιο και να μεταφερθούν στο υπόγειο του Εστιατορίου Theos.
"Και ακούσαμε βηματισμούς να έρχονται προς το υπόγειο και φοβηθήκαμε γιατί δεν ξέραμε ποιοι ήταν ευτυχώς ήταν τα Ηνωμένα Έθνη , ήρθαν και μας πήραν στο Done hotel και μείναμε εκεί για 6 μήνες."
Μπορεί να ήταν εν μέρει σωματικά ασφαλείς όμως ο ψυχολογικός πόλεμος ήταν μεγάλος. Στο ξενοδοχείο μας λέει οι μέρες ήταν εφιαλτικές. Ο φόβος, ο τρόμος και η ανασφάλεια ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα τους κατά τη πολύμηνη διαμονή τους στο Ντόουμ. Ένοπλοι Τούρκοι στρατιώτες φρουρούσαν και περιπολούσαν το ξενοδοχείο.
"Δηλαδή, πέφταμε να κοιμηθούμε και άρχισαν πυροβολισμούς πάνω στα δωμάτια και φοβόμασταν τρέχαμε μέσα στους διαδρόμους του ξενοδοχείου για να γλυτώσουμε."
Για τρεις μήνες ολόκληρους μήνες θυμάται, δεν μπορούσαν να βγουν ούτε στο μπαλκόνι.
"Ήμασταν σαν μια φυλακή δεν μας άφηναν να βγαίναμε έξω"
Μετά τις έντονες διαπραγματεύσεις με τις κατοχικές αρχές τους δόθηκε το δικαίωμα να πάνε μια βόλτα μέχρι την είσοδο του λιμανιού της Κερύνειας. Το ηθικό τους όμως δεν πτοείτε !
"Άφηναν επίτηδες Τούρκους στρατιώτες να έρχονται και εμείς εφοβόμασταν να κυκλοφορήσουμε και έτσι πολλές φορές αποφεύγαμε να βγαίναμε έξω."
Όταν τους επιτράπηκε να επισκεφθούν για λίγο τα σπίτια τους, ελάχιστα ήταν αυτά που είχαν απομείνει από τη λεηλασία των Τούρκων. Ένα από τα αντικείμενα που πήρε μαζί της . . το άλμπουμ των παιδικών της χρόνων.
"Ήταν ορισμένες φωτογραφίες που είχαμε ορισμένα βιβλία και τίποτα άλλο δυστυχώς, δεν είχε τιποτα άλλο το σπίτι να πάρω"
Ο πατέρας της μαζί με άλλους άνδρες που κατέφυγαν στο ξενοδοχείο συνελήφθησαν από τους Τούρκους για ανάκριση. Αρχικά τους μετέφεραν στο Σαράι στη Λευκωσία και αργότερα κάποιους από αυτούς στα Άδανα και Αμάσια.
"Ο πατέρας μου ήταν ευτυχώς από τους τυχερούς, κρατούσε αγγλικό διαβατήριο και γλύτωσε και επειδή η αδελφή μου η Άντρη Γεωργίου ήταν στην Λευκωσία παντρεμένη το 1973 ζήτησε να πάει στη Λευκωσία και να μην επιστραφεί στο Dome."
Τα δυο της αδέλφια Κώστας και Γιώργος κατατάχθηκαν στο στρατό. `Ένα γράμμα που έλαβαν τους ενημέρωνε ότι ο Γιώργος πιάστηκε αιχμάλωτος και η αγωνία τους κορυφώθηκε.
"Θα γινόταν η ανταλλαγή των στρατιωτών των δικών μας με τους τούρκους και μέσα σε εκείνη την ανταλλαγή άκουσα το όνομα του αδελφού μου, καθόμασταν όλοι και περιμέναμε πάνω από το ράδιο μπας και είχαμε κάποιο γνωστό και ευτυχώς ακούσαμε το όνομα του."
Πρόσκαιρη ήταν τελικά η ελπίδα που έφερε στους έγκλειστους η άφιξη του Γλαύκου Κληρίδη και του Ραούφ Ντεκτάς. Στις 20 Οκτωβρίου 1974.
"Ο κύριος Κληρίδης μας είπε πει ότι ο κύριος Ντεκτάς δεν έδινε καμία ασφάλεια σε όσους θα πηγαίναμε στα σπίτια μας και οπόταν αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε ότι θέλαμε να μεταφερθούμε στις Ελεύθερες περιοχές για να πάμε στο σχολείο."
Η μέρα της αποχώρησης της από το Dome έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη ψυχή της. Ήταν Δεκέμβριος του 1974.
"Όταν μας έβαλα στο Λεωφορείο και φτάσαμε πάνω στο βουνό γυρίσαμε όλοι πίσω και είχαμε πει δείτε την Κερύνεια για τελευταία φορά. Και φύγαμε."
Ένα ξενοδοχείο - καταφύγιο με χιλιάδες αναμνήσεις. Η ελπίδα για επιστροφή δεν σβήνει ποτέ. Υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις μας λέει θα επέστρεφε στην αγαπημένη της Κερύνεια, παρόλο που το σπίτι της έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο.
