Της Μαρίας Ανδρονίκου
Η Ευδοκία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο, ωστόσο από τον Οκτώμβριο του περασμένου χρόνου ζει στην Αθήνα, όπου μετακόμισε μέσω του προγράμματος Erasmus, για να κάνει την πρακτική της στην αρχιτεκτονική. Η μετοίκιση της ωστόσο στην Ελληνική πρωτεύουσα, έμελλε να την στιγματίσει αλλά και να καθορίσει, ίσως κατά πολύ, και την μετέπειτα πορέια της.
«Mε ενοχλούσε να ξέρω πως καθώς βραδιάζει και έξω κάνει κρύο ο άλλος κοιμάται στο δρόμο»
Θέλοντας να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε τους άστεγους της πόλης, και όντας περιβαλλοντίστρια, αποφάσισε να τους χαρίσει στέγη φτιάχνοντας σπίτια με... πλαστικά μπουκάλια!
Η Ευδοκία μοιράστηκε μαζί μας πως εμπνεύστηκε να το κάνει όλο αυτό, μας είπε σε ποιο σημειο βρισκεται το συγκεκριμένο project αυτη τη στιγμη.
Η ιδέα του να χαρίσει στέγη σε συνανθρώπους μας που βρισκονται στον δρόμο έιναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστη! Ωστόσο για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολλή δουλειά και απαιτέιται πολύς κόπος και χρόνος. Η ίδια φαίνεται να το αντιλαμβάνεται απόλυτα αυτό έχοντας απολυτη επιγνωση των προβλημάτων που πρόκειται να αντιμετωπισει.
«Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρουμε να φτιάξουμε για όλους τους άστεγους και ίσως δημιουργηθούν προβλήματα μεταξύ τους»
Αν έχετε ενθουσιαστεί με την μέχρι τωρα πορεία της, σας διαβεβαιώ πως τα καλύτερα δεν τα έχετε ακούσει ακόμα. Η δράση της 24χρονης αρχιτέκτονα δεν τελειώνει εδω! Η Ευδοκία μόλις επέστρεψε από την Γκάνα, όπου έμεινε για ένα ολοκληρο μήνα βοηθώντας ανιδιοτελώς στην ανέγερση ενός σχολείου για τα παιδιά της περιοχής ,που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Και όλα αυτά στο χωριό Sang, 14 ωρες μακριά από την Ακκρα, την πρωτέυουσα της Γκάνα.
«Είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα εκεί και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό»
Η Ευδοκία θυμάται πολύ έντονα την άφιξή της στο χωριό, αφού ήταν η στιγμή που την έκανε να νιώσει τα πιο δυνατα συναισθηματα , όπως μας εξομολογήθηκε. Η ίδια μας εξήγησε τι ακριβώς ήταν το project στο οποίο συμμετείχε, αλλά μοιράστηκε επίσης μαζί μας πως ήταν η καθημερινότητα της αυτό τον μήνα.
Ρωτώντας την πιο είναι το πρώτο πράγμα που της έρχεται στο μυαλό , τώρα που το ταξίδι αυτό αποτελεί πλέον παρελθόν αλλά και τι την συγκίνησε περισσότερο μας απάντησε καθηλώνοντας μας....
«Το πόσο φιλικοί είναι όλοι! Αν και έχουν τόσα λίγα, φαίνονται να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι και χαίρονται με πολύ μικρά πράγματα, όπως με μία καραμέλα... Τα παιδιά εκεί δεν έχουν δεδομένο στην ζωή τους ότι θα πάρουν τρία γευματα, χάιρονται όταν θα πάρουν το ένα και μετά όσο αντέξουν, μέχρι να έρθει το επόμενο..»
Ο μήνας αυτός υπήρξε για την ίδια μία απίστευτη εμπειρία, ένα μάθημα ζωής που θα την ακολουθεί θέλοντας και μη στο υπόλοιπο της ζωής της. Μπορεί όμως μία τέτοια εμπειρία να επηρεάσει ή ακόμα και να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται κανείς, όταν το βιώσει. Η απάντησή της.. αφοπλιστική!
Τα σχέδια της για το μέλλον είναι τόσο αξιοσημείωτα όσο και η μέχρι τώρα προσπάθειά της και η απάντηση τής, τόσο απλή όσο ακούγεται...
«Αρχιτεκτονική γι’ αυτούς που το χρειάζονται...»
Η Ευδοκία αν και μόλις 24 ετών έχει συλλέξει εμπειρίες και βιώματα που μπορούν και πρέπει να παραδειγματίσουν όλους εμάς. Δεν μπορούσα να μην την ρωτήσω ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει στον κόσμο...
«Να μην ανησυχείτε πολύ για ασήμαντα πράγματα στη ζωή, τα σημαντικά είναι να έχεις την υγεία σου, την οικογένεια σου, αυτούς που αγαπάς, φαγητό στο τραπέζι σου, να έχεις μια στέγη. Γιατί τα θεωρούμε δεδομένα καμιά φορά και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο τυχεροί είμαστε με αυτά που ήδη έχουμε»
Μ’αυτό το υπέροχο μήνυμα λοιπόν σας αφήνω να δείτε την όμορφη κουβέντα που είχα μαζί της, μια μόλις μέρα μετά που επέστρεψε από την Αφρική. Που ενώ σωματικά βρισκόταν ήδη στην Αθήνα , πνευματικά βρισκόταν ακόμα εκεί...
Δεν ξέρω πόσο θα της πάρει να «επιστρέψει» πίσω στον «δικό μας» κόσμος (Τον πραγματικό; Δεν είμαι σίγουρη!) Ωστόσο σκέφτομαι.... και γιατί να επιστρέψει;
