10 Ιουνίου 1944...
Οι δρόμοι του Διστόμου κατακλύζονται από Γερμανούς στρατιώτες που υπό την εντολή του Χίτλερ κάνουν επίδειξη δυνάμεως στον άμαχο πληθυσμό του μικρού χωριού της Βοιωτίας.
Η Ελένη Σφουντούρη Νικολάου, για τους συγχωριανούς η κυρία Νίτσα, γλίτωσε από τα χέρια των Γερμανών χάρη στον παιδικό της αυθορμητισμό. Όπως περιγράφει στο AlphaNews.Live, όταν Γερμανοί στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι της και βιαιοπραγούσαν εναντίον του πατέρα της, πήδηξε από ένα παράθυρο έξω από το σπίτι και έτρεξε να γλιτώσει τη ζωή της αλλά και το φρικτό για το 12χρονο τότε παιδάκι θέαμα.
Είχε το προαίσθημα ότι η οικογένειά της, οι γονείς της και τα δύο μικρότερα της αδέλφια, θα ήταν νεκρά, προαίσθημα το οποίο επιβεβαιώθηκε. Λίγο αργότερα αντίκρισε τους αγαπημένους της στοιβαγμένους τον ένα πάνω στον άλλο, να κείτονται νεκροί στη μέση του δρόμου, δεν πλησίασε ωστόσο, έτρεξε μακριά.
"Έριξα μια ματιά, κοντά ήταν σκοτωμένοι οι γονείς μου, αλλά δεν πήγα να δω, δεν ήθελα. Και δεν έχω μετανιώσει που δεν είδα τους δικούς μου σκοτωμένους. Είμαι ευχαριστημένη που τους θυμάμαι όπως τους ήξερα, ωραίους και καλούς"
Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στους "καλούς ανθρώπους" χάρη στους οποίους σώθηκε. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν άλλοι από Γερμανούς στρατιώτες που τους έκαναν νοήματα να κάνουν ησυχία ή να μην βγουν στο δρόμο.
"Πέρασα μια νύχτα τρέλας που δεν θυμάμαι τίποτα", ανέφερε χαρακτηριστικά. Τις επόμενες ημέρες έπαψε να μιλάει και κυκλοφορούσε χωρίς παπούτσια, ενώ τις περισσότερες ώρες ήταν κρυμμένη σε έναν θάμνο και ψιθύριζε:
"Θέλω τη μαμά μου, θέλω τη μαμά μου, θέλω τη μαμά μου."
Έχασε τα πάντα μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Το μόνο που της είχε μείνει, οι μακριές κοτσίδες που της είχε φτιάξει η μαμά της πριν τη μοιραία εκείνη ώρα.
"Δεν ήθελα να με χτενίσει η θεία μου για να έχω τις κοτσίδες που μου έκανε η μαμά μου."
Η γιαγιά της, έτρεξε στο σπίτι της κόρης της για να βρει τα τέσσερα κορμιά μέσα σε λουτρό αίματος.
"Τα μυαλά της μαμάς μου ήταν σκορπισμένα και τα μάζεψε η γιαγιά μου"
Το μεγάλο της παράπονο είναι ότι τα παιδιά της βρήκαν μόνο μια μάνα, τίποτα άλλο.
"Μέχρι 8 χρονών ήμουν πολύ ευτυχισμένο παιδί. Από την ώρα που έγινε ο πόλεμος μέχρι τώρα, καλό δεν έχουμε δει."
Η κ. Νίτσα έφυγε για ένα διάστημα από το Δίστομο και έζησε στην Αθήνα, μετά επέστρεψε στο χωριό της, όπου και ζει μέχρι και σήμερα.
Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη:
Όταν τα SS πήραν "εκδίκηση"
Ο δρόμος που σήμερα σφύζει από ζωή, είναι ο ίδιος δρόμος που ποδοπάτησαν βάρβαρα οι Γερμανοί στρατιώτες και πόζαραν με περηφάνια και χαμόγελα, ενώ το Δίστομο ούρλιαζε από τη σφαγή.
Χρησιμοποιήθηκαν 10,000 σφαίρες και 3 χιλιάδες χειροβομβίδες σε πληθυσμό λιγότερο των δύο χιλιάδων ατόμων.
Βασανιστήρια, βιασμοί, αποκεφαλισμοί, εκτελέσεις και όλα αυτά χωρίς να λογαριάζεται ούτε φύλο, ούτε ηλικία.
Μπαίνανε στα σπίτια και βγαίνοντας είχαν φρεσκομπογιατισμένα αρβύλα, με αίμα. Αποχωρώντας από το σπίτι σχημάτιζαν ένα κόκκινο "Χ" στην είσοδο, για να μην χάνει χρόνο ο επόμενος στρατιώτης.
228 νεκροί. 117 γυναίκες, 111 άντρες, μεταξύ τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων.
Οι επιζήσαντες και οι απόγονοί τους, ακόμα προσπαθούν να δικαιωθούν κάνοντας αλλεπάλληλες προσφυγές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο όμως αρνείται να αποζημιώσει τους συγγενείς των θυμάτων. Η σφαγή του Διστόμου έχει καταδικαστεί ως έγκλημα πολέμου κατά της ανθρωπότητας.
Η ιστορικός Χαρούλα Λάσχου, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Δίστομο, εξομολογείται στην κάμερα του AlphaNews.Live πως η επόμενη γενιά "έζησε" τη σφαγή, ενώ είχε γεννηθεί χρόνια μετά το γεγονός.
Τα παραμύθια που άκουγαν μικροί οι Διστομίτες είναι τα γεγονότα του 1944 που αφάνισαν περισσότερο από το μισό χωριό και βύθισαν στον θρήνο την περιοχή με τις πληγές να είναι ακόμα ανοιχτές.
