Η ολοκλήρωση των κονκισταδόρων και η αλληλουχία θλίψης

Το πήρε η ΑΕΚ ή το έχασε ο Απόλλωνας; Οι απόψεις διίστανται, με παρόμοιο ερώτημα να τίθεται και στην «κούρσα» για το πρωτάθλημα, με κοινό παρονομαστή (αλλά και χαμένο) το Λεμεσιανό κλαμπ. Για να το συνοψίσουμε, δύο τελικούς, με ή χωρίς εισαγωγικά, είχε να παίξει ο Απόλλωνας μέσα στο 2018, και στους δύο έχασε, παρότι προηγήθηκε. Η ΑΕΚ απ’ τη μεριά της, έπαιξε ρόλο ίσως και στους δύο θεσμούς ώστε να μείνει άτιτλος ο Απόλλωνας, όμως στον έναν είχε και πολλούς λόγους, παραπάνω από… δεκατέσσερις, όσα και τα χρόνια δηλαδή χωρίς κάποιο τρόπαιο.

Το λες και ένα full circle αυτό που πέτυχε η ΑΕΚ. Η πιο… Ισπανική ομάδα του Κυπριακού πρωταθλήματος, στο κλείσιμο ενός σημαντικού κύκλου, επιστεγάζει την πρωταγωνιστική πορεία των τελευταίων τεσσάρων ετών, με ένα τρόπαιο. Και αν βιαστείτε να πείτε πως πρόκειται για ένα… «κυπελλάκι», να θυμίσουμε πως το μέγιστο των διακρίσεων στην Κύπρο που μετρούνται με κούπες είναι δύο, πρωταθλητής και κυπελλούχος, ή νταμπλούχος. Σίγουρα, η φετινή χρονιά δεν ήταν σαν τις άλλες ή για να ακριβολογούμε, σαν τις τρεις προηγούμενες, που η ομάδα διεκδίκησε μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές το πρωτάθλημα και τερμάτιζε δεύτερη. Φέτος, έμεινε πίσω νωρίς και έριξε το βάρος στο Κύπελλο. Και τελικά δικαιώθηκε. Οι «κονκισταδόροι» της (Ισπανοί κατακτητές), έστω και αν χρειάστηκαν κάποια χρόνια, πέτυχαν το σκοπό τους, ασχέτως και αν ο ένας αποχωρεί (Τσάβι Ρόκα), ο άλλος σταματάει το ποδόσφαιρο (Μουρίγιο) και άλλοι τρεις είναι πάνω από 35 ετών (Λαρένα στα 36, Καταλά στα 38, Πάμπλο στα 39), συν οι άλλοι ομόγλωσσοι όπως ο προπονητής της. Πήραν τα… λάφυρα, κόντρα στον πιο δύσκολο «εχθρό» κατά πολλούς, έχοντας χάσει και έδαφος στην τελική μάχη (με ανατροπή θυμίζουμε πήρε τον τίτλο). Δεκατέσσερα χρόνια μετά τον πρώτο της και οχτώ μετά που επέστρεψε από τη Β’ κατηγορία, η ομάδα της Λάρνακας, πανηγυρίζει, και δικαίως. Πέρα από το τρόπαιο, εξασφάλισε και –τουλάχιστον- δύο εβδομάδες έξτρα σε σχέση με τους υπόλοιπους «Ευρωπαίους», για να ξεκινήσει τις επίσημες της υποχρεώσεις.

Ο Απόλλωνας απ’ την άλλη, αν το πάρουμε κυνικά, στην καλύτερη κατά γενική ομολογία χρονιά του μετά το 2006 (όταν πήρε το πρωτάθλημα αήττητος), μένει άτιτλος και -παρότι ακούγεται βαρύ- έχει μόνο τον εαυτό του να φταίει. Ο καλύτερος προπονητής, ο MVP του πρωταθλήματος (Ζ. Πέδρο), η μισή ενδεκάδα μέσα στην καλύτερη της σεζόν, δεν κατάφεραν να κερδίσουν δύο ματς που θα τους έκαναν νταμπλούχους (επαναλαμβάνουμε, βλέποντας τα κυνικά) και έμειναν με τις… εντυπώσεις, έχοντας μάλιστα προηγηθεί στο σκορ και στα δύο (αφήνω έξω το ποδόσφαιρο που έπαιξε στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν). Αυτό που λένε συχνά πως κανείς δεν θυμάται το δεύτερο, είναι μαλ*** για κατανάλωση μεν, ωστόσο η πίκρα είναι μεγάλη για τον τρόπο που χάθηκε αρχικά το πρωτάθλημα και μετέπειτα το Κύπελλο. Και όπως αποδείχθηκε, το πρώτο επηρέασε το δεύτερο, παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν μέσα και γύρω απ’ την ομάδα. Κι αν διαφωνείτε για τα περί… επηρεασμού, δώστε σημασία εδώ: Πριν τον ψεσινό, ο Απόλλωνας στους τελευταίους πέντε τελικούς Κυπέλλου είχε χάσει μόλις έναν, στα πέναλτι μάλιστα. Οι «κυανόλευκοι» ξεκίνησαν… ονειρικά τη σεζόν (πρόκριση στους ομίλους, Σούπερ Καπ), τη τελείωσαν ωστόσο εφιαλτικά. Κι όλα αυτά μέσα σε διάστημα 2,5 εβδομάδων. Το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο σπορ, ιδίως με τα πλέι οφ, αλλά αυτό είναι άλλη (και μεγάλη) κουβέντα.