Tο ποδόσφαιρο είναι χαρά. Είναι συναισθήματα. Είναι έκφραση. Είναι 90 λεπτά που ξεχνάς τα πάντα.
Όταν, όμως, ο επαγγελματισμός και οι συνθήκες πρωταθλητισμού φθείρουν όλα αυτά τα στοιχεία, πόσο διασκεδαστικό μπορεί να παραμείνει;
Ο Ροναλντίνιο έβρισκε τρόπους και λόγους για να χαμογελάει με τη μπάλα στα πόδια και να μη σταματά να το απολαμβάνει. Όταν κατάλαβε ότι η τροπή των πραγμάτων στο άθλημα ήταν τέτοια που δεν συμβάδιζαν με τον τρόπο που σκεφτόταν εκείνος το ποδόσφαιρο, σιγά – σιγά απομακρύνθηκε για να μη χαλάσει μέσα του όλη εκείνη την απόλαυση που του πρόσφερε κάθε σκέψη γύρω από τη μπάλα, το γήπεδο και τον κόσμο.
Το απολάμβανε κι εκείνος και γνώριζε πολύ καλά ότι το απολάμβαναν και οι φίλαθλοι μαζί του. Κάθε δικό του χαμόγελο μετά από μια ωραία ντρίμπλα ή κάθε πανηγυρισμός μετά από γκολ βγαλμένο από video-game, ήταν λόγος ευτυχίας για τον καθένα που το είχε παρακολουθήσει. Και αυτό έκανε ακόμα μεγαλύτερη τη χαρά αυτού του παιδιού που έκανε το 10 στο πίσω μέρος της φανέλας να είναι... μαγικό κι όχι απλά «το 10 το καλό».
