Του Χριστόφορου Νέστορος

“Γιατί δεν μας βοηθούν να ζούμε σαν άνθρωποι;”. Είναι μια ερώτηση γεμάτη απόγνωση και δίχως απάντηση, ούτε από εμάς ούτε από τους αρμοδίους, στους οποίους αποτάθηκαν άπειρες φορές οι αποκαμωμένοι πρόσφυγες, της οδού Λάμπουσας 4 στο Πλατύ Αγλαντζιάς.

Η τρώγλη – πολυκατοικία τους, είναι το Βατερλώ της κοινωνικής και προσφυγικής πολιτικής του κράτους. Ο κύριος Νίκος ζει μέσα στα λύματα και την υγρασία σε ένα μικρό ισόγειο διαμέρισμα.

“Τρέχουν τα νερά μεσ το σπίτι, εσκισάν οι τοίχοι, μές το μπάνιο το ίδιο”.

Ο κύριος Λάκης, με μια σκούπα προσπαθεί να διατηρεί ανθρώπινες τις συνθήκες διαβίωσης.

“Όλες οι σωλήνες είναι μπλοκαρισμένες και το νερό μπαίνει στο διαμέρισμα, είναι δυσοσμία, κάθε μέρα πρέπει να καθαρίζουμε”.

Η κυρία Βάσω κάνει έκκληση για βοήθεια.

“Όλα είναι χαλασμένα, από τους λάκκους, τις διασωληνώσεις, γεμίζουν τα μπάνια μας, ξεχειλούν και βγαίνουν έξω, στις βεράντες μας, δράμα η κατάσταση”.

Οι σωλήνες έλιωσαν και το νερό που πίνουν είναι βρώμικο. Οι τοίχοι γέμισαν ρωγμές, οι σιδερόβεργες είναι ορατές παντού.

“Μόλις έφτασα στην σκάλα, πέφτει ένας σοβάς και παρολίγον να πέσει πάνω στο κεφάλι μου”

Από την πλευρά του το Τμήμα Πολεοδομίας, καθησυχάζει.

Κατερίνα Αντωνίου“Η συγκεκριμένη πολυκατοικία δεν χρήζει κατεδάφισης, δεν έχει τόσο σοβαρό πρόβλημα στατικό”.

Η πολυκατοικία είπαν, αντέχει ακόμη δέκα χρόνια και ότι θα επισκευαστεί στο άμεσο μέλλον.

Αυτό που ζητούν οι πρόσφυγες είναι μην τους συμπεριφέρονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας

“Να μην μας ρίχνουν από την μια πλευρά στην άλλη, πόσες φορές να ζητήσω βοήθεια, είναι πολύ κουραστικό”.

Η κυρία Γεωργία αγωνίζεται να μεταφερθούν οι ένοικοι σε αξιοπρεπές κατάλυμα. Με επιστολές το 2017 στην Επιτροπή Προσφύγων και το 2019 στο Υπουργείο Εσωτερικών. Τελικά, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.