Της Μαίρης Μιχαήλ

Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Αυγούστου του 1996, όταν κατά την διάρκεια αντικατοχικής εκδήλωσης στην νεκρή ζώνη της Δερύνειας, δολοφονείται άγρια ο Τάσος Ισαάκ.Οι Γκρίζοι Λύκοι δεν έδειξαν κανένα έλεος, και κτύπησαν μέχρι θανάτου τον Ισαάκ, ο οποίος είχε απομακρυνθεί απο τους υπόλοιπους διαδηλωτές,  με ρόπαλα και πέτρες.

Από τότε πέρασαν 24 χρόνια..Οι μνήμες όμως παραμένουν ζωντανές…

Τρεις μέρες αργότερα, πέφτει νεκρός και ο Σολωμός Σολωμού, ξάδελφος του Ισαάκ. Ο Σολωμός ξέφυγε από τον κλοιό των Ηνωμένων Εθνών, πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε να ανεβεί στον ιστό και να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Παρά το ότι ήταν άοπλος, οι Τούρκοι τον πυροβόλησαν..

Και σε αυτή την περίπτωση, οι δολοφόνοι, έμειναν ατιμώρητοι..

Η εικόνα του άψυχου Σολωμού να πέφτει από τον ιστό, στην προσπάθειά του να υποστείλει την τουρκική σημαία, με το τσιγάρο στο στόμα, συγκλόνισε και συγκλονίζει μέχρι σήμερα την παγκόσμια κοινότητα,, ενώ δεν άργησε να μετατραπεί σε σύμβολο αγωνιστικότητας.

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, τελέστηκε επιμνημόσυνος δέηση και των δύο ηρωομαρτύρων, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι, λίγα μέτρα μακριά από την κατεχόμενη Αμμόχωστο..

Μετά το μνημόσυνο έγινε κατάθεση στεφάνων, ενώ φέτος, λόγω των μέτρων που λήφθηκαν για περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού, δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη πορεία των μοτοσικλετιστών στο οδόφραγμα Δερύνειας.

Μέλη της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού μετά το πέρας του μνημοσύνου μετέβησαν στο οδόφραγμα Δερύνειας φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στο τουρκικό ζυγό.