Στο συρματόπλεγμα της ντροπής που είναι “χαραγμένο” στην κατεχόμενη περιοχή της Κάτω Δερύνειας, συγκεντρώνονται σήμερα οι πρόσφυγες κάτοικοι της Αμμοχώστου για να δουν από μακριά το έγκλημα που συντελεί το κατοχικό καθεστώς στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων, παραδίδοντας στο κοινό τμήμα της ακτογραμμής της τουρκοκρατούμενης “Βασιλεύουσας”
Ο Κωνσταντίνος Σταυρής θυμάται τις ένδοξες ημέρες της Αμμοχώστου, όταν ο πατέρας του λειτουργούσε ξενοδοχείο πεντακόσια περίπου μέτρα από την παραλία που ανοίγει σήμερα ο κατοχικός στρατός.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
“Αισθάνομαι θυμό, αγανάκτηση διότι έφυγα παιδί από την Αμμόχωστο και τώρα έχω τα δικά μου παιδιά που με ρωτάνε εάν θα πάμε ή δεν θα πάμε πίσω, τί θα συμβεί, τί θα γίνει. Νιώθω απαίσια. Δυστυχώς είμαστε προτετελεσμένων, είναι μια μαύρη ημέρα για την ιστορία της Κύπρου. Είμαι από πολύ νωρίς εδώ και αγναντεύω την Αμμόχωστο, προσπαθόντας να θυμηθώ τις στιγμές στην παραλία με την οικογένεια μου, αλλά δεν είναι εύκολο. Είναι μια τρίτη εισβολή, πως αλλιώς μπορείς να το χαρακτηρίσεις αυτό το πράγμα;”
Ο Γιώργος Αρέστης εξέφρασε οργή, θυμό, απογοήτευση και οδύνη για τις εξελίξεις και τόνισε ότι ο πόνος είναι σήμερα μεγαλύτερος σε σχέση με την ημέρα που οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη διωκόμενοι από τα τουρκικά στρατεύματα καθώς “τότε είχαμε μια ελπίδα ότι θα επιστρέψουμε, σήμερα βλέπω ότι τα τελελεσμένα φτάνουν στο τέρμα και τα περιθώρια για επιστροφή στην αγαπημένη μας πόλη στενεύουν”
“Το πατρικό μου σπίτι είναι μόλις ενάμιση λεπτό από το οδόφραγμα Δερύνειας, στον Άγιο Μέμνωνα και δέκα λεπτά με τα πόδια. Με διακατέχει οργή και απογοήτευση, έναντι των μεγάλων της γης, των μεγάλων δυνάμεων, των ΗΕ, τα ΕΕ, της Μεγάλης Βρετανίας που είναι εγγυήτρια δύναμη και έναντι της Ελλάδας, που έχει τα δικά της προβλήματα. Αφήσαμε την Αμμόχωστο να χαθεί από δικά μας λάθη διαχρονικά, οι κυβερνήσεις δεν έδωσαν τη σημασία που έπρεπε να δώσουν.”
