Tρείς γυναίκες που πέρασαν τα ομορφότερα χρόνια της ζωής τους στο Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου, συνάντησαν συνεργείο του Alpha Kύπρου και ο δημοσιογράφος Γιώργος Χρυσάνθου στην αυλή του κατεχόμενου εκπαιδευτηρίου, στο πλαίσιο ρεπορτάζ με αφορμή την συμπλήρωση επτά μηνών από το παράνομο “άνοιγμα” των Βαρωσίων και την επαναλειτουργία των σημείων διέλευσης από και προς τις κατεχόμενες και τις ελεύθερες περιοχές.

Η Μαρία Χριστοδούλου έκανε λόγο για συναισθήματα συγκίνησης και επθυμίας να ξαναδεί τους τόπους που έζησε σαν παιδί.

“Ακόμα είμαι συγκλονισμένη, τα συναισθήματα είναι πολύ παράξενα. Η παιδική μου ζωή, τα παιδικά μου χρόνια, Κυριακή απόγευμα κατέληγε πάντα στον Δημόσιο Κήπο. Μια διαδρομή γεμάτη κόσμο, βλέπαμε γνωστούς και καταλήγαμε στον Κήπο. Υπήρχε η φιλαρμονική του Δήμου που έπαιζε, υπήρχαν παραστάσεις, υπήρχε πάντα ζωή εδώ.”

Η κυρία Μάρω ζήτησε να μείνει στο Λύκειο Ελληνίδων “για απόψε” και ζήτησε την ζωή της πίσω και εκείνα τα χρόνια. Αναφέρθηκε στην ανάπτυξη των τεχνών και του πολιτισμού στους κόλπους του εκπαιδευτηρίου και αναπόλυσε τα χρόνια που έκανε πρόβες με το χορευτικό συγκρότημα, μαζί με τον μελλοντικό σύζυγο της. 

Advertisement

“Να κάτσουν κάτω να δουν τι γίνεται. Τους παρακαλώ πολύ, χάσαμε πάρα πολλά χρόνια. Φαντάστηκες πως θα ήταν αυτή η πόλή σήμερα; Η Αμμόχωστος ήταν πολλά χρόνια μπροστά για την εποχή της. Όταν άνοιγες την πόρτα (του Λυκείου Ελληνίδων) υπήρχε μια τεράστια αίθουσα που χωρούσε τριακόσια άτομα για να γίνονται παραστάσεις. Η σκηνή ήταν διαμορφωμένη για να έχει και ορχήστρα. Από την μια πλευρά είχε γραφείο, από την άλλη βοηθητικοί χώροι, γίνονταν κάθε εβδομάδα εκδηλώσεις, διάβαζαν ποιήματα, ανέλυαν συγγράμματα. Αν γινόταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω.”

Η κυρία Ελένη δανείστηκε τα λόγια του ποιητή για το Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου χαρακτηρίζοντας το ως “το ευλογημένο σπίτι της τέχνης και του πολιτισμού” Είπε ότι οι λευκές κολώνες στέκουν ακοίμητοι φρουροί και ότι αισθάνεται δέος για αυτούς που “συνέλαβαν” την ιδέα του εκπαιδευτηρίου.

“Είναι μια φλόγα άσβεση που είναι εκεί και περιμένει για να γυρίσουμε, φτάνει να υπάρξουν νέα βλαστάρια που να το αγαπήσουν όπως εμείς. Εγώ ήμουν 14 χρονών που έφυγα και ερχόμασταν γιατί ήταν εδώ οι γιατροί και τα σχολεία μας. Είχα όνειρο να μπω και το κατάφερα στα 23 μου ως καθηγήτρια μουσικής, στο σχολείο που είναι τώρα στη Λάρνακα και τώρα είμαι μέλος του Συμβουλίου.”

Tην άμεση κινητοποίηση των κυβερνώντων για να αποτραπούν τα τελεσμένα που δημιουργεί η Τουρκία στο κατεχόμενο Βαρώσι, ζήτησε η αρχαιολόγος, ιστορικός και πρόσφυγας από την Αμμόχωστο Άννα Μαραγκού.