Του Γιώργου Χρυσάνθου
Τρεις κυρίες – μικρά κορίτσια μιας άλλης εποχής – που έζησαν το βαρώσι πριν πέσει στα χέρια των Τούρκων, μπαίνουν για πρώτη φορά μετά από 47 χρόνια στην περίκλειστη πόλη.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Πρόωρη επιστροφή του Τσάλοφ στη Θεσσαλονίκη»
Επιστροφή σαν… μεταγραφή για την Ομόνοια
“Και οι γονείς μου ερχόντουσαν εδώ και έτρωγαν. Ήταν μικρό ξενοδοχείο” δηλώνει η μια εκ των τριών.
Διασχίζουν την Οδό Ήρας και χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνουν στην Λεωφόρο Δημοκρατίας. Ανυπομονούν, όπως μας λένε, να δουν μετά από μισό αιώνα τον τόπο που άφησαν την ψυχή τους. Το Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου.
AdvertisementΜάρω Χαραλαμπίδη – Πρόσφυγας από ΑμμόχωστοΘέλω τη ζωή μου πίσω, θέλω εκείνα τα χρόνια.
Εμφανώς συγκινημένες, μας μιλούν για τα όσα πρόσφερε στον Πολιτισμό το Λύκειο Ελληνίδων, το ευλογημένο σπίτι της τέχνης, όπως λέει και ο ύμνος του Λυκείου.
AdvertisementΕλένη Γεράνη – Πρόσφυγας από ΑμμόχωστοΥποκλίνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους που επινόησαν την ιδέα αυτού του Λυκείου. Μακάρι να μπορούσαμε να μπούμε μέσα να παίξουμε πιάνο, να χορέψουμε, να απαγγείλουμε με την Λούλα Μιχαηλίδου τη Μακαριστή και τόσους άλλους.
Το μοναδικό πράγμα που απέμεινε στο εσωτερικό, από το άλλοτε κέντρο πολιτισμού της Αμμοχώστου, μερικά βιβλία πεταμένα στο πάτωμα και τα ρούχα που μάζευαν οι Βαρωσιώτες για να στείλουν στους άλλους πρόσφυγες, ανάμεσα στις δύο φάσεις της εισβολής.
Μάρω Χαραλαμπίδη – Πρόσφυγας από Αμμόχωστο
AdvertisementΘα πήγαιναν στους τόπους που είχαν καταληφθεί τον πρώτο γύρο, δεν ξέραμε ότι θα υπήρχε και 2ος γύρος.
Στην ίδια γειτονιά, ο Δημοτικός Κήπος, εκεί που κάθε Κυριακή γινόταν το συναπάντημα, για λίγο παιχνίδι και λίγη κουβέντα. Σήμερα ο τουρκικός στρατός κάνει έργα και ετοιμάζεται να ανοίξει τον κήπο για τον κόσμο.
Μαρία Χριστοδούλου – Πρόσφυγας από ΑμμόχωστοΕδώ είναι όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις. Κυριακή απόγευμα. Περπατούσαμε εδώ για να πάμε στον κήπο. Για να ακούσουμε μουσική να δούμε παραστάσεις. Περνούσαμε από περίπτερο του Δήμου, όπου ήταν οι λιχουδιές μας την Κυριακή.
ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΝ… ΠΑΛΙΑ
Τα συναισθήματα παράξενα για τρεις κυρίες που περπάτησαν μετά από 47 χρόνια στις γειτονιές που μεγάλωσαν.
Και φεύγοντας από την περίκλειστη, η κυρία Μάρω μας ζήτησε να την πάμε από την γειτονιά της στο Κάτω Βαρώσι.”Εδώ έμεναν κοπέλες που δεν είχαν τρόπο να πάνε στο χωριό τους. Η εκκλησία της Αγίας Εκατερίνης, είναι η οδός Κάτω Βαρωσίων” είπε.
Στη θέα τριών γυναικών που προσπαθούν να ζωντανέψουν αναμνήσεις, το μοναδικό πράγμα που έχεις να κάνεις ως οδηγός, είναι απλά να ακούς.
Κάπου εκεί και το σπίτι που πρόλαβε να κτίσει η κυρία Μάρω με τον άντρα της, και να κατοικήσει μόλις για έξι μήνες, πριν ο τουρκικός στρατός φτάσει στην περιοχή. “Τα σπίτια των παπάδων. Από εδώ το σπίτι μου, Παναγία μου.”
Κοντοστάθηκε στην πόρτα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά μπήκε μέσα. Η συνέχεια, αφορά προσωπικές στιγμές της κυρίας Μάρως, τις οποίες η ίδια δεν θέλησε να μοιραστεί.
Γιατί υπάρχουν πρόσφυγες που θέλουν κάποια κομμάτια να τα φυλάνε μόνο για τον εαυτό τους. Ανάμεσα σε τείχους οι οποίοι πέραν από τούβλα και τσιμέντο, είναι γεμάτοι και αναμνήσεις που νιώθουν την ανάγκη να κρατήσουν για τον εαυτό τους.
