της Δήμητρας Μακρυγιάννη

Είναι εκείνες οι σειρήνες που τρυπούν κάθε χρόνο τέτοια μέρα την ψυχή. Όπως και εκείνο το μαύρο πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974 που ήχησαν στις 5:30.

Τα τουρκικά σκάφη αποβιβάζονται στην περιοχή Πέντε Μίλι της Κερύνειας. Σαράντα χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες πατούν το βάρβαρο πόδι τους σε κυπριακό έδαφος. Ο ουρανός μαυρίζει από τους αμέτρητους αλεξιπτωτιστές που προσγειώνονται στις πεδιάδες και στις γειτονιές των ανυποψίαστων κατοίκων. Τα τανκς θερίζουν ό,τι βρουν μπροστά τους.  Η τουρκική εισβολή έχει ήδη ξεκινήσει.

Οι πρώτες πληγωμένες περιοχές Κερύνεια και Λευκωσία που δέχονται τα πυρά των τουρκικών αεροπλάνων. Εκεί…και οι πρώτοι νεκροί. Τα πρώτα θύματα που βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων, σε έναν ανελέητο πόλεμο. Αυτή είναι η αρχή ενός εφιάλτη 47 χρόνων…

Θάνατος μυρίζει παντού. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι. Άοπλοι πολίτες που δολοφονούνται, γυναίκες που βιάζονται, αιχμάλωτοι στα αδίστακτα χέρια των Τούρκων, εκτελέσεις ανθρώπινων ψυχών.

“Πήραν τον φίλο μου και τον έστησαν στον τοίχο και ακούσαμε ένα πυροβολισμό μετά.”

Advertisement

“Εκεί αφήσαμε αρκετά πτώματα και τραυματίες που τελικά εκτέλεσαν εν ψυχρώ.”

Χιλιάδες εκδιώκονται από τα σπίτια τους, από τα μέρη που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν. Άλλοι τόσοι πέφτουν στην μάχη προσπαθώντας να υπερασπιστούν το χώμα που τους γέννησε. Αμούστακα παλικάρια που βρέθηκαν να υπηρετούν την πατρίδα τους. Άντρες που αποχωρίζονται οικογένειες και παιδιά…που δεν θα ξαναδούν.

“Από τους δικούς μας έχουν σκοτωθεί οι γονείς μου, η αδερφή μου, η άλλη μου αδερφή, ο αδερφός μου ο Γιαννάκης, ο αδερφός μου ο Δημητράκης.”

Ανείπωτος ο πόνος που ξεχειλίζει την Κύπρο ολόκληρη.

“Πήγα κοντά στον αδερφό μου κι μου λέει αδέρφι μου να πεθάνω πε του πατέρα ότι εν αντέχω λαλεί μου…τον αρφό μου τον χρυσό μου τον αρφό μου.”

“Πήγα στο γιοφύρι να βρω το γιο μου και εκεί βρήκα άλλους σκοτωμένους.”

Χιλιάδες πρόσφυγες με βία ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, αφήνοντας πίσω χιλιάδες αναμνήσεις.

“Τα μωρά μας άλουτα έχει μέρες που είμαστε εδώ, μέχρι τώρα είχαμε και ψωμί, φύγαμε με τα ρούχα που φορούμε.”

“Πέφτουμε που κάτω που τις τερατζιές, τρώμε μόνο ψωμί.”

Με το πιο οδυνηρό κεφάλαιο της τουρκικής εισβολής να παραμένει μέχρι και σήμερα ανοιχτό, οι αγνοούμενοι. Οικογένειες που δεν έμαθαν ποτέ τι απέγινε ο δικός τους άνθρωπος, μάνες που έφυγαν από τη ζωή περιμένοντας να σφίξουν στην αγκαλιά τους τα σπλάχνα τους…