της Κατερίνας Ιωάννου

14 Αυγούστου 2005. Το Boeing 737 της αεροπορικής εταιρείας “Ήλιος” συγκρούεται στα βουνά του Γραμματικού οδηγώντας στον θάνατο 121 ψυχές.

12 χρόνια μετά αναπάντητα παραμένουν τα γιατί. 

Βασίλης Κουτσόφτας, πατέρας Οδυσσέα Κουτσόφτα”Μετά από δώδεκα χρόνια προσπαθούμε οι ίδιοι να πείσουμε τους πολιτικούς μας να δικαιώσουν τα παιδιά που έπεσαν από το Παραλίμνι. Η οικογένεια η δική μας έφυγε αφήνοντας ένα παιδάκι πίσω, αυτή τη στιγμή είναι δεκατεσσάρων χρονών, προσπαθεί και ο ίδιος να πει που ήταν το λάθος και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Δυστυχώς όσοι πολιτικοί βγουν στην εξουσία περιμένουμε μία δικαίωση, να μην φταίξουν τα παιδιά που πήγαν περίπατο μαζί τους. Αυτή τη στιγμή έφταιξαν τα παιδάκια και οι 121 που πήγαν περίπατο με αυτό το αεροπλάνο. Ήδη εμείς ήμασταν με το ίδιο αεροπλάνο μία εμβομάδα πριν, είχε τα προβλήματα του αλλά δυστυχώς δεν τιμωρούνται τίποτε.”

Το πρωί τελέστηκε από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Παραλίμνι το ετήσιο μνημόσυνο παρουσία του Υπουργού Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος Νίκου Κουγιάλη.

Νίκος Κουγιάλης, Υπουργός Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος”Ως πολιτεία τιμούμε με κάθε επισημότητα τη μνήμη τους, όμως οφείλουμε να λαμβάνουμε όλα εκείνα τα μέτρα ουτως ώστε να μην επιτραπεί να συμβεί ξανά ένα τέτοιο τραγικό δυστύχημα. Οι αερομεταφορές σήμερα έχουν αλλάξει, θεωρούμε ότι υπάρχει ασφάλεια αλλά επαναλαμβάνω ως κράτος οφείλουμε σε τακτά διαστήματα να επανεξετάζουμε αυτά τα μέτρα για να μην συμβεί ξανά ένα τέτοιο τραγικό δυστύχημα.”

Δεκαέξι ψυχές από το Παραλίμνι έσβησαν άδικα στον λόφο του Γραμματικού.. δύο οικογένειες ξεκληρίστηκαν.

Θεόδωρος Πυρίλλης, Δήμαρχος Παραλιμνίου”Θυμόμαστε σήμερα την τραγωδία που έχει συμβεί πριν από δώδεκα χρόνια, σίγουρα ήταν ένα γεγονός που άφησε πίσω του πάρα πολλές πληγές οι οποίες σιγά σιγά αρχίζουν να επουλώνονται με τον χρόνο, αλλά ταυτόχρονα οι ανθρώποι, τα παιδιά που έχουν μείνει πίσω να προσπαθούν να ξαναβρούν τους εαυτούς τους… Όλοι μαζί στεκόμαστε δίπλα στους συγγενείς, δίπλα στα παιδιά που έχουν χαθεί οι γονείς τους, οι οποίοι σήμερα είναι ολόκληροι άντρες και γυναίκες και έχουν πραγματικές ανάγκες αφού έχουν χάσει τα στηρίγματά τους.”

12 χρόνια μετά και ο πόνος συνεχίζει να είναι το ίδιο αβάστακτος.

Ισαάκ Ισαάκ, συγγενής θυμάτων”12 χρόνια δεν μπορείς να φανταστείς το πως επεράσαν.. και πως περνούμε. Τα μωρά επήαν, εχάσαμεν τις χαρές μας, ποδαμέ τζιαι να πάει ότι και να κάμουμε εν λίο. Τι θα κάμουμε. Ο πόνος είναι αβάστακτος. Δεν μπορείς να κοιμηθείς, δεν μπορείς να σιουρκάσεις, δεν μπορείς να φάεις.. Λίος καιρός που μας έμεινε να τον περάσουμε.”

Ακολούθησε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στους τάφους των θυμάτων στο Παραλίμνι.