Της Ραφαέλλας Σταυρινού

Advertisement

Γκρέγκορι – Κάτοικος Κιέβου «Μετά από όλο αυτό, η χώρα μας θα είναι λαμπρή, ανεξάρτητη, πλούσια, το ελπίζω αυτό.»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

22.12.2024 21:54

Αίνιγμα παραμένει το μελλοντικό καθεστώς των Δρούζων της Συρίας

22.12.2024 18:09

Ισραηλινή εντολή εκκένωσης νοσοκομείου στη Γάζα

Άφησαν το σπίτι, τη δουλειά, τους φίλους και την οικογένειά τους, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα γυρίσουν σε μια χώρα όπου θα επικρατεί η ειρήνη. Η Μίλα και ο Γκρέγκορυ, Ουκρανοί κάτοικοι Κιέβου, ήρθαν στην Κύπρο για διακοπές, λίγες μέρες πριν ηχήσουν οι σειρήνες του πολέμου στη χώρα τους. Χωρίς να το περιμένουν, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε μια ξένη χώρα, αναγκασμένοι να αρχίσουν μια νέα ζωή από το μηδέν.

Μίλα – Κάτοικος Κιέβου«Ήμασταν εντελώς απροετοίμαστοι γι’ αυτό. Πήγα στο Κίεβο, πήρα ένα σακίδιο με το λάπτοπ και τα έγγραφα μου και ταξίδεψα εδώ. Δεν πήρα τίποτα. Όπως και τα παιδιά μου.»

Advertisement

Γκρέγκορι – Κάτοικος Κιέβου«Δεν πίστευα ότι θα γίνει. Ήρθαμε εδώ και χάρη στο ένστικτό μας φέραμε μαζί μια μεγάλη τσάντα, ώστε να φέρουμε κάποια πράγματα μαζί μας.»

Μπορεί οι φήμες για μια επικείμενη σύρραξη να υπήρχαν από καιρό, οι ίδιοι όμως δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι αυτές θα γίνονταν πραγματικότητα. Το άκουσμα της είδησης ότι τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν σε ουκρανικό έδαφος, τους βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα.

Advertisement

Μίλα – Κάτοικος Κιέβου

«Όλοι πίστευαν πως θα τελείωνε μέσα σε λίγες μέρες και πως δεν θα συνέβαινε τίποτα σοβαρό.»

Γκρέγκορι – Κάτοικος Κιέβου«Τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι πρέπει να πάω πίσω, ίσως να ενταχθώ στον στρατό.»

Χάρη στην πολύτιμη βοήθεια εθελοντών, οι Ουκρανοί που «εγκλωβίστηκαν» στην Κύπρο βρήκαν στήριξη και πρόσβαση σε φτηνή στέγη, φαγητό και ρούχα. Με όσα έχουν, προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που βρίσκουν μπροστά τους.

Γκρέγκορι – Κάτοικος Κιέβου«Η πιο δύσκολη κατάσταση για εμένα τώρα είναι να βρω νόμιμη δουλειά, επειδή έχω οικογένεια εδώ, η σύζυγός μου είναι έγκυος, είναι σημαντικό να έχουμε χρήματα.»

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

Γίνονται μια γροθιά, βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον και προσμένουν τη μέρα που θα μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, χωρίς την απειλή βομβαρδισμών και επιθέσεων. Γίνονται ένα στη ψυχή και μέσα από τα συντρίμμια βρίσκουν δύναμη για να γεννηθούν ξανά, πιο δυνατοί.

Μίλα – Κάτοικος Κιέβου«Είναι η χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ελπίζω να πάμε πίσω.»