Πανδημία, θάνατοι, πόλεμος στην Ουκρανία και τώρα μια… πρωτοφανής υπόθεση ανθρωποκτονίας στην Πάτρα. Μια “αλυσίδα” αρνητικών γεγονότων που αναμφισβήτητα επιφέρουν έναν αρνητικό αντίκτυπο στη ψυχολογία των παιδιών.

Πώς μπορούμε να φροντίσουμε την ψυχική και κοινωνική τους ευημερία και ποια είναι η σωστή καθοδήγηση από τους γονείς για αυτές τις εικόνες που καταγράφονται από τα μέτωπα του πολέμου; Ποιο είναι το “κλειδί” για να μην χαθεί κι άλλο η παιδικότητα;  “Οι γονείς κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν τα παιδιά τους και ανησυχούν”, δηλώνει η σχολική ψυχολόγος Ιφιγένεια Στυλιανού. 

“Ενώ ο φόβος και το άγχος είναι χαρακτηριστικό που αναμένεται να αναπτύξουν τα παιδιά, είναι ένα στάδιο αναπτυξιακό. Αυτό που μας ανησυχεί είναι ότι τα παιδιά φοβούνται σε περισσότερη ένταση και συχνότητα και αυτό τους επηρεάζει την καθημερινή τους λειτουργικότητα και έρχονται πολλοί γονείς αναστατωμένοι ψάχνουν τρόπους να βοηθήσουν τα παιδιά τους”.

Η παιδικότητα που … χάνεται

Κοιτάζοντας, σημείωσε, τα σημερινά παιδιά βλέπουμε ότι οι ζωές τους έχουν αλλάξει καθώς γέμισαν με τα “πρέπει” και κάπως έτσι .. χάνεται η παιδικότητα και συνηθίζουν μια κατάσταση “αφύσικη”. 

“Δυστυχώς έχουν αναγκαστεί να αφήσουν πίσω κάποιες υγιείς συνήθειες, όπως οι βόλτες στη γειτονιά, να καλέσουν κάποιους φίλους στο σπίτι, ή για δραστηριότητες στο σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι πολλά παιδιά ξεκίνησαν να προτιμούν να είναι σε μια απόσταση, κάτι που παροτρύνουμε τους γονείς να συνεχίσουν να βγαίνουν έξω και να βλέπουν κόσμο γιατί σε ένα σημείο ξεκινούν τα παιδιά να προσαρμόζονται στο αφύσικο”.

Πως θα εξηγήσεις στο παιδί τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία

Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς, είπε, δεν είναι να ωραιοποιήσουν τη συνθήκη του πολέμου αλλά να παροτρύνουν τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να δώσουν μια θετική οπτική γύρω από το θλιβερό γεγονός. 

“Να τους μιλήσουν για τους εθελοντές, για τα άτομα που περιμένουν τους αμάχους για να τους βοηθήσουν ή να τους παροτρύνουν να παραμερίσουν κάποια παιχνίδια και να τα δώσουν σε άλλα παιδιά που έχουν ανάγκη. Ο πόλεμος μπορεί να δημιουργήσει μια “ευκαιρία” ώστε οι γονείς με τα παιδιά να συζητήσουν γύρω από τις εναλλακτικές μορφές διαχείρισης μια σύγκρουσης. Να εξηγήσουν στα παιδιά ότι αυτή η συμπεριφορά είναι η αναποτελεσματική προσπάθεια δυο ατόμων να επιλύσουν μια σύγκρουση”.

“Συνηθίζουν στο αλλόκοτο”…

Είναι ευθύνη των γονέων, τόνισε, να αποκαταστήσουν τη “ζημιά” που έχει γίνει στον ψυχικό κόσμο των παιδιών. 

“Κατά την πρώτη περίοδο της πανδημίας ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν σαν να ήταν αντιμέτωπος με μια πυρκαγιά που με πυροσβεστικές μεθόδους βιαστικά προσπαθούσε να κάνει κάνει. Πλέον μπορούμε να μετρήσουμε τα σπασμένα και να δούμε ότι χρειάζεται να προλάβουμε τη βλάβη που δημιουργήθηκε στα παιδιά. Είναι σημαντικό τα παιδιά, να βγαίνουν, να βλέπουν φίλους και να βλέπουν τους γονείς να κάνουν το ίδιο. Να ανακαλύπτουν τον κόσμο. Πολλά παιδιά έχουν βολευτεί στην απόσταση και πλέον συνηθίζουν στο αλλόκοτο”.