Κοροϊδία, υποτίμηση της νοημοσύνης της κοινής γνώμης και προσπάθεια παραπλάνησης των ελλαδικών Αρχών χαρακτήρισε η Παιδοψυχολόγος-Λογοπαθολόγος Χριστίνα Πογιατζή, τους ισχυρισμούς των συλληφθέντων για την φρικιαστική υπόθεση παιδοβιασμού και μαστροπείας  στα Σεπόλια ότι το 12χρονο κοριτσάκι-θύμα έμοιαζε με μεγαλύτερη. 

“Αυτό το παιδί έχει τραυματιστεί με κάθε τρόπο”

Όπώς εξήγησε στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση “ακόμα και να ντύσεις ένα κοριτσάκι 12 χρονών σαν να είναι 20 χρονών και του βάλεις σκουλαρίκια, το σώμα, το μέσα του και ο ψυχισμός του δεν αλλάζουν. Δεν μπορούν να κρυφτούν και να φανούν διαφορετικά από αυτό που είναι. Αυτό καταρρίπτεται όταν χρησιμοποιείται ως γραμμή υπεράσπισης του οποιουδήποτε που κατηγορείται.”

“Αυτό το παιδί έχει τραυματιστεί με κάθε τρόπο. Σαφέστατα στο σώμα, στο νου γιατί θα έχει επαναλαμβανόμενες μνήμες και μπορεί να υπάρξουν ψυχαναγκασμοί για να αντιμετωπίσει όλα αυτά που έχουν μπει στο διανοητικό πεδίο και έχει πληγωθεί, έχει τραυματιστεί στον ψυχισμό του, στο επίπεδο της σχέσης με τον εαυτό μου και με τους άλλους και στην ικανότητα να σηκώνομαι και να ξαναπροσπαθώ σε οτιδήποτε μου είναι δύσκολο.”

Η κυρία Πογιατζή επισήμανε την ανάγκη ολιστικής και συλλογικής παροχής θεραπείας στη 12χρονη, καθώς έχει άλλα δέκα χρόνια ψυχικής ανάπτυξης προκειμένου να αντιμετωπίσει τα τραύματα που φέρει.

“Πρέπει ειδικοί να “πέσουν” πάνω στη 12χρονη ο καθένας με τον δικό του τρόπο και να βοηθήσουν και το περιβάλλον της. Η ίδια είναι σε μια διαδικασία ψυχικής απόσχισης και γι’ αυτό μπορεί την μια μέρα να λέει κάτι και την επόμενη κάτι άλλο. Ο νους έχει κάνει αυτή την απόσχιση από την μνήμη για να πει αυτό που είναι πεπραγμένο και γι΄αυτό οι ανακριτές θα πρέπει να βρουν την συνοχή σε όλα αυτά. Εκεί δημιουργείται επανατραυματισμός στο παιδί.”

Η ζωγραφιά της φρίκης…

Η Παιδοψυχολόγος-Λογοπαθολόγος σχολίασε επίσης την υπόθεση ασέλγειας εις βάρος 4χρονου αγοριού από 28χρονο στο Αγρίνιο, η οποία αποκαλύφθηκε μέσα από μια ζωγραφιά του κακοποιημένου παιδιού. Ερωτηθείσα πως οι γονείς μπορούν να διακρίνουν εάν συμβαίνει ένα τέτοιο τραγικό γεγονός στο παιδί τους, τόνισε την ανάγκη αντιμετώπισης της αποξένωσης στις οικογένειες.

“Είμαι μητέρα τριών παιδιών και εργάζομαι και δεν ζω μια ζωή που είμαι μόνη με τα παιδιά μου και στη βάση βιβλιογραφίας. Έστω όμως αυτό τον χρόνο που αφιερώνουμε στα παιδιά μας, να μοιραζόμαστε αληθινές στιγμές και στιγμές ενσυναίσθησης. Να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας και να μην μπαίνουμε σε κηρυγματικό λόγο για να οργανώσουμε τις ζωές τους. Να μπαίνουμε στο τώρα, στην ηλικία που είναι.”

Η κυρία Πογιατζή εξήγησε ότι τα παιδιά μιλούν με τη γλώσσα των συναισθημάτων και γι΄αυτό εκφράζονται με ζωγραφιές “που είναι απενοχοποιημένες από τη λογική σκέψη των ενηλίκων”

“Ένα παιδί ζωγραφίζει για να πει αυτό που θέλει, γιατί δεν θα νιώσει ενοχή. Δεν βάλλεται από πουθενά και γι΄αυτό πρέπει να δίνουμε σημασία στο συναίσθημα”

Η ειδικός επισήμανε την ανάγκη οι γονείς να μιλούν στα παιδιά τους με πραγματικούς όρους και να μην αποκρύπτουν την πραγματικότητα όταν ερωτούν για παράδειγμα πράγματα σχετικά με τις δύο υποθέσεις, τα οποία ενδεχομένως να παρακολουθήσουν σε Δελτία Ειδήσεων ή να διαβάσουν σε αναρτήσεις στο διαδίκτυο. 

“Όποιος έχει μια καλή επικοινωνία με τα παιδιά του, δεν έχει να φοβάται τίποτα.”