Τεράστια απώλεια για τον χώρο του θεάτρου… “Έφυγε” το βράδυ της Τρίτης η εκπαιδευτικός και κριτικός θεάτρου Νόνα Μολέσκη.

Αγάπησε το θέατρο και αφιερώθηκε σε αυτό. Στις δεκαετίες που πέρασαν πρόσφερε σε αυτό με την πένα της, λειτουργώντας ως κινητήριος μοχλός για βελτίωση.

Η άποψη της δεν ήταν πάντα θετική για τους συντελεστές του θεάματος, ωστόσο σύσσωμος ο καλλιτεχνικός χώρος ανέμενε την κριτική της και σήμερα θρηνεί την απώλειά της, γιατί είναι απώλεια για τον πολιτισμό.

Η Ένωση Ηθοποιών Κύπρου αποχαιρετά τη γυναίκα που η παρουσία της άγγιξε την επαγγελματική ζωή του καθεν@ από εμάς, με σεβασμό και αγάπη απέναντι στο θέατρο και τους ανθρώπους του.

Το Κέντρο Θεάτρου για Παιδιά και Νεαρά Άτομα – Assitej Κύπρου τον άνθρωπο που έδειξε πόσο σημαντικός είναι ο πολιτισμός.

Το Κέντρο Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ την κριτικό που έστειλε δύναμη για τη συνέχεια.

 

Την Νόνα Μολέσκη αποχαιρετά και ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου…

Ο σύζυγός της, τον οποίο είχε πάντα στο πλευρό τις στις παραστάσεις που παρακολουθούσε, ο ποιητής Γιώργος Μολέσκης, ο οποίος το 2019 της έγραψε το ποίημα “Σαράντα πέντε χρόνια πριν”.

Σαράντα πέντε χρόνια πριν και ήρθεςμ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέριπου έλαμπε στο φόντο του λευκού χιονιού.

Ερχόταν η άνοιξη, λιώναν τα χιόνια,οι δρόμοι λασπωμένοι, σύννεφα στον ουρανό,λίγες σταγόνες βροχής, γυμνά τα δέντρα,οι χυμοί τους παγωμένοι μέσα στους κορμούςκαι τα γυμνά κλαδιά τους τεντώνονταν στον ουρανόσαν χέρια σε ικεσία για τον ζεστό καιρό.

Σαράντα πέντε χρόνια πριν και ξαναγυρνώστους ίδιους δρόμους που δεν υπάρχουν πια,στην ίδια πόλη που δεν υπάρχει πια.Αναζητώ ανθρώπους που έφυγαν για πάντα,

άλλους που τους σκόρπισε η ζωή σ’ άγνωστα μέρη.

Σαράντα πέντε χρόνια και νέος,είκοσι εννιά χρονών, έγχρωμα κρατώτα δεκαεννιά σου χρόνια στην αγκαλιά μου.

Τίποτε άλλο πια δεν είναι το ίδιο στην πόλη εκείνηκαι σε όλες τις άλλες πόλεις που περπατήσαμε,στα δάση που χαθήκαμε,στους σταθμούς των τρένων που ξενυχτήσαμε,στα δωμάτια ξενοδοχείων που ερωτευτήκαμε.

Περπατούμε, ταξιδεύουμε,πέφτουμε, σηκωνόμαστε, κοιταζόμαστε,και τα σαράντα πέντε χρόνια γίνονται μια στιγμήήένα κόκκινο τριαντάφυλλοπάνω στο άσπρο χιόνι.