Η ζωή του όλη ήταν μια ευθύνη…να εκφράσει το λαϊκό καημό όπως ίσως ποτέ κανείς άλλος δεν κατάφερε. Στέλιος Καζαντζίδης, μια ξεχωριστή, ανεπανάληπτη φωνή. Το ηχόχρωμά του, ακατέργαστο διαμάντι, που έφτανε σαν βάλσαμο στα αυτιά των ξενιτεμένων, των πονεμένων, των αδικημένων.

Ουκ ολίγοι είναι αυτοί που του έχουν δώσει τον τίτλο του μεγαλύτερου Έλληνα λαϊκού ερμηνευτή. Τραγούδησε με τον πιο ρωμαλέο τρόπο τους καημούς, τις ελπίδες και τα παράπονα του ελληνικού λαού.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1931 στη Νέα Ιωνία. Γιος της Γεσθημανής, πρόσφυγας από την Αλάγια της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας και του Χαράλαμπου, από τα Κοτύωρα του Πόντου. Ο πατέρας του, χτίστης στο επάγγελμα, ήταν στα χρόνια της κατοχής ενεργός στην Εθνική Αντίσταση, οργανώθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ και δούλεψε για την ΕΤΑ. Στα χρόνια του εμφυλίου δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια του Στέλιου από παρακρατικούς αντικομμουνιστές.

Ο Στέλιος, σε ηλικία μόλις 13 ετών κλείνει την καγκελόπορτα των παιδικών του χρόνων και αναλαμβάνει το ρόλο του προστάτη της οικογένειας. Δουλεύει ακατάπαυστα, όπως και όπου μπορεί, πάντα τίμια, για να ζήσει την μητέρα και τον αδελφό του.

“Οτιδήποτε άλλο στον κόσμο μπορεί να κάνει κανείς, μόνο μάνα δεν κάνει και αξίζει να τραγουδιέται.”

Συντροφιά του ήταν πάντοτε το τραγούδι, για να τον ακούσει κάποτε ένα από τα αφεντικά του και να του κάνει δώρο την πρώτη του κιθάρα, το εισιτήριο από τη φάμπρικα για το πάλκο.

Το 1952, θα κάνει το δισκογραφικό ντεμπούτο του με το τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα. Μα μιμείται τη φωνή του Τσαουσάκη και δεν θα πουλήσει. Ο Παπαϊωάννου του γράφει τις “βαλίτσες”

Και κάπως έτσι, με τη δική του μοναδική χροιά, αρχίζει να χτίζεται ο μύθος «Καζαντζίδης» που θα μαγέψει τον απλό λαό και θα συγκινήσει ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Θα γνωρίσει τη Θεσσαλονικιά Κυριακή Παπαδοπούλου, την Μαρινέλα, που τη φωνάζει χαϊδευτικά Κίτσα. Από το 1957 και για δέκα χρόνια θα ενώσουν τις φωνές τους, θα γίνουν ένα θρυλικό ντουέτο στο πάλκο αλλά και στη ζωή. Θα παντρευτούν το 1964 για να χωρίσουν τελικά δύο χρόνια αργότερα, αλλά η φιλία τους θα κρατήσει, με την Μαρινέλα να μένει στο πλευρό του ως το τελευταίο βράδυ του.

Το ’65, μια μερακλωμένη πελάτισσα θα πετάξει ένα μπουκάλι κρασί. Τότε ο Καζαντζίδης το είχε ήδη αποφασίσει ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία νύχτα στο πάλκο. Έκτοτε αρνείται πεισματικά να ανέβει ξανά κι ας του τάζουν αμύθητα ποσά.

Την ίδια χρονιά θα μπει στο στούντιο και θα ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τους κυπριακούς αγώνες. 

Ο Καζαντζίδης θα τα βάλει με τις δισκογραφικές και με μια κίνηση θα καθαρίσει για όλο το συνάφι, όπως λέει ο Ζαμπέτας.

1975. Υπάρχω. Και μετά σιωπή για 12 ολόκληρα χρόνια.

Εκείνος που τραγούδησε το πικρό ψωμί της ξενιτιάς θέλησε να το δοκιμάσει. Σε ηλικία 45 ετών φεύγει μόνιμα για Αμερική. 

“Βασικά πάω να ξεχάσω, να ξαναβρώ τον χαμένο μου εαυτό και μετά θα είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω πιο σοβαρά το θέμα της δουλειάς μου.”

Θα επιστρέψει όμως στην Ελλάδα. Το 1982 παντρεύεται τη Βάσω Κατσαβού και το 1987 επιστρέφει τελικά στη δισκογραφία.

Μια από τις πολύφημες κόντρες του Καζαντζίδη, αυτή με τον αδελφικό του φίλο και συνεργάτη Χρίστο Νικολόπουλο, που θα οδηγηθεί στα δικαστήρια το 1998 και θα τους κάνει τους χειρότερους εχθρούς.

2000. “Έρχονται χρόνια δύσκολα”. Αυτή έμελλε να είναι η τελευταία φορά που μπαίνει στο στούντιο… Το κύκνειο άσμα του.

“Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω, μα όταν γίνει γόπα, κέρασμα στο Χάρο, όταν έρθει η ώρα και τον ετρακάρω.”

Και ήρθε η ώρα. 16:00 η ώρα το απόγευμα, της Υψώσεως του Σταυρού, 2001. Δυο πόρτες έχει η ζωή…κι ώσπου να ρθει το δειλινό, από την άλλη βγήκε. Έφυγε σε ηλικία 70 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Η κηδεία του θα μετατραπεί σε λαϊκό προσκύνημα. Ο απανταχού Ελληνισμός κλίνει το γόνυ στον λαϊκό θρύλο.

Οι στίχοι του αντιλαλούν ακόμα στις γειτονιές. Και κρατούν ακόμα γερά τα μυστικά εκείνα νήματα που ένωσαν τις ερμηνείες του με χιλιάδες ψυχές, τα πιο δύσκολα χρόνια.