Κυριακή με πρωτοβρόχικι η δική μου μοίρα το ’χει.Κυριακή και τι να κάνω,μια σε βρίσκω, μια σε χάνω.

Είχε γράψει ο μεγάλος Μάνος Ελευθερίου και έτυχε και έφυγε από τη ζωή ξημερώματα Κυριακής…

Ο σπουδαίος Έλληνας στιχουργός είχε γράψει πλειάδα στίχων, από τους πιο ωραίους στίχους που σιγοτραγουδούν μεγάλοι και μικροί γύρω από ένα τραπέζι, παρέα με ένα κρασί, με λύπη ή και χαρά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου

—-

Πώς το φέραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή

—-

Των ανθρώπων το αγκάθιμε’ αγκυλώνει πιο βαθιά

κι είναι οι πίκρες και τα λάθη,φίδι στην ξερολιθιά.

—-

Όλα μου λένε πως έχεις κιόλας φύγεικι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.

Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,σε λάθος στάση θα κατεβείς.

—-

Όλοι χωρούν σ’ αυτή τη γητο `παν σπουδαίοι και σοφοίγια τη γενιά μας

δεν ξέραν όμως τα καρφιάπόσο πικρά είναι και βαθειάμες την καρδιά μας

—-

Σε βρήκα πάλι ξαφνικάνα πίνεις ούζο στου Λευτέρηνύχτα δε θα `ρθει σ’ άλλα μέρηνα `χεις δικά σου μυστικά

να `χεις δικά σου μυστικάκαι να θυμάσαι ποιος τα ξέρεινύχτα δε θα `ρθει σ’ άλλα μέρη 

—-

Μα φεύγουν σαν τα σύννεφακαι ξαφνικά τα χρόνια,

ένα πρωί μου φαίνονταισαν αδειανά βαγόνια.

—-

Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιάκαι θέρισε μια γειτονιά

Κι έγινε μαύρος ουρανόςκαι ανεμοζάλη και καπνός

—-

Παραπονεμένα λόγιαέχουν τα τραγούδια μας

γιατί τ’ άδικο το ζούμεμέσα από την κούνια μας

—-

Αν είναι κόσμος όμορφοςείναι και κόσμος ψεύτης

που μοιάζει σκοτεινό γυαλίκαι σαν παλιός καθρέφτης

—

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα ΠαρίσιαΈτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές

Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσιαΚαι παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

—-

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλοςΚαι για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός

άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλοςκι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός