Του Γιάννη Ξενοφώντος26 Δεκεμβρίου 2004. Το πρωινό που στιγμάτισε για πάντα τον πλανήτη.

Η νοτιοανατολική Ασία σείεται από τον ισχυρότατο σεισμό των 9,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, που σημειώθηκε ανοικτά της βόρειας Σουμάτρας. Ήταν η αρχή μιας φονικής καταστροφής. Τα Ρίχτερ προκαλούν τσουνάμι, με κύματα που ξεπερνούσαν σε ύψος τα 17 μέτρα.

Όλες οι παράκτιες περιοχές των κρατών, που βρέχονται από τον Ινδικό ωκεανό παραδόθηκαν στην ορμή τους. Το νερό καταπίνει στην κυριολεξία τη στεριά και σπέρνει τον θάνατο.

Συνολικά 13 χώρες βρίσκονται στο έλεος της ολέθριας θεομηνίας. Ανάμεσά τους, Ινδονησία, Σρι Λάνκα και Ταϊλάνδη. Οι απώλειες τεράστιες για να τις συλλάβει ανθρώπινος νους.

230 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, ντόπιοι και μη χάνουν τη ζωή τους, ενώ οι εικόνες θυμίζουν αποκάλυψη.

15 χρόνια μετά και οι μνήμες παραμένουν νωπές. Κανείς δεν ξέχασε και ούτε θα ξεχάσει ποτέ, πως η μανία της φύσης προκάλεσε αυτό που ονομάστηκε ως ο καταστροφικότερος “πόλεμος“ εν καιρώ ειρήνης. Απόδειξη, οι μαρτυρίες όλων όσοι έφθασαν μια ανάσα από τον θάνατο και επέζησαν.

Advertisement

Μαϊκλ Ντομπς  “Δεν ήταν ένα είδος τεράστιου κύματος, που ερχόταν κατά πάνω μας. Ήταν περισσότερο η αίσθηση του να ανεβαίνει πολύ γρήγορα με ανελκυστήρα. Από τη στεριά άκουγα τις κραυγές ανθρώπων που παγιδεύτηκαν στα σπίτια τους. Άνθρωποι που έκλαιγαν, ζητώντας βοήθεια, και δεν ήταν σε θέση να κάνουν κάτι για αυτό”.

Η τραγωδία ζωντάνεψε σήμερα σε πολλές χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, που με εκδηλώσεις τίμησαν τη μνήμη των χιλιάδων θυμάτων.

Στην επαρχία Άτσε της Ινδονησίας, που το 2004 ισοπεδώθηκε, μετρώντας 160 χιλιάδες νεκρούς, πραγματοποιήθηκαν επιμνημόσυνες τελετές. Επιζήσαντες, συγγενείς θυμάτων και όχι μόνο έσπευσαν να προσευχηθούν.

Το σκηνικό ίδιο και στην Ταϊλάνδη. 15 χρόνια μετά την τραγωδία, ο πόνος για αυτή τη μάνα που έχασε στα γιγαντιαία κύματα τα δύο της παιδιά, ίδιος. Οι αναμνήσεις, τα “αν“ και η σκέψη ότι τα αγγελούδια της υπέφεραν πριν πεθάνουν, καταφέρνουν νέες χαρακιές στο ανοιχτό τραύμα.

Niwan Chantharawong- Μητέρα θυμάτων“Νομίζω δεν πέθαναν την ημέρα που κτύπησε το τσουνάμι. Δεν μπορούσαμε να τα βρούμε μέχρι την 28η Δεκεμβρίου και τα σώματά τους δεν είχαν αποσυντεθεί καθόλου. Φαντάζομαι πόσα πολλά θα σκέφτονταν πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή”.

Τελετές μνήμης πραγματοποιήθηκαν τόσο στην Ινδία, όσο και στη Σρι Λάνκα με τις κυβερνήσεις να αξιώνουν από τους πολίτες ευαισθητοποίηση και ετοιμότητα για ενδεχόμενες ανάλογες καταστροφές.