Η Ράνια Ζαμπούμπι κάνει σλάλομ ανάμεσα στα πτώματα που κείτονται στην άσφαλτο. Μέσα στο σκοτάδι και στο κρύο, ανοίγει, τον έναν μετά τον άλλο, νεκρικούς σάκους.

Ψάχνει τον θείο της, ο οποίος αγνοείται από τη Δευτέρα, όταν ο σεισμός 7,8 βαθμών μετέτρεψε την Αντάκια (Αντιόχεια), στην επαρχία Χατάι της νότιας Τουρκίας, σε μαρτυρική πόλη.

«Βρήκαμε τη θεία μου, αλλά όχι τον θείο μου», εξηγεί με πνιγμένη φωνή. Η πρόσφυγας από τη Συρία, με μαύρη μαντίλα και σαμπό στα πόδια, έχασε οκτώ μέλη της οικογένειάς της στην τραγωδία η οποία στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 15.000 ανθρώπους στην τουρκική και στη συριακή επικράτεια, κατά τους πιο πρόσφατους προσωρινούς απολογισμούς των θυμάτων.

Στον χώρο στάθμευσης του μεγαλύτερου νοσοκομείου της πόλης, άλλοι επιζήσαντες προσπαθούν κι αυτοί να αναγνωρίσουν συγγενείς τους ανάμεσα στα παραταγμένα πτώματα. Κάποιοι λιποθυμούν.

Δημοσιογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου μέτρησε το βράδυ της Τετάρτης κάπου 200 θύματα, ορισμένα απλώς τυλιγμένα με κουβέρτες, όχι μακριά από τις σκηνές όπου δουλεύει το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό που ήρθε από όλη τη χώρα και, σε κάποιες περιπτώσεις, από το εξωτερικό.

Τουλάχιστον 3.356 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Χατάι: σε αυτήν αναλογεί χονδρικά το ένα τέταρτο των νεκρών που έχουν ανασυρθεί ως τώρα στην Τουρκία.

Εξαιτίας του μεγέθους της καταστροφής, ο χώρος στο πάρκινγκ δεν αρκεί πλέον, παρότι είναι πελώριο. Επτά πτώματα έχουν αποτεθεί, αναγκαστικά, πλάι σε κάδο ξέχειλο από σκουπίδια.

Τριάντα μέτρα πιο κει, το νοσοκομείο, πελώριος όγκος από μπετόν και γυαλί, στέκεται ακόμα όρθιο, όμως οι ρωγμές που χάσκουν στη μία του πλευρά, διακριτές παρά το ότι έχει πέσει η νύχτα, έπεισαν τις αρχές να διατάξουν να εκκενωθεί.

Το εσωτερικό του επίσης υπέστη ζημιές· είναι αδύνατο να εισαχθεί οποιοσδήποτε, ζωντανός ή νεκρός.

Ανώνυμα θύματα

Οι πρώτοι δέχονται φροντίδες μέσα σε κόκκινες και λευκές σκηνές, αφού γίνει διαλογή ανάλογα με τη σοβαρότητα των τραυμάτων τους. Πολλοί διακομίζονται με ελικόπτερα σε άλλα νοσοκομεία που άντεξαν τους σεισμούς, ιδίως στα Άδανα.

Οι νεκροί αφήνονται στην παγωμένη άσφαλτο. Πόσοι μεταφέρθηκαν εκεί από τη Δευτέρα; «Πολλοί», απαντά ο Γιτζάν Καϊσεριλί, εθελοντής που ήρθε από την Άγκυρα να βοηθήσει. «Πιθανόν 400, πιθανόν 600», λογαριάζει.

Ο άνδρας, με σκούφο και άνορακ, βοηθά τις οικογένειες να βρουν τους δικούς τους και προσπαθεί να τους προσφέρει την απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη. Έχει να κοιμηθεί δυο μέρες.

Ο κόσμος στο πάρκινγκ πάει κι έρχεται ασταμάτητα. Δεξιά του, ένας άνδρας κι ο γιος του, έφηβος με σγουρά μαλλιά, σηκώνουν ένα πτώμα και προχωρούν, απαθείς. 

Πίσω τους, ένας άνδρας οδηγεί, πολύ σιγά, παλιό μπλε σεντάν. Βρήκε το πτώμα που αναζητούσε. Το έχει φορτώσει στο πίσω κάθισμα, μέσα σε λευκό νεκρικό σάκο, με ανοικτό το πορτμπαγκάζ, από το οποίο εξέχουν τα πόδια.

Πίσω του, είναι σταθμευμένο βαρύ φορτηγό με ρυμουλκούμενο. Δεν μετέφερε βοήθεια, όπως πολλά που πήραν τον δρόμο για την Αντάκια. Χρησιμοποιείται για την αποκομιδή των πτωμάτων που δεν αναγνωρίζονται.

«Περίπου το 70% των πτωμάτων εδώ είναι ανώνυμα», υπολογίζει ο Γιτζάν Καϊσεριλί. Αν δεν αναγνωριστούν μέσα σε 24 ώρες, φορτώνονται στο βαρύ όχημα και καταλήγουν σε ομαδικούς τάφους.

«Μπορούμε να τοποθετούμε πενήντα πτώματα στο εσωτερικό», εξηγεί ο Γιτζάν Καϊσεριλί. «Θα μπορούσαμε να φορτώνουμε περισσότερα, αλλά δεν θέλουμε να τα βάζουμε το ένα πάνω στο άλλο», καταλήγει.