Ήταν 28 Αυγούστου του 1963 στη Διαδήλωση στην Ουάσιγκτον για την Εργασία και την Ελευθερία. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «έχει ένα όνειρο» και το εξιστορεί στους περισσότερους από 250,000 υποστηρικτές πολιτικών δικαιωμάτων που βρίσκονται μαζεμένοι στα σκαλιά του Μνημείου του Λίνκολν. 

Στο «όνειρό» του διηγείται έναν κόσμο με αστικά και οικονομικά δικαιώματα, χωρίς ρατσισμό και η ομιλία του γίνεται μέρος της ιστορίας με τον τίτλο «Έχω ένα όνειρο…», το μοτίβο που χρησιμοποιούσε ο ηγέτης των μαύρων.

Ξεκινώντας με μια αναφορά στη Διακήρυξη χειραφέτησης, η οποία απελευθέρωσε εκατομμύρια σκλάβους το 1863, ο Κινγκ είπε «εκατό χρόνια αργότερα, ο νέγρος εξακολουθεί να μην είναι ελεύθερος».

Προς το τέλος της ομιλίας, ο Κινγκ παρέκκλινε από το γραμμένο κείμενο της ομιλίας του και εκφώνησε έναν επίλογο με θέμα “Έχω ένα όνειρο”, παρακινημένος από την κραυγή της Μαχάλια Τζάκσον : «Πες τους για το όνειρο, Μάρτιν!»

«…Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι».

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Τζάρτζαρα, οι γιοι των πρώτων σκλάβων και οι γιοι των πρώτων ιδιοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφότητας.

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα ακόμη και η Πολιτεία του Μισισίπι, μια έρημη πολιτεία, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια μέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος, όπου δε θα κριθούν από το χρώμα του δέρματος τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

(…) Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα θα μεταμορφωθεί σε μια πολιτεία, όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι με χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σας αδελφές και αδελφοί».

Η ομιλία ψηφίστηκε ως η κορυφαία αμερικανική ομιλία του 20ού αιώνα σε μια πανεπιστημιακή δημοσκόπηση το 1999. 

Στις 14 Οκτωβρίου 1964, ο πολιτικός ακτιβιστής, σύμβολο για τους Αφροαμερικανούς, λαμβάνει το Νόμπελ Ειρήνης, για τις προσπάθειές του να επιτύχει την ισότητα των μαύρων στις Η.Π.Α.

Ως παιδί, βίωσε την πρώτη του ρατσιστική εμπειρία, καθώς στις τραπεζαρίες των τραίνων της εποχής, χρησιμοποιούνταν κουρτίνες, για το διαχωρισμό των μαύρων και των λευκών επιβατών. Τότε αποφάσισε ότι “όλα όσα βλέπουμε είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε”, όπως είχε πει, και έδωσε αγώνα μέχρι τελικής πτώσης για όσα πίστευε.

Ο αγώνας που έδωσε, οδήγησαν στην ψήφιση του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων, ο οποίος εξουσιοδοτούσε την επιβολή της απάλειψης των φυλετικών διακρίσεων σε δημόσιους χώρους, από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η ανυπακοή του νόμου αυτού θα επέφερε ποινική δίωξη στους παραβάτες.

Τέσσερα χρόνια μετά και ενώ βρισκόταν στο μπαλκόνι του πανδοχείου Λωρέιν στο Μέμφις δολοφονήθηκε από πυροβολισμό του Τζέιμς Ερλ Ρέυ.