του Γιώργου Χρυσάνθου

“Τόσα παιδιά έχουν πεθάνει, τόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει, για ποιο λόγο; Γιατί είναι όλο αυτό; Είναι τρομακτικό. Απλά φρικτό. Γιατί χρειάζεται αυτός ο πόλεμος;”.

Η Αλεξάνδρα έφυγε βράδυ από την πόλη της η οποία βρίσκεται λίγο έξω από το Ντόνετσκ.

Με μια βαλίτσα στο χέρι και έχοντας στο πλευρό την κόρη της και την εγγονή της. Οι άντρες της οικογένειας έμειναν πίσω να πολεμήσουν.

Δημοσιογράφος: Άλλαξαν όλα;

Αλεξάνδρα: Θέλω να πάω σπίτι μου…

Κάθε πρόσφυγας και μια ιστορία πόνου…

Πρόσφυγας από το Ντόνετσκ“Θέλω απλώς να υπάρξει μια εκεχειρία, θέλω να πάω σπίτι μου. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Θέλω τα παιδιά να είναι χαρούμενα, να μην το δουν ποτέ ξανά αυτό.”

Στο νότιο και ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας, δεν αντέχουν πλέον ούτε αυτοί που αποφάσισαν στην αρχή του πολέμου να μην εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. 

Εθελοντής“Έγιναν εκκενώσεις στο Μπαχμούτ, εκκενώσεις στο Κραματόρσκ. Από το Ποκρόβσκ έφυγε πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων. Πριν λίγες μέρες υπήρξε μια μικρή μείωση, αλλά τώρα αρχίζει να ανεβαίνει ξανά ο αριθμός”.

Η στιγμή του αποχαιρετισμού πάντα δύσκολη τόσο για τους μεγάλους, όσο και για τα μικρά παιδιά, τα οποία ζουν μακριά από το σπίτι τους χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Πρόσφυγας από τη Χερσώνα“Υπάρχουν Ρώσοι εκεί (Χερσώνα), γίνονται βομβαρδισμοί καθημερινά, πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Γι` αυτό πήραμε τα παιδιά μας και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε ένα πιο ασφαλές μέρος.”

Την ανάγκη να συνεχιστεί η κοινή προσπάθεια στήριξης των προσφύγων επεσήμανε και η Πρόεδρος της Βουλής Αννίτα Δημητρίου, η οποία επισκέφθηκε προσφυγικές δομές στα σύνορα Πολωνίας-Ουκρανίας.

“Να σταματήσει αυτή η φρικαλεότητα και να στηριχθούν αυτοί οι άνθρωποι.”

Λέγοντας ότι σε αυτή τη διαδικασία η Ευρώπη πρέπει να συνεχίσει να στηρίζει με κάθε τρόπο τους ουκρανούς πρόσφυγες.