Ο Φραντσέσκο Τότι αποχαιρέτησε τους οπαδούς της Ρόμα με ένα εκπληκτικό γράμμα στο οποίο τους ευχαρίστησε και ζήτησε συγγνώμη. «Ηρθα παιδί, έφυγα άντρας. Είστε και θα είστε πάντα η ζωή μου».

«Σε ευχαριστώ Ρώμη

Ευχαριστώ την μητέρα, τον πατέρα, τον αδερφό, τους συγγενείς και τους φίλους μου

Την γυναίκα και τα τρία παιδιά μου

Ηθελα να ξεκινήσω να διαβάζω από το τέλος, απο τους αποχαιρετισμούς, επειδή δεν ήξερα εάν θα ήμουν σε θέση να διαβάσω όλες αυτές τις γραμμές

Είναι αδύνατο να χωρέσεις 28 χρόνια σε λίγες προτάσεις Σκέφτηκα να το κάνω με ένα ποίημα ή ένα τραγούδι, αλλά δεν μπόρεσα να γράψω κάποιο

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να εκφραστώ μέσα από τα πόδια μου, τα οποία κατάφερναν να κάνουν τα πάντα πιο απλά για μένα, από τότε κιόλας που ήμουν παιδί

Μιλώντας για την παιδική ηλικία, μπορείτε να φανταστείτε ποιο ήταν το αγαπημένο παιχνίδι μου. Το παιχνίδι φυσικά και το ίδιο είναι μέχρι και τώρα

Από ένα σημείο όμως και έπειτα μεγαλώνεις. Μου το είχαν πει και τώρα έφτασε η στιγμή και για μένα. Η στιγμή να το πάρω απόφαση

Καταραμένη στιγμή

Θυμάμαι πίσω στις 17 Ιουνίου του 2001, που όλοι μας θέλαμε η ζωή να κυλήσει πιο γρήγορα

Δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε, περιμένοντας τον διαιτητή να σφυρίξει. Και ακόμα έχω το ίδιο καρδιοχτύπι, όταν θυμάμαι εκείνες τις μέρες

Ο χρόνος όμως πλέον με χτυπάει στον ώμο και και μου λέει: ‘Πρέπει να μεγαλώσουμε. Από αύριο είμαστε ενήλικες. Βγάλε πλέον τα σορτσάκια και τα παπούτσια, από αύριο θα είσαι άντρας. Δεν θα μπορείς να μυρίζεις το γρασίδι, να νιώθεις τον ήλιο στο πρόσωπο σου, καθώς επιτίθεσαι προς την αντίπαλη εστία, την αδρεναλίνη να ξεχειλίζει μέσα σου ενώ πανηγυρίζεις’

Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών έκανα την ερώτηση συνεχώς στον εαυτό μου και αναρωτιόμουν γιατί να πρέπει να ξυπνήσω από το όνειρο μου

Φαντάσου ότι είσαι ένα παιδί και βλέπεις ένα γλυκό όνειρο και η μητέρα σου σε ξυπνάει για να πας σχολείο

Εσύ θέλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, θέλεις να γλιστρήσεις πίσω στο όνειρο, αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά

Και αυτή τη φορά δεν πρόκεται για όνειρο, μα για την σκληρή πραγματικότητα

Και εγώ απλά δεν μπορώ να της ξεγλιστρήσω

Θέλω να αφιερώσω αυτό το γράμμα σε όλους εσάς – σε όλα τα παιδία που με έχουν στηρίξει

Στα παιδιά του χθες, που έχουν μεγαλώσει και θα γίνουν γονείς, σε αυτούς που φώναξαν ‘Tottigol’

Θέλω να σκέφτομαι ότι, η καριέρα μου ήταν ένα παραμύθι που θα περάσει σε εσάς

Ολα πραγματικά τελείωσαν

Βγάζω αυτή τη φανέλα για τελευταία φορά

Θα την κρατήσω, ακόμα και αν δεν είμαι έτοιμος να πω ‘αρκετά’ και προφανώς δεν θα είμαι ποτέ

Συγχωρέστε με για το ότι δεν έδινα συνεντεύξεις και δεν ξεκαθάριζα τις σκέψεις μου, όμως δεν είναι εύκολο να σβήσεις το φως

Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος με εκείνον που έχεις μπροστά από την αντίπαλη εστία, όταν θέλεις να εκτελέσεις ένα πέναλτι

Αυτή τη φορά, δεν μπορώ να δω τι κρύβει το μέλλον μέσα από τις τρύπες των δικτύων

Επιτρέψτε μου να φοβάμαι

Αυτή τη φορά είμαι εγώ που χρειάζομαι εσάς και την αγάπη που πάντα μου δείχνατε

Με τη στήριξή σας, θα καταφέρω να γυρίσω τη σελίδα και να ρίξω τον εαυτό μου σε μια νέα περιπέτεια

Τώρα, είναι ώρα για μένα να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες, τους προπονητές, τους διευθυντές, τους προέδρους και καθέναν που δούλεψε μαζί μου όλο αυτό το διάστημα

Στους τιφόζι και την Curva Sud, ένα φως που οδηγεί όλους τους Ρωμαίους και τους Giallorossi

Ήταν προνόμιο που γεννήθηκα Ρωμαίος και Ρόμα

Το ότι ήμουν ο αρχηγός αυτής της ομάδας ήταν τιμή

Είστε – και θα είστε πάντα – η ζωή μου. Δεν θα σας διασκεδάζω πλέον με τα πόδια μου, όμως η καρδιά μου θα είναι πάντα εκεί μαζί σας

Τώρα, θα κατέβω τα σκαλιά και θα μπω στα αποδυτήρια που με καλωσόρισαν σαν παιδί και πλέον φεύγω σαν άντρας

Είμαι περήφανος και ευτυχισμένος που μου δώσατε 28 χρόνια αγάπης».