O αστυνομικός συντάκτης Νεκτάριος Μαρκέτος, η συντάκτρια του portal alphanews.live Χριστίνα Κάσια και o κινηματογραφιστής του σταθμού Αντρέας Πίτσιλλος ήταν τα μέλη της αποστολής που επέλεξε ο Alpha Κύπρου για να καλύψουν ειδησιογραφικά την εθνική τραγωδία που έπληξε την Ελλάδα, με τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική.
Περιγράφουν τα όσα συγκλονιστικά βίωσαν στο πλευρό των πυρόπληκτων, μαζί με τις οικογένειες θυμάτων και αγνοούμενων και τα όσα είδαν στις περιοχές που “θέρισε” η πύρινη λαίλαπα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όχημα στη Λεμεσό άρπαξε φωτιά λόγω μηχανικού προβλήματος
Παρανάλωμα του πυρός όχημα 60χρονης, «βλέπουν» εμπρησμό οι Αρχές
Νεκτάριος Μαρκέτος: “Το χρονικό μιας μαρτυρίας”
Advertisement“Ήταν αργά το απόγευμα της Τρίτης 24 Ιουλίου όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο “ Ελευθέριος Βενιζέλος” με τους 9 πυροσβέστες που έπρεπε να ενσωματωθούν με την υπόλοιπη κυπριακή αποστολή 64 μέλη στο σύνολο. 20 πυροσβέστες, 20, δασοπυροσβέστες, 20 μέλη της Πολιτικής Άμυνας και τέσσερις διασώστες και νοσηλευτές της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων.
Οι πρώτες εικόνες προς τον λόφο της Ραφήνας είναι σοκαριστικές λες και είχε πέσει βόμβα ναπάλμ. Τα καμένα δέντρα τριγύρω μαρτυρούν ότι η φωτιά κατέτρωγε ό,τι έβρισκε στο πέρασμά της. Ο εφιάλτης μόλις είχε αρχίσει…
AdvertisementΜια τραγωδία γιγαντιαίων διαστάσεων, ένα απαίσιο θέαμα, εικόνες δαντικής κόλασης.
Η ξέγνοιαστη καλοκαιρινή ζωή των κατοίκων της περιοχής δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Κάποιος υποχθόνιος δαίμονας ζήλεψε την ειρηνική και ευτυχισμένη ζωή τους και τους χτύπησε όσο πιο βάναυσα και αλύπητα μπορούσε. Όλα συνέβησαν με αστραπιαίους ρυθμούς. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και έγιναν σε μια κατοικημένη περιοχή μόλις 35 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. “Σύγχρονη Πομπηία” χαρακτηρίστηκε εύστοχα από διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Τα πάντα στον τόπο της καταστροφής μαρτυρούσαν αιφνιδιασμό. Την δεύτερη μέρα κατεβήκαμε στην περιοχή Μάτι. Εκεί όπου πριν έναν χρόνο όλοι οι δημοσιογράφοι του Alpha Κύπρου μέναμε σε ξενοδοχείο της περιοχής για εκπαίδευση στον Alpha Ελλάδος. Τίποτα δεν θύμιζε την περιοχή όπως την είχαμε γνωρίσει. Το θέαμα προκαλεί θλίψη.
AdvertisementΜάρτυρες με γυμνό μάτι μια τεράστιας καταστροφής καθώς μιλάμε με θύματα της φονικής πυρκαγιάς και προσπαθώντας να τους καθησυχάσουμε για την απόλυτη καταστροφή. Αν υπάρχει κόλαση δεν μπορεί να είναι χειρότερη.
Οι κάτοικοι που έφυγαν επέστρεφαν για να διαπιστώσουν τις ζημιές. Ορισμένοι έψαχναν ακόμη συγγενείς που είναι αγνοούμενοι: μια γυναίκα ψάχνει την κόρη της, μια άλλη τον σύζυγό και τον γιο της. Στον κύριο δρόμο, όλα είναι μαύρα, ιδιαίτερα τα ψηλά πεύκα που περιβάλλουν τα σπίτια. Η θάλασσα είναι γκρίζα, η μυρωδιά του καμένου επικρατεί παντού.
Καταγράφουμε με την κάμερα δεκάδες αυτοκίνητα καμένα. Πολλά με ανοιχτές πόρτες γεγονός που έδειχνε ότι τα παράτησαν οι ιδιοκτήτες τους και έτρεξαν προς την θάλασσα για να μην καούν. O θρήνος και ο όλεθρος είναι ότι άφησε πίσω της η πύρινη λαίλαπα.
AdvertisementΘελήσαμε να καταγράψουμε τη διαδρομή που επιχείρησαν να κάνουν μέσα στο κτήμα ως την πόρτα τα άτυχα 26 άτομα που πέθαναν σφιχταγκαλιασμένα αφού δεν βρήκαν την πόρτα που οδηγούσε στην παραλία. Δύσκολα κοιμήθηκα το βράδυ. Την τρίτη μέρα κοντοστάθηκα μπροστά στα εκατοντάδες καμένα αυτοκίνητα στο γήπεδο Θύελλας επί της οδου Μαραθωνός στην Ραφήνα. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή.
Οι άντρες του Ελληνικού Στρατού μπαίνουν στο ένα σπίτι μετά το άλλο στο Μάτι και οι γείτονες στέκουν έξω από τα χαλάσματα αμίλητοι. Από το σκοτάδι που προκάλεσε η πύρινη λαίλαπα γεννιέται φως. Η παρουσία των εθελοντών στα συντρίμμια είναι συγκινητική. Δεκάδες άνθρωποι βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των πληγέντων αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ελπίδα.
Μέχρι να φύγουμε και να επιστρέψουμε στην Κύπρο με την αποστολή των πυροσβεστών απλά προσπάθησα να κρατήσω μια στάση πένθους και διαμαρτυρίας για τις φωτιές που έκαψαν ανθρώπους, ζώα, σπίτια αλλά και τις ψυχές όλων μας…”
Χριστίνα Κάσια: “Τι ζωντάνεψε μπροστά μου”
“Πόνος, απόγνωση, θυμός, καταστροφή, όλεθρος, θρήνος…
Όλα αυτά πήραν μορφή, στο πρόσωπο μιας γυναίκας, στα τραύματα στην πλάτη και στα χέρια ενός άνδρα, στην άδεια καμένη κούνια, στις στάχτες ενός σπιτιού, στο χαμογελαστό καψαλισμένο λούτρινο αρκουδάκι…
Οι εικόνες ζωντάνεψαν και έκαναν παιχνίδια με τη λογική αλλά και τη φαντασία μου. “Είδα” ένα παιδάκι να παίζει με το αγαπημένο του παιχνίδι, μια μητέρα να αποχαιρετά το παιδί της, μια κυρία να ποτίζει τα λουλούδια στον κήπο της, έναν έφηβο να προετοιμάζεται για τη νέα σχολική χρονιά, μια γιαγιά να φροντίζει τον παράλυτο σύζυγό της…
Όλα αυτά λίγο πριν οι πύρινες γλώσσες διακόψουν την καθημερινότητα και τη μετατρέψουν σε πένθος. Ένα τοπίο μαύρο, σκοτεινό, πληγωμένο. Η παραλία δεν ήταν πλέον χώρος αναψυχής, είχε μετατραπεί αρχικά σε “σωστική λέμβο” και μετά σε νεκροταφείο…
Όταν η θάλασσα γίνεται ο πιο ασφαλής χώρος, οι συνέπειες είναι καταστροφικές.”
Αντρέας Πίτσιλλος: “Όλα ήταν μαύρα”
“Η ώρα είναι 19:30. Μόλις φθάσαμε στην Αθήνα μαζί με 9 μέλη της κυπριακής αποστολής που στάλθηκαν να βοηθήσουν το έργο της πυρόσβεσης.
Όλα στην Αθήνα έμοιαζαν φυσιολογικά. Στο δρόμο όμως για το Μάτι Αττικής, άρχισε να ζωντανεύει η καταστροφή. Μια περίεργη οσμή και οι πρώτες καμένες εκτάσεις. Όλα ήταν μαύρα, σε μια πυκνή πευκόφυτη περιοχή. Σπίτια και αυτοκίνητα καμένα. Χάος!
Έλιωσαν στην κυριολεξία τα αυτοκίνητα, τα σίδερα ήταν λιωμένα στη μέση της ασφάλτου. Στο χώρο σπασμένα γυαλιά και στάχτες. Οι φλόγες έκοψαν τα σχοινιά μιας παιδικής κούνιας.”
