Φοίβος Βραχίμης, ένας ποδοσφαιριστής σημαία για την ιστορία της Ανόρθωσης. Αγωνίστηκε με τη φανέλα της ομάδας της Αμμοχώστου 398 φορές και σημείωσε 140 τέρματα. Οι προκλητικές ενέργειες των Τούρκων στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου μας έφεραν σε επικοινωνία με τον κ. Φοίβο ο οποίος μας εκμυστηρεύτηκε πως σε όποια πόλη του κόσμου κι αν βρεθεί θα νιώθει ξένος αν δεν είναι στην Αμμόχωστο. 

Παράλληλα ο άλλοτε άσος της Ανόρθωσης αν και δεν είχε σκοπό να πάει ποτέ στα κατεχόμενα, θέλει όταν πλησιάσει το πλήρωμα του χρόνου για να φύγει από τη ζωή να πάει στο ΓΣΕ να δει το γήπεδο, το σχολείο του και τις γειτονιές που μεγάλωσε και έζησε τα παιδικά του χρόνια. 

Μάλιστα, όπως μας είπε η Ανόρθωση ήταν το μόνο πράγμα που έφεραν οι φίλοι της ομάδας στις ελεύθερες περιοχές μετά την εισβολή και ήταν η ομάδα που τους έδινε δύναμη και πίστη πως κάποια μέρα θα επέστρεφαν στην πόλη τους. 

Πως νιώθετε με αυτές τις εξελίξεις; «Εγώ έζησα το Βαρώσι. Φύγαμε στην καλύτερη μας ηλικία όταν ήμασταν γεμάτοι όνειρα. Φύγαμε το 1974 και πάντα μέσα στο μυαλό μας ήταν ότι θα επιστρέφαμε. Πέρασαν τόσα χρόνια. Νιώθουμε πληγωμένοι».

Θυμάστε το τελευταίο παιχνίδι στην Αμμόχωστο; «Ήταν με την Ομόνοια για το κύπελλο. Θυμάμαι το τελευταίο παιχνίδι και με τη Νέα Σαλαμίνα τον Απρίλη του ’74. Νομίζω σκόραρε ο Σολέας. Πάντα τα παιχνίδια με τη Σαλαμίνα ήταν ντέρμπι όταν ήμασταν στο Βαρώσι. Μετά όταν φύγαμε νομίζω και ήρθαμε στις ελεύθερες περιοχές, δεν είχε αυτή τη ζεστασιά των ντέρμπι. Για να είμαι ειλικρινής, γύρισα πολλούς τόπους και με την Εθνική, πήγα και Αυστραλία δύο φορές για να παίξω. Όπου και αν πήγα, νιώθω ξένος, επειδή έζησα το Βαρώσι, φύγαμε στην καλύτερη μας ηλικία. Και στον καλύτερο τόπο να πάω αν δεν πάω πίσω στην πόλη μου νιώθω ξένος». 

Πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα επιστροφής; «Το ένιωθα. Η Ανόρθωση ήταν το μόνο πράγμα που φέραμε από την Αμμόχωστο και ήταν αυτό που μας έδινε δύναμη να ελπίζουμε πως κάποια ημέρα θα πάμε. Για αυτό προσέχαμε την ομάδα μας όπως και οι φίλοι μας της Νέας Σαλαμίνας. Ήταν ομάδες δεμένες με την πόλη. Ήταν αυτό που μας έδινε δύναμη και κουράγιο. Με αυτά που βλέπουμε τώρα, εγώ πιστεύω πως οι Τούρκοι θα προχωρήσουν ακόμη περισσότερο γιατί κανείς δεν τους λέει τίποτα. Ηνωμένα Έθνη, ποια Ηνωμένα Έθνη;»

Πολεμήσατε στον πόλεμο; «Βεβαίως. Φύγαμε με το λόχο μας με τα πόδια. Ήμασταν έξω από τον Καράολο και φύγαμε τελευταία στιγμή όταν μπήκαν τα άρματα, μέσα από τα περβόλια, στον Φάραγγα και βγήκαμε στη Δερύνεια. Εικόνες που δε σβήνονται με τίποτα, όπως και τα παιδικά χρόνια, τα παιχνίδια στις γειτονιές που μάθαμε ποδόσφαιρο, το δημοτικό, οι πρώτοι φίλοι. Δε ξεχνιούνται με τίποτα. Εκεί που κάναμε όνειρα, τελείωσαν όλα. Το είπα και το ξανά λέω, νιώθω ξένος όπου και αν πάω. Η Αμμόχωστος ήταν, είναι και θα παραμείνει η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο». 

Θα πάτε στην Αμμόχωστο αν σας δοθεί η ευκαιρία; «Ποτέ δεν πήγα στα κατεχόμενα από τότε που άνοιξαν τα οδοφράγματα και είπα πως ποτέ δε θα πάω γιατί θέλω να αφήσω μέσα στο μυαλό μου την Αμμόχωστο όπως ήταν. Ίσως όταν πλησιάσει το τέλος, θέλω, επιθυμώ να πάω εκεί στον βόρειο τοίχο του ΓΣΕ και αν υπάρχει καμία χαραμάδα να δω μέσα στο γήπεδο και το σχολείο μου δίπλα. Ξεκινούσα κάθε μέρα από το σπίτι μου με το ποδήλατο, πήγαινα η ώρα 07:00 στο Γυμνάσιο, πίσω σπίτι και μετά πίσω προπόνηση έως τη νύχτα. Ήταν όλη η ημέρα μου, εκεί σπαταλούσα όλες τις ώρες μου. Αγαπώ εκείνο τον τόπο. Θέλω όταν πλησιάσει το τέλος να κοιτάξω από τον τοίχο, μέσα να δω εκείνο το χώρο».