Άλλη μια μέτρια παρουσία, επιβεβαιώνοντας τη γενική μετριότητα στην οποία κινείται όλη τη χρονιά, είχε η Ομόνοια το βράδυ της Κυριακής (16/1) στο Τσίρειο απέναντι στον Απόλλωνα, ο οποίος χωρίς καν να φτάσει σε ψηλά στάνταρ απόδοσης, απλά εκμεταλλεύτηκε τα «δώρα» και πήρε εύκολα τη νίκη.

Μπορεί η ομάδα της Λευκωσίας να έχασε σημαντικές ευκαιρίες, κάτι που έγινε πλέον συνήθεια σε κάθε αγώνα, δεν έλλειψαν όμως για ακόμη μια φορά τα τραγικά και παιδικά λάθη στην άμυνα, τα οποία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο αντίπαλος και έτσι ήρθε η 7η φετινή ήττα.

Μετά από αυτή τη νέα αποτυχία, μπορεί να είναι υπερβολή στο σημείο που βρισκόμαστε, αλλά ίσως μπήκε «ταφόπλακα» στα όποια όνειρα είχαν οι «πράσινοι» για να κατακτήσουν, ή έστω να διεκδικήσουν, το φετινό πρωτάθλημα κι αυτό όχι επειδή δεν προλαβαίνουν την «κούρσα», αλλά το κυριότερο -και χειρότερο για τους ίδιους- είναι ότι δεν πείθουν ότι μπορούν να προλάβουν.

Πλέον η κουβέντα αλλάζει αφού στη θέση που βρίσκεται το «τριφύλλι» κινδυνεύει μάλιστα να μείνει εκτός εξάδας, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στην 5η θέση αφού έχει δύο παιχνίδια περισσότερα, με τις πιθανότητες μάλιστα να μην είναι με το μέρος του, μια σεζόν μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και έπειτα από δεύτερη διαδοχική παρουσία σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Οι ευθύνες βαραίνουν τους πάντες στο «Ηλίας Πούλλος», από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο και είναι πλέον ξεκάθαρη η κακοδιαχείριση που έγινε το περασμένο καλοκαίρι, σε μια προσπάθεια μάλιστα να αυξηθεί το μπάτζετ με σκοπό η Ομόνοια να πάει ένα «κλικ» πιο πάνω και αντ’ αυτού δίνει «μάχη» για να μπει στο πρώτο γκρουπ.

Η αποχώρηση του Παπαδάκη και ο τρόπος αντικατάστασης του, η λανθασμένη προετοιμασία του καλοκαιριού που είχε ως αποτέλεσμα πολλούς τραυματισμούς και αγωνιστική πτώση πολλών ποδοσφαιριστών, ο κακός προγραμματισμός με παίκτες «κλειδιά» που έφυγαν και δεν αντικαταστάθηκαν επάξια, το θέμα με τον Λάρκου και έπειτα η απόλυση του, ο νέος κακός προγραμματισμός του Ιανουαρίου που σε 17 μέρες μεταγραφικής δεν έγινε ούτε μια προσθήκη, οι χειρισμοί και οι (άστοχες) δηλώσεις του Μπεργκ, η (ελάχιστη) επικοινωνία-παρέμβαση της διοίκησης.

Όλα αυτά έφεραν την Ομόνοια στη θέση που βρίσκεται τώρα και το χειρότερο είναι ότι ξυπνούν μνήμες από τα «πέτρινα» χρόνια της περασμένης δεκαετίας, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θέλει να ζήσει ξανά ο κόσμος ο οποίος πίστεψε, στήριξε, χάρηκε και πανηγύρισε πολλές επιτυχίες με την ομάδα των τελευταίων τριών χρόνων και σήμερα «βράζει» ζητώντας εξηγήσεις για αυτή την κατάσταση. Κι αν κάποιος τις δικαιούται, είναι αυτός…