Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Νοεμβρίου 2020…

Ημέρα που η καρδιά του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σταμάτησε να χτυπά… για πάντα, σκορπώντας θλίψη σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό -και όχι μόνο- πλανήτη. Ο «Θεός του ποδοσφαίρου» σε ηλικία 60 ετών έφυγε από τη ζωή «προδομένος» από την καρδιά του.

Ο Ντιεγκίτο βρισκόταν στο σπίτι του, στο Τίγκρε του Μπουένος Άιρες, εκεί όπου βρισκόταν για ανάρρωση έπειτα από τη σοβαρή επέμβαση στον εγκέφαλο που είχε υποβληθεί πριν λίγες ημέρες. Το πρωί της 25ης Νοεμβρίου ένιωσε έντονες ενοχλήσεις το στήθος του, του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες, ωστόσο παρά τις προσπάθειες που έγιναν δεν κατέστη δυνατό να κρατηθεί στη ζωή.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η είδηση του θανάτου του Μαραντόνα προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, με τον πρόεδρο της Αργεντινής, Αλμπέρτο Φερνάντες, να κηρύσσει στη χώρα τριήμερο πένθος. Παράλληλα, ομάδες, ποδοσφαιριστές, ομοσπονδίες και εκατομμύρια κόσμου έστελναν το ύστατο χαίρε στον Μαραντόνα από κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Η Νάπολη δεν ήταν απλά η πόλη του, δεν ήταν απλά η ομάδα του, ήταν το σπίτι του. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ο Θεός της και η είδηση του θανάτου του την βύθισε στο πένθος. Μάλιστα, η ομάδα αποφάσισε να μετονομάσει το γήπεδο της σε «Ντιέγκο Μαραντόνα» προς τιμή του Αργεντινού θρύλου. 

Το καλοκαίρι του 2020 η Αργεντινή κέρδισε το Κόπα Αμέρικα, τον πρώτο της τίτλο μετά από το 1993, με τον Μέσι αλλά και ολόκληρη την ομάδα να αφιερώνουν αυτή την επιτυχία στον Ντιέγκο Μαραντόνα.

Ποιος ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα

Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Λανούς της Αργεντινής και από μικρή ηλικία ξεχώρισε για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες.

Στις 20 Οκτωβρίου του 1976 όταν έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία της Αργεντινής με την Αρχεντίνος Τζούνιορς. Σε ένα ματς κόντρα στην Ταγέρες ντε Κόρντομπα, 10 ημέρες πριν κλείσει τα 16 του χρόνια, φρόντισε να αφήσει άπαντες με ανοιχτό το στόμα όταν έκανε «ποδιά» στον Χουάν Ντομίνγκο Καμπρέρα.

Μετά το Μουντιάλ του 1982, ο Μαραντόνα έκανε το άλμα στην Ευρώπη κι έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, μετακομίζοντας στη Μπαρσελόνα έναντι περίπου 5 εκατομμυρίων δολαρίων. Ένα χρόνο αργότερα, κατέκτησε το Κύπελλο κερδίζοντας τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ πήρε και το Σούπερ Καπ Ισπανίας κόντρα στη Μπιλμπάο. Στον τελικό κόντρα στους «μερένγκες», έκανε ακόμη και τους Μαδριλένους να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. 

Η Νάπολη έμελλε να είναι ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του και ο πιο σημαντικός, όπως αποδείχθηκε. Έτυχε αποθεωτικής υποδοχής τον Ιούλιο του 1984 στο «Σαν Πάολο», μιας και για πρώτη φορά στον ιταλικό Νότο υπήρχε η ελπίδα ότι θα έσπαγε για πρώτη φορά το σερί του Βορρά.

Το πρώτο πρωτάθλημα ήρθε το 1987. Οι πανηγυρισμοί στην πόλη της Νάπολης ήταν κάτι παραπάνω από έξαλλοι. Ήταν η στιγμή που ο ιταλικός Νότος ένιωσε ότι είναι ισχυρός. «Μάιος του 1987. Η υπόλοιπη Ιταλία έχασε. Μια νέα αυτοκρατορία είχε αρχίσει», έγραφε ένα πανό. Η πόλη γέμισε με ζωγραφιές του Ντιέγκο, ενώ πολλά νεογέννητα μωρά πήραν το όνομά του. 

Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε το 1990, όμως τα προβλήματα για εκείνον είχαν ήδη αρχίσει. Τα μπλεξίματα που είχε με την μαφία της Καμόρα, αλλά και ο εθισμός του στην κοκαΐνη, του δημιουργούσαν πολλά ζητήματα. Εντέλει, έφυγε σαν… κυνηγημένος το 1992 από τη Νάπολη, αφού πρώτα είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό 15 μηνών επειδή βρέθηκε θετικός στην κοκαΐνη. 

Τι ακολούθησαν; Ένας χρόνος στη Σεβίλλη, ακόμη ένας στη Νιούελς Ολντ Μπόις κι ακόμη δύο στην αγαπημένη του Μπόκα, σταματώντας τη μπάλα το 1997.

Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στα όσα έπραξε με την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Μπορεί το πρώτο του Μουντιάλ να μην ήταν και τόσο πετυχημένο, φτάνοντας μέχρι τον δεύτερο γύρο και σκοράροντας δύο γκολ σε πέντε ματς, ωστόσο το αμέσως επόμενο ήταν το τουρνουά της καριέρας του. Ήταν η διοργάνωση όπου ο Ντιέγκο μάγεψε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, αλλά παράλληλα έκανε και το όνομά του να συζητιέται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

1986, Μεξικό. Η Αργεντινή, θέλοντας να αφήσει πίσω της την περασμένη διοργάνωση, πήγε αποφασισμένη για να κατακτήσει το δεύτερό της τρόπαιο. Ο Ντιέγκο, μπροστάρης σε αυτή την προσπάθεια, είχε ως άξιους συμπαραστάτες τους Μπουρουτσάγκα, Βαλντάνο και Πασαρέλα. 

Το ματς για τα προημιτελικά κόντρα στην Αγγλία ήταν αυτό που έμεινε στην ιστορία. Ήταν αυτό που έκανε τον Μαραντόνα ήρωα στα μάτια πολλών συμπατριωτών του. Στο 51ο λεπτό έγινε το… χέρι του θεού. Μετά από άτσαλο διώξιμο, ο Μαραντόνα έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα χρησιμοποιώντας το χέρι του, με τον Τυνήσιο διαιτητή Αλί Μπιν Νασέρ να μην το παρατηρεί και το γκολ να μετράει. Ο χαρακτηρισμός «χέρι του θεού» (la mano de dios στα ισπανικά) ήρθε από τον ίδιο τον Ντιέγκο λίγο μετά το τέλος του αγώνα.

Όμως, από εκείνο το ματς δεν έμεινε μόνο εκείνη η φάση. Τέσσερα λεπτά μετά το πρώτο γκολ, ήρθε το πιο όμορφο τέρμα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αρχίζοντας μια κούρσα από το κέντρο και περνώντας τους Μπέρντσλεϊ, Ριντ, Μπούτσερ (2 φορές), Φένγουϊκ και τον τερματοφύλακα Σίλτον, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. 

Το τι έγινε στη συνέχεια, γνωστό. Ο Ντιέγκο έβαλε δύο γκολ στους Βέλγους και ο Μπουρουτσάγκα στον πέτυχε το νικητήριο γκολ στο 84ο λεπτό του τελικού, στο 3-2 επί της Δυτικής Γερμανίας.

Ακόμη και μετά το τέλος της καριέρας του, ήταν πάντα στην κορυφή της επικαιρότητας. Απασχολούσε την κοινή γνώμη, είτε με τα λεγόμενά του, είτε με τα πεπραγμένα του. Δεν φοβόταν ποτέ να πει τη γνώμη του, τα έβαζε με θεούς και δαίμονες και κατηγόρησε ακόμη και τον Πάπα. 

Οι αριθμοί, οι διακρίσεις και η καριέρα του

• Ξεκίνησε την καριέρα του στην Argentinos Juniors ως 16χρονο αγόρι (20 Οκτωβρίου 1976). Στα 167 παιχνίδια που έπαιξε με τη φανέλα της Argentinos μέχρι το 1980 σκόραρε 115 γκολ, ενώ την επόμενη σεζόν που έπαιξε με την Boca Juniors (1981) σημείωσε 28 τέρματα σε 40 αγώνες, οδηγώντας τη στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.

• Επόμενος σταθμός του Ντιεγκίτο η Μπαρσελόνα (1982-1984), για την οποία σκόραρε 38 γκολ σε 58 ματς.

• Το άστρο του Μαραντόνα θα αποθεωθεί στη Νάπολι (1984-1992), για λογαριασμό της οποίας θα σκοράρει 115 φορές σε 259 αγώνες και θα κερδίσει και δύο πρωταθλήματα της Serie A (1987 και 1990).

• Ο Μαραντόνα φόρεσε 91 φορές τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής, σκοράροντας για τα εθνικά του χρώματα 34 γκολ.

• Έχει συμμετάσχει σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, αν και η τρανότερη επίδειξη της ποδοσφαιρικής του ιδιοφυΐας θα αποκρυσταλλωνόταν στο Μουντιάλ του 1986, το οποίο κατέκτησε με την Αργεντινή (νικώντας τη Δυτική Γερμανία 3-2 στον τελικό).

• Ο Μαραντόνα κατέχει το ρεκόρ των εμφανίσεων ως αρχηγός εθνικής ομάδας σε όλη την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Αργεντινής σε 16 αγώνες.

• Κατέχει άλλο ένα ρεκόρ, των περισσότερων κερδισμένων φάουλ σε Μουντιάλ! Ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού το 1986 που για να τον σταματήσουν οι αντίπαλοί του αναγκάστηκαν να υποπέσουν σε 53 παραβάσεις.

• Με τη Νάπολι κατέκτησε και το UEFA Cup το 1989, πέρα από τα δύο πρωταθλήματα που χάρισε στην ιταλική ομάδα.

• Ο Μαραντόνα εγκατέλειψε τη Νάπολι το 1992 όταν βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι έκανε χρήση για να απαλλαγεί από την ομάδα

• Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ, ο Μαραντόνα έπαιξε σε μόλις δύο αγώνες, αφού δεν κατάφερε να περάσει επιτυχώς τα ντόπινγκ τεστ. Σε κάτι που όλοι μας βέβαια θυμόμαστε καλά, πρόλαβε να βάλει ένα ασύλληπτο γκολ στην εθνική μας ομάδα.

• Οι οπαδοί του ίδρυσαν την «Εκκλησία του Μαραντόνα» στο Buenos Aires το 1998. Το ημερολόγιο ξεκινά με τη γέννηση του «θεού»: σήμερα είναι το έτος 53 μ.Μ. (μετά Μαραντόνα δηλαδή) για τους πιστούς.

• Το 2005 παρουσίασε ένα talk show στην αργεντίνικη τηλεόραση. Ο κεντρικός καλεσμένος στην πρώτη του εκπομπή δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον Πελέ.

• Τον Οκτώβριο του 2008 ανέλαβε τα ηνία της Εθνικής Αργεντινής χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία και μια τεράστια ήττα με 6-1 από τη Βολιβία.