Έχουμε και λέμε. Αουτσάιντερ, play-off, απουσίες, τραυματισμοί, μεταγραφές που… άργησαν και χωρίς γυμναστή.

Δες τα λες και λίγα, το καθένα με τη δική του βαρύτητα, για την Ομόνοια και το τι είχε να διαχειριστεί πριν τον αγώνα με την Άντβερπ.

Και πάει και βγάζει στο χορτάρι αυτό που είδαμε, σε μία από τις καλύτερες «παραστάσεις» (κατά πολλούς η καλύτερη) της ομάδας επί Μπεργκ. Ο ίδιος στήνει την ομάδα πριν τη σέντρα, με το δικό του τρόπο, πάλι κουβέντα για εκπλήξεις, αλλά εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως ο ίδιος ήξερε καλύτερα απ’ όλους. 

Ξεκινάει το παιχνίδι, δοκάρι με τον Παπουλή και μετά γκολ για τους Βέλγους, ψυχρολουσία…

Οι αντίπαλοι επιβεβαιώνουν με την εμφάνισή τους, την «ετικέτα» του φαβορί όμως η ομάδα επιμένει, το παλεύει και δικαιώνεται με το εξαιρετικό τελείωμα του Λοΐζου για το 1-1, λίγο πριν το ημίχρονο, με ασίστ του Κακουλλή.

Ήταν να μη γίνει η αρχή…

Το γκολ του νεαρού, αποδεικνύεται απλώς ορεκτικό για τον ίδιο, πριν το… κυρίως πιάτο (γκολάρα) για το 3-1 και ενώ είχε προηγηθεί ένα φοβερό transition με κλέψιμο στο χώρο της μεσαίας γραμμής που έφερε την ανατροπή, με την εκτέλεση του Κακουλλή. Τρίβεις τα μάτια και λες, «τι βλέπουμε, τι ζούμε;»

Οι Βέλγοι απαντάνε με τον Μιγιόσι, με ένα πολύ ωραίο γκολ και προσγειώνεσαι λίγο. Δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια με τον τρόπο που εξελίσσεται το ματς. Ο Μπεργκ τα «παίρνει», τεντώνει τη φανέλα προς τα μπροστά και ακολούθως προς τα κάτω και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, η Ομόνοια προηγείται και πρέπει να το διαχειριστεί. 

Η Άντβερπ δημιουργεί προϋποθέσεις και ευκαιρίες, με την καλύτερή της να έρχεται αμέσως μετά το γκολ, αλλά ο Παναγιώτου  – που μπορεί να ένιωσε λίγο… στην απ’ έξω βλέποντας τι έκαναν οι συμπατριώτες του μπροστά, κάνει την άμυνα του αγώνα.

Η πίεση των Βέλγων, αναμενόμενα φέρνει και προϋποθέσεις για την Ομόνοια, με τον Ατιεμγουέν κύριο δράστη, ο οποίος μετατρέπει σε γκολ μία απ’ αυτές, έχοντας κερδίσει το πέναλτι.

Το τέλος του αγώνα, βρίσκει όλους να συνεχίζουν τον μονόλογο… «Τι είδαμε, τι ζήσαμε;».