Με μια μπάλα στα πόδια από τεσσάρων χρόνων είχε πολλά όνειρα και φιλοδοξίες. Στόχος της να ανεβαίνει συνεχώς ποδοσφαιρικά σκαλοπάτια. Το κυριότερο: να κάνει αυτό που αγαπά. Να παίζει μπάλα. Ο λόγος για τη Γεωργία Ξενοφώντος, η οποία είδε σε διάστημα λίγων χρόνων τα όνειρά της να γίνονται καπνός αφού μετά την Πάφια, πρόσφατα πληροφορήθηκε, σε ανύποπτο χρόνο, το δυσάρεστο νέο ότι και η Pafos Geroskipou FC Ladies αποχώρησε από το Γυναικείο Πρωτάθλημα.

Το «κανόνι» της Εθνικής Κύπρου, αγωνιζόμενη σε Πάφια, Νέα Σαλαμίνα και Γεροσκήπου, άνοιξε την καρδιά της στο γραφείο Τύπου του Παγκύπριου Συνδέσμου Ποδοσφαιριστών. Με ένα αμυδρό χαμόγελο, σχεδόν μελαγχολικό την περισσότερη ώρα της συνέντευξης, η 30χρονη επιθετικός θέλει να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον, όμως, αυτό που αγαπάει, ή μάλλον οι άνθρωποι που υπηρετούν αυτό που αγαπάει, την πληγώνουν.

Πώς, όμως, έβαλε λουκέτο, εντελώς ξαφνικά, η ομάδα της Γεροσκήπου; Ή τελικά δεν ήταν τόσο ξαφνική αυτή η εξέλιξη; Ας αφήσουμε την ίδια να μας εξιστορήσει τα γεγονότα: «Ήταν μετά τις γιορτές, συγκεκριμένα στις 3 του Γενάρη. Περιμέναμε να επιστρέψουμε στις προπονήσεις, να ξεκινήσει και πάλι το πρωτάθλημα. Βλέπετε, νέος χρόνος, νέα αρχή, μόνο που όλα πήγαν στραβά. Πληροφορήθηκα αυτό το δυσάρεστο γεγονός από το Facebook».

Κάνει μία παύση και συνεχίζει: «Κανένας δυστυχώς δεν μας ενημέρωσε. Είχα μιλήσει μαζί τους πέντε μέρες προηγουμένως, μου είπαν ότι θα επιλυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Όμως, στις αρχές του μήνα είδα μπροστά μου την είδηση, ότι η ομάδα κλείνει. Ήταν ένα σοκ. Ένιωσα απίστευτη απογοήτευση. Εκεί κατάλαβα ότι όλες οι υποσχέσεις ήταν του αέρα. Δεν το περίμενα. Εγώ περίμενα να πάω την Κυριακή, στις 8/1, να αγωνιστώ απέναντι στη Λακατάμια. Ήμουν πανέτοιμη, έκανα τις προπονήσεις μου κατά τη διάρκεια των γιορτών και ξαφνικά είδα ότι η ομάδα έσβησε».

Η Γεωργία, έβλεπε από πρώτο χέρι τα προβλήματα, τα ζούσε και τα ένιωθε, αλλά ποτέ δεν πίστεψε ότι η ομάδα θα έβαζε λουκέτο. Ή μήπως δεν ήθελε να πιστέψει τα όσα θα επακολουθούσαν; Το ακραίο δηλαδή σενάριο. «Άρχισα να υποψιάζομαι διάφορα πράγματα πριν από δύο μήνες διότι κάποιες κοπέλες σταμάτησαν να έρχονται προπόνηση, ωστόσο δεν περίμενα ότι θα φτάναμε ως εδώ. Με έπαιρναν οι συμπαίκτριες μου τηλέφωνο ότι έχουν να παίρνουν αρκετά δεδουλευμένα (τέσσερις και πέντε μήνες), οι ξένες οι κοπέλες έρχονταν σε εμένα και με ρωτούσαν πότε θα μας πληρώσουν. Ζητούσαμε, επίσης, τα ρούχα μας από την αρχή της σεζόν, αλλά καμία ανταπόκριση. Ακολούθως, στο τελευταίο παιχνίδι του χρόνου, ο προπονητής μας, ο Παναγιώτης Τσούκας, παραιτήθηκε για δικούς του λόγους. Πιστεύω πήρε την πιο σωστή απόφαση. Μας μίλησε ειλικρινά, μας είπε ότι έχει αρκετό άγχος και αποφάσισε να αφήσει κάτι που αγαπά. Έτρεχε την ομάδα από την αρχή μέχρι το τέλος μόνος του. Ζητούσε βοήθεια ώστε να επικεντρωθεί στο δικό του κομμάτι, αυτό της προπόνησης, αλλά δεν την είχε. Δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο με αυτή την κατάσταση. Αρχίσαμε μία νέα σεζόν με τα ίδια προβλήματα, με την ίδια αρνητική ενέργεια. Ένιωθα ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καλά, αλλά ήθελα να δείξω δυνατή και να δίνω θάρρος στις άλλες κοπέλες, ειδικά στις μικρότερες. Ήθελα να τους δίνω θάρρος για να συνεχίσουν και να μην τα παρατήσουν. Προσπαθούσα πάντα να αφήνω στην άκρη τα προβλήματα και να επικεντρώνομαι στο παιχνίδι, να μπαίνω στο γήπεδο και να παίζω την μπάλα που ξέρω, να έχω καθαρό μυαλό. Για να είμαι, όμως, ειλικρινής έτυχε φορές που ενώ αγωνιζόμουν δεν ένιωθα καλά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχαν τα προβλήματα. Και πάλι, όμως, δεν πίστευα ότι η ομάδα θα έκλεινε. Δεν γίνεται αυτό: να κλείνει η Πάφια πριν από τέσσερα χρόνια, να αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε μία νέα προσπάθεια μόνες μας και να φτάνουμε στο ίδιο σημείο. Εμείς απευθυνθήκαμε στους ανθρώπους της ομάδας και τους είπαμε θέλουμε να κάνουμε κάτι όμορφο…».

«Είναι άδικο…»

Η Γεωργία, έμπειρη και ικανή επιθετικός, δεν έχει πρόβλημα να βρει αλλού ποδοσφαιρική στέγη. Ήδη μερικές ομάδες της κτύπησαν την πόρτα. Όμως, το οικονομικό πρόβλημα αποτελεί εμπόδιο. Την πονάει, όμως, και το ότι οι πιο μικρές συναδέλφισσες της δεν έχουν επιλογές μπροστά τους όπως και το μέλλον των ξένων ποδοσφαιριστριών. Στο μυαλό και στα λόγια της η λέξη αδικία. «Είναι πολύ δύσκολο να πάρω απόφαση να φύγω από την επαρχία μου. Αυτό το έζησα με τη Νέα Σαλαμίνα, με τους ανθρώπους της οποίας είμαι πολύ ευχαριστημένη, το πήγαινε – έλα. Είμαι 30 χρονών και πρέπει να βλέπω σοβαρά την άλλη

δουλειά που κάνω γιατί δεν μπορώ να παίρνω full time μισθό από το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό έμεινα στην Πάφο. Εξάλλου, αν αποφάσιζα να φύγω από την Πάφο, ως πιο έμπειρη, ποια θα έμενε; Τα έξοδα είναι πολλά. Για μένα είναι πιο εύκολο να βρω ομάδα τώρα τον Γενάρη επειδή έχω καλές σχέσεις και επαφές με όλες τις ομάδες της Κύπρου, μπορώ να πάω ακόμη και τώρα, αλλά αποφάσισα να μείνω εκτός ποδοσφαίρου για λίγο διάστημα για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου. Ωστόσο, λυπάμαι τις πιο μικρές κοπέλες που δεν έχουν τις επιλογές που έχω εγώ. Δεν είναι τόσο έμπειρες ώστε να έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν με άλλες ομάδες. Επίσης, λυπάμαι πάρα πολύ τις ξένες ποδοσφαιρίστριες, οι οποίες έμειναν χωρίς δουλειά, χωρίς ομάδα σε μία ξένη χώρα. Αναγκαστικά, πρέπει να φύγουν για την πατρίδα τους. Δεν είναι δίκαιο αυτό το πράγμα. Η μία ήρθε από τον πόλεμο (σ.σ στην Ουκρανία) και είδε την Κύπρο ως μία ευκαιρία για μία νέα ζωή. Είχαμε τρεις ξένες. Η μία αναγκάστηκε να φύγει λόγω της βίζας. Τώρα έμεινε μία στην Κύπρο. Δεν είναι δίκαιο. Αν γνώριζαν προηγουμένως ότι η ομάδα αδυνατούσε να ανταπεξέλθει θα είχαν χρόνο μπροστά τους για να ψάξουν για άλλη ομάδα. Έπρεπε να μας ενημερώσουν για να προχωρήσουμε τη ζωή μας. Είναι άδικο…».

«Ζητήσαμε ένα ταξί και μας αρνήθηκαν»

Περπατημένη στον διεθνή χώρο η Γεωργία έχει μέτρο σύγκρισης. Η απογοήτευσή της από τη διοργανώτρια αρχή είναι μεγάλη. «Νομίζω η ΚΟΠ δεν βοηθάει το γυναικείο ποδόσφαιρο όσο πρέπει. Έζησα την Εθνική στην Ολλανδία, στην Πορτογαλία, στη Φιλανδία, οι παίκτριες εκεί νομίζω έχουν πολύ περισσότερη βοήθεια σε σχέση με την Κύπρο. Πέρσι, μαζί με την Κορίνα (Αδάμου) ήμασταν οι μόνες ποδοσφαιρίστριες της Εθνικής από την Πάφο. Ζητήσαμε από την ομοσπονδία, δύο – τρεις φορές, να έχουμε ένα ταξί να μας παίρνει στις προπονήσεις, αλλά μας αρνήθηκαν».

Τι σας έλεγαν δηλαδή από την Ομοσπονδία; «Μας έλεγαν ‘παίρνετε 40 ευρώ’! Αλλά τα τριάντα ευρώ τα δίναμε για βενζίνη. Πήγαινα από την Πάφο μέχρι τη Λάρνακα, τρεις – τέσσερις φορές πριν φύγουμε για το εξωτερικό. Μέχρι να πάω στο εξωτερικό να αγωνιστώ ένιωθα πολύ κουρασμένη. Πέρσι, όταν οδηγούσα και πήγαινα στην προπόνηση είχα δυστύχημα. Είχα πολύ άγχος, έτρεχα να πάω στην προπόνηση. Δεν επιρρίπτω ευθύνη σε κανέναν γι’ αυτό, απλώς το αναφέρω για να τονίσω πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν οι ανέσεις. Φέτος δεν με κάλεσαν στην Εθνική ούτε εμένα, ούτε την Κορίνα. Μπορεί να το έβλεπαν ως πρόβλημα. Το δέχομαι, όμως, ότι δεν μας κάλεσαν για τους δικούς τους λόγους. Είναι λυπηρό, ωστόσο, που δεν υπάρχει μία κοπέλα από την Πάφο για να υποστηρίξει την επαρχία της».

Τι μήνυμα θέλει να στείλει η Γεωργία προς την ΚΟΠ: «Λυπάμαι που έφτασα στα 30 και ακόμη δεν είχα την καριέρα που προσδοκούσα, επειδή πάντα έπρεπε να δουλεύω, πάντα είχα προτεραιότητα το πώς θα τα βγάλω πέρα. Μακάρι να μπορούσα να έχω προτεραιότητα το ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει με τους άντρες, οι οποίοι έχουν την οικονομική στήριξη. Αναφέρομαι στο οικονομικό κομμάτι γιατί με τις επικρατούσες συνθήκες είναι αδύνατο να βάλω σε προτεραιότητα το ποδόσφαιρο. Με τα πενιχρά έσοδα που έχω από το ποδόσφαιρο, πώς θα ζήσω; Πιστεύω πρέπει να υπάρχει περισσότερη βοήθεια. Ζητούσα ένα ταξί να πηγαίνω στην προπόνηση. Δεν ζήτησα κάτι το εξωπραγματικό. Πιστεύω έπρεπε να έχουμε πιο πολλές προπονήσεις, περισσότερη στήριξη. Ζητούσαμε ρούχα για τέσσερα χρόνια, γυναικεία ρούχα. Μας έδιναν αντρικά ρούχα για να αγωνιστούμε. Το αντρικό small για εμάς είναι μεγάλο. Για να μην αναφερθώ στις κάλτσες… Έπαιζα 10-11 χρόνια στην Εθνική και δεν έχω ένα ενθύμιο από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν πέρασα καλά στην Εθνική, αλλά δυστυχώς τα χρήματα είναι πολύ λίγα. Και είναι δύσκολο να συνδυάζεις τη δουλειά με το ποδόσφαιρο. Το γυναικείο ποδόσφαιρο χρειάζεται γενικά περισσότερη στήριξη από όλους τους φορείς. Πιστεύω αυτή τη στιγμή η Κύπρος διαθέτει πολύ καλές παίκτριες και είναι πραγματικά κρίμα που κάθε χρόνο αποχωρεί μία ομάδα από το πρωτάθλημα».

Τι θες να πεις στις άλλες ποδοσφαιρίστριες, πολλές από τις οποίες αντιμετωπίζουν τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα και ποια η ευχή σου για το μέλλον; «Θέλω να καλέσω όλες τις ποδοσφαιρίστριες να ανοίξουν την καρδιά τους και να μιλούν ελεύθερα για τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και να μην φοβούνται. Πρέπει συνεχώς να ψάχνουν το θέμα. Αν κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αυτά δεν θα εισακουστούν και δεν θα φτάσουν εκεί που πρέπει. Όταν λες ‘δεν πειράζει, δεν είναι δικό μας πρόβλημα’ δεν θα αλλάξει η κατάσταση. Αγαπώ το ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι η νέα γενιά αξίζει να έχει κάτι καλύτερο. Ελπίζω να μην χαθεί ποτέ αυτό το άθλημα και σε λίγα χρόνια να αναβαθμιστεί και επίσης να πηγαίνουμε στην Εθνική και να μην φοβόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε τις άλλες ομάδες. Στην Εθνική παίζουμε για την πατρίδα μας και πρέπει να τα δίνουμε όλα. Και πρέπει να αισθάνεσαι καλά και να νιώθεις στήριξη όταν το κάνεις αυτό».

«Υπερηφάνεια»

Η Γεωργία δεν θα ξεχάσει ποτέ τον αγώνα την Εθνικής Κύπρου απέναντι στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Φινλανδίας, τον Νοέμβριο του 2019, όταν οι ποδοσφαιρίστριες των δύο ομάδων διαμαρτυρήθηκαν για την ανισότητα που υπάρχει στα δύο φύλα. Θυμίζουμε ότι μαζί με τις διεθνείς Φινλανδές, οι Κύπριες ποδοσφαιρίστριες φωτογραφήθηκαν κρατώντας πινακίδα με το μήνυμα «Together We Play Strong» («Μαζί Παίζουμε Δυνατά»), ενώ στις παλάμες των χεριών τους οι διεθνείς μας ζωγράφησαν το σήμα της ισότητας, στέλνοντας έτσι το μήνυμα ότι οι άνδρες και οι γυναίκες ποδοσφαιρίστριες έχουν τα ίδια όνειρα και τους ίδιους στόχους. Η ενέργεια των δύο ομάδων έγινε με τη στήριξη των συνδέσμων ποδοσφαιριστών των δύο χωρών. «Πιστεύω ότι με τη βοήθεια του ΠΑ.Σ.Π, και μαζί με όλες τις άλλες κοπέλες, αυτές που ήταν στην Εθνική και όχι μόνο, προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό που κάναμε στη Φινλανδία, παρότι στη συνέχεια είχαμε κάποια προβλήματα. Πρέπει συνεχώς να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας».