Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν έντονα τις τελευταίες ημέρες, ήταν η διαδικασία δημοσίευσης από τις ιστοσελίδες του θανάτου δύο νεαρών παιδιών. Ο Πάρης Σάββα και η Έλενα Νικολάι σκοτώθηκαν ξημερώματα Τρίτης στην οδό Καλλιπόλεως και μέχρι καλά καλά να βγει ο ήλιος έγιναν γνωστά τα ονόματα. Λίγο αργότερα δημοσιεύτηκαν και οι φωτογραφίες των δύο άτυχων νέων. Όπως έγινε γνωστό από το οικογενειακό περιβάλλον των δύο νέων, υπήρξαν πρώτα ξαδέλφια που είδαν την είδηση από αναρτήσεις ιστοσελίδων στις σελίδες που διατηρούν στο facebook.

ΔΙΑΒΑΣΑ με προσοχή τα όσα είπε ο πρόεδρος της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας. Ο Γιώργος Παυλίδης έδωσε την πραγματική διάσταση του θέματος και δύσκολα θα βρω λόγια να συμπληρώσω τα όσα σωστά είπε. Θέλω να συμπληρώσω κάποιες δικές μου σκέψεις, αφού στο ξεκίνημα μου στο επάγγελμα πριν από έξι χρόνια, είχα την ευκαιρία να δουλέψω στην ιστοσελίδα της «Αλήθειας». Ασχολούμενος με την ιστοσελίδα, θυμάμαι ότι βρέθηκα και εγώ αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να ξέρεις ότι έχεις μόνο μερικά δευτερόλεπτα να αποφασίσεις πως πρέπει να χειριστείς ένα τέτοιο θέμα; Ιδίως όταν είσαι ένας 25άρης άπειρος δημοσιογράφος; Σας διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ δύσκολο. Είναι το ίδιο με έναν 18χρονο ποδοσφαιριστή που ξέρει ότι μια σωστή πάσα μπορεί να δώσει την νίκη, ενώ μια λάθος πάσα μπορεί να φέρει την ήττα.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ γνωρίζω αρκετούς νέους δημοσιογράφους που εργάζονται σε ιστοσελίδες. Είναι όλοι νεαροί δημοσιογράφοι που κάνουν το ξεκίνημα τους με κάτι μισθούς των 500 ευρώ και σχεδόν χωρίς καμία καθοδήγηση. Θα δώσω και συγκεκριμένο παράδειγμα. Προσωπική μου φίλη εργάζεται σε ιστοσελίδα. Είναι 23 ετών, σπούδασε δημοσιογραφία και τώρα κάνει το ξεκίνημα της. Την πήρα τηλέφωνο προχθές και την ρώτησα, ποια είναι τα καθήκοντά της: «Να βάζω οκτώ ειδήσεις την ώρα», μου απάντησε. «Τί ειδήσεις;», την ρώτησα ξανά. «Ειδήσεις!», μου απάντησε. Καλά, λέω από μέσα μου, πάμε στην επόμενη ερώτηση: «Ποιος είναι αυτός που επιβλέπει τι βάζεις;», την ρωτάω. «Γιατί να με επιβλέπει κάποιος, δεν μπορώ να βάλω ειδήσεις; Απλά αν είναι κανένα πολιτικό ή οικονομικό θέμα μου λένε τον τίτλο που θα βάλω», μου απαντά λες και την ρωτούσα κάτι παράξενο! Η κουβέντα τέλειωσε εδώ.

ΕΡΧΟΜΑΙ τώρα και βάζω κάποια ερωτήματα: Φταίει ο κάθε νέος δημοσιογράφος που  καλείται από έναν εργοδότη να χειριστεί όπως ο ίδιος νομίζει μια ιστοσελίδα που βλέπει καθημερινά τόσος κόσμος; Φταίει ο κάθε νέος δημοσιογράφος γιατί το «σύστημα» που είναι υπεύθυνο για τους κανόνες της δημοσιογραφίας δεν φροντίζει να διδάξει τους νέους του επαγγέλματος; Φταίει ο κάθε νέος δημοσιογράφος, ο οποίος ξέρει ότι θα ακούσει φωνές από το αφεντικό αν στο τέλος της ημέρας δεν συγκεντρώσει τα κλικ που θα τον κάνουν να αισθάνεται μεγάλος επιχειρηματίας σε σχέση με τους ανταγωνιστές του;

ΔΕΝ ΕΧΩ απλά την εντύπωση, αλλά είμαι σίγουρος ότι η ευθύνη βρίσκεται σε κάποιους άλλους και όχι στον κάθε νέο δημοσιογράφο που λαμβάνει ψίχουλα και καλείται να κάνει δουλειά που χρειάζεται εμπειρία ετών. Το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με νομοσχέδια, αλλά και με δημοσιογραφική «διαπαιδαγώγηση». Ας φτιάξουν κάποιοι το «σύστημα» και ας αφήσουν το παιχνίδι ευθυνών.