ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ μέρες ζούμε και πάλι μία παραδοξότητα. Μία παραδοξότητα η οποία αναδεικνύει την ροπή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων του τόπου στον απόλυτο μηδενισμό και αρνητισμό και την ταυτόχρονη ανικανότητα τους να πολιτευτούν υπεύθυνα και με γνώμονα τα πραγματικά συμφέροντα του λαού.

ΤΗΝ ΩΡΑ που η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, βρίσκει μετά από μία μακρά περίοδο οικονομικού «σφιξίματος» και περισυλλογής, την δυνατότητα να αρχίσει να επιστρέφει στους πολίτες, έστω και λίγα από όλα εκείνα που έχασαν ή θυσίασαν, στα μαύρα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, το αντιπολιτευτικό μένος κυριεύει τους πάντες και αντί να επικροτήσουν και στηρίξουν αυτή την πορεία βυσσοδομούν και απορρίπτουν συλλήβδην τα πάντα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ εξ εκείνων που θεωρούν ότι τα τελευταία μέτρα για ανακούφιση ευπαθών ομάδων και θυμάτων της κρίσης είναι είτε αρκετά, είτε απολύτως σωστά στοχευμένα. Αντιθέτως θεωρώ, ότι ακόμα και υπό τις παρούσες οικονομικές δυνατότητες μπορούσαν να επιστραφούν και περισσότερα αλλά και αυτά που δίνονται να ήταν πιο ακριβοδίκαια κατανεμημένα και σε μία διαφορετική λογική προτεραιοτήτων.

ΟΥΤΕ και αποδίδω στην κυβέρνηση κάποιαν ιδιαίτερη γενναιοδωρία ή εύσημα, γιατί απλά θεωρώ ότι πράττει και το αυτονόητο και το επιβαλλόμενο. Πέρα όμως από αυτή την επισήμανση, δεν μπορώ να αποδεχθώ και ταυτιστώ με τον παραλογισμό που βιώνουμε, ελέω προεκλογικού οίστρου, τον απόλυτο και ισοπεδωτικό δηλαδή μηδενισμό, σύσσωμης της αντιπολίτευσης σε κάθε κίνηση ή μέτρο στήριξης που ανακοινώνει η κυβέρνηση.

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ εβδομάδα είχαμε την απόφαση για μερική έστω ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων, την επαναφορά του τιμητικού επιδόματος μάνας, τα πρώτα 25 εκατ. ευρώ «προίκα» στο Ταμείο για τους κουρεμένους, πιο πριν, την επιστροφή χρημάτων στα κουρεμένα Ταμεία Προνοίας και ακόμα πιο πριν την μερική επαναφορά του θεσμού της ΑΤΑ.

ΒΗΜΑΤΑ μικρά μεν, ανεπαρκή ίσως, αλλά οπωσδήποτε προς την κατεύθυνση εκείνη που όλοι σε αυτό τον τόπο έπρεπε να είναι επικεντρωμένοι και στοχοπροσηλωμένοι. Στην κατά προτεραιότητα αποκατάσταση του βιοτικού επιπέδου των χαμηλά αμειβόμενων και της μεσαίας τάξης, που είναι και τα μεγαλύτερα και πραγματικά θύματα της κρίσης αλλά και αποτελούν και την πραγματική ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ακόμα και εκείνοι που παραδοσιακά ή έστω εσχάτως και για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, δηλώνουν υπέρμαχοι και προστάτες αυτών των πολιτών, αντί να σταθούν θετικά έναντι των κινήσεων αυτών και να χτίσουν και πιέσουν εποικοδομητικά για την πάρα πέρα ενίσχυση τους, στέκονται απέναντι τους και το μόνο που δείχνουν να τους ενδιαφέρει είναι πως να αποδομήσουν και αυτήν ακόμα την μικρή προσπάθεια, για να επωφεληθούν, όπως πιστεύουν, προεκλογικά.

ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ, εκείνοι που εκτίθενται στα μάτια των πολιτών και αποδομούνται στο τέλος είναι οι ίδιοι. Γιατί τον απλό και φτωχό πολίτη εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες και προεκλογικές στρατηγικές κανενός αλλά η επείγουσα βελτίωση του καταρρακωμένου βιοτικού επιπέδου του.

ΚΑΙ ΠΟΣΩΣ τον ενδιαφέρει ή τον απασχολεί, αν αυτό του εξασφαλίζει μία γαλάζια, κόκκινη, πράσινη ή πορτοκαλιά κυβέρνηση ή μία δεξιά, αριστερή, κεντρώα ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλλα.